Doğumun ardından Efla, minik ikizleriyle birlikte eve döndü. Asaf, onun yanında olmayı hiç ihmal etmiyordu, ancak aralarındaki mesafe hâlâ hissediliyordu. Dilşah anne de konağın her köşesinde Efla’ya destek oluyordu, torunlarına olan sevgisi gözlerinden okunuyordu. Konağın sakinliğini, ikizlerin tatlı mırıltıları ve bebek ağlamaları bölüyordu.

Efla, kucağında Hasan Aziz’i tutarken, yanındaki beşiğinde duran Dilşah Gülce'ye baktı. İkizlerinin isimleri, aile büyüklerinin onuruna verilmişti; Hasan Aziz, babalarının adını taşıyor, Dilşah Gülce ise Dilşah anne'yi onurlandırıyordu. İsimleri seçerken ailede komik anlar da yaşanmıştı. Herkes bir isim önerirken, Efla’ın son dakika "Dilşah" demesi herkesi güldürmüştü.

Eve yardıma gelenler arasında Hevin ve Havlin halaları da vardı. İkizlerin bakımında ve konağın düzeninde her türlü yardımı yapıyorlardı. Efla, gelen giden akraba ve dostların sıcak ilgisine minnettar hissediyordu, ama bir yandan da bebekleriyle baş başa kalmayı, sadece kendi ailesiyle sakin zaman geçirmeyi arzuluyordu.

Efla, bebekleriyle vakit geçirirken, Asaf da her fırsatta onları kucağına alıyor, minik parmaklarını ellerinde tutarak hayranlıkla izliyordu. Aralarındaki mesafe, bebeklerin gelişiyle biraz azalmıştı, ama Efla’nın içindeki duygular hâlâ tamamen çözülmüş değildi.