Asaf’ın “Hazır mısın?” sorusu, dağ evinin soğuk ve sessiz atmosferinde yankılandı. Gökyüzü koyu griydi, rüzgar ise ağaçları hışırtılarla sallıyordu. Ekim ortasında, dağ evinin önünde, taş basamaklarda duruyorlardı. Evliliklerinin ilk gecesiydi. Efla, içindeki belirsizlikle kıvranırken Asaf’ın gözlerine bakamıyordu.

Yıllardır abisi gibi gördüğü, ona her konuda güvenmiş olduğu adam, şimdi onun kocasıydı. Ancak, bu gece Asaf’ın gözlerinde o güvenin yanında başka bir şey daha vardı; daha derin, daha belirgin bir istek. Efla bunu hissedebiliyordu.

"Asaf..." dedi Efla, ama sesi neredeyse bir fısıltı kadar zayıf çıktı. Ne söylemesi gerektiğini bilemiyordu. Her şey çok hızlı gelişmişti. Asaf ise ona doğru bir adım attı, temkinli, ama kararlı.

“Bu bizim ilk gecemiz, Efla. Artık karı kocayız,” dedi yavaşça, sesi yumuşaktı ama içinde bir beklenti vardı. Gözlerini ondan ayırmıyordu. “Bundan sonra birlikte olacağız, hayatı paylaşacağız.”

Bu sözler Efla’nın içinde bir yankı gibi dolandı. Kalbi daha hızlı çarpmaya başladı. Ona abisi gibi baktığı bir adamla şimdi karı koca olmuşlardı, ama bu geceye hazır olup olmadığından emin değildi.

"Ben... Bilmiyorum Asaf," dedi sonunda, kelimeler zorla çıkıyordu ağzından. "Bu kadar çabuk... bu kadar ani... Ne yapacağımı bilmiyorum." Gözleri yere kaydı, içinde bir boşluk hissetti.

Asaf bir süre sessiz kaldı, sanki düşündüğü bir şey vardı ama söyleyip söylememekte kararsızdı. Sonra ona doğru biraz daha yaklaştı, ses tonunu değiştirerek, "Burada yalnızız, Efla. Ama acele etmek zorunda değiliz. Bu senin gecen. Ne hissediyorsan, ona göre hareket edelim."

Bu sözler Efla’yı biraz olsun rahatlatmıştı, ama yine de içindeki düğüm çözülmüyordu. Yıllarca ona bir güven kaynağı olan adam, şimdi bambaşka bir role bürünmüştü. O role uyum sağlamak için zamana ihtiyacı vardı.

Ayyy ayayayayyyy noluyorrrr

Yorum ve oylarınızı eksik etmeyin 🫶🏻💗💞💖❣️💐