Konağa döndüklerinden bu yana birkaç gün geçmişti. Efla, zamanını büyük ölçüde işine odaklanarak geçiriyordu. Annesinden kalan tekstil fabrikasını yönetmek, onun için bir zorunluluk değil, adeta bir yaşam biçimiydi. Sabah erkenden fabrikadaki işlerle ilgili toplantıları düzenliyor, çalışanlarıyla bizzat ilgileniyordu. Konağa döndüğünde ise kendi odasında işlerine devam ediyordu.

Asaf son birkaç gündür daha sessizdi. Aralarında bir mesafe vardı, ama Efla bunun yeni evliliğin alışma süreci olduğunu düşünerek çok üstünde durmamıştı. Yine de içinde bir huzursuzluk vardı. Sabah uyandığında, Asaf’ı odada bulamayınca, önce dışarıda olduğunu düşündü. Gün ilerledikçe ortada görünmemesi, onun dikkatini çekti. Odasına gidip baktığında da eşyalarının yerinde olduğunu gördü, ama bir gariplik vardı.

O gün akşamüstü, konağın avlusuna gelen Asaf’ın asistanı, Efla’ya sessizce yaklaştı. “Efendim, Asaf Bey birkaç gün önce yola çıktı. Bana gitmeden önce kimseye haber vermememi söyledi. Şimdi de dönmesi için bir tarih belirtmedi.”

Bu haber Efla’nın yüzüne bir soğukluk gibi çarptı. Asaf’ın gitmiş olması, hem de haber vermeden, onun içinde bir öfke ve hayal kırıklığı doğurdu. “Neden?” diye sordu, ama asistanın verebileceği bir cevap yoktu. Asaf gitmişti, geriye sadece sorular bırakmıştı.

O akşam Dilşah Hanım da, Hasan Ağa da Asaf’ın nerede olduğunu öğrenmeye çalıştı. Ancak herkesin öğrendiği tek şey, Asaf’ın hiçbir açıklama yapmadan ortadan kaybolduğuydu.

Bu süreçte Efla, güçlü kalmak zorundaydı. Kendisini işine daha da adadı. Fabrikanın günlük yönetimiyle bizzat ilgileniyor, toplantılarına katılıyor, çalışanlarına moral veriyordu. Konağa döndüğünde ise Asaf’ın yokluğunu hissetmemek için odasında çalışmaya devam ediyordu. Fakat içinde, Asaf’ın ansızın gitmiş olmasının ağırlığı her geçen gün daha da artıyordu.

Nereye gitti bu çoocuk