Keyifli okumalar...

☆▪︎☆▪︎☆

Uçurumun kenarında serin serin esen rüzgar güneşin yakıcılığını alıp götürmüyordu. Berzan'ın da bana sunacağı seçenek gibi benim hayatımda çoğu şeyi etkileyebilirdi. Peki ya geçip giden yıllarımı bana geri verebilir miydi? Hayatımda yapacağım en kötü şeydi belki de! Ama mecburiyetim el veriyordu.

Büyümek nedir hayat size çok iyi gösterirdi. Ait olduğum hayatın yabancısıydım. İnsanların eline maşa olmuştu kim ne tarafa dese oraya savrulup duruyordum bunun adına da karşımdaki adam özgürlük demişti. Ne sanıyordu hayatımın geri kalanını mutlu mesut mu olacağımı? Güldüm. İnsanlar benim elimden hayatımı maşa yapmaya devam ettikçe ben mutlu olamazdım ki, ben mesud olamazdım...

"Yapacağımız anlaşma bir tek sana mı yarayacak?" Meraklı soruma teazat tek kaşımda yukarıya kalkmıştı. "Bu anlaşma sana da yarayacak! Tamamen hayatını değiştireceğime emin olabilirsin." Güldüm yanaklarım dişlerimi gösterecek kadar kıvrıldı. "Sen ona hayatını mahvedeceğim de daha güzel uyum sağlar." Başını biraz daha bana doğru eğince biraz daha yaslanırsam arabaya uzanacaktım. "Bir kere de ön yargılı olmasan! Söz dinle kadın. Anlaşma her ikimiz için de çıkar bir yol!" Dudaklarımı bir birine bastırdım. Kara gözleri daha da bir kararırken yutkundum! Sigara kokusu yoğunluğunu arttırmış burnumu yakıyordu.

Anlaşmaya varmasam bana hayatı zindan mı edecekti. Zaten zindandan farksız değildi ki...

"Tamam!" Dedim bir çırpıda daha ne kadar hayatıma dahil olabilirdi ki! "Güzel! Şimdi beraber gidip şu imzaları atalım eklemek istediğin bir durum olursa eklersin." Birkaç adım benden uzaklaştı. O uzaklaşınca ne zaman tuttuğumu bilemediğim bir anda nefesimi salı verdim.. Sonumuz hayır mı, şer mi! Muamma yaşamak denilmiş hayatımıza bizde yaşıyoruz işte...

☆▪︎☆▪︎☆

Her satırında farklı bir isteğe dem vurulmuştu.

Kabul edilmeyecek kadar kötü değillerdi sıradan yaşanması gereken evli çiftler gibi yaşayacaktık insanlara öyle gösterilecekti. Ama aynı odada kaldığımız an iki yabancıya dönüşecektik ne o benim hayatıma karışacaktı, ne de ben onun hayatına karışacaktım.

Belirli bir sınırımız olacaktı. Dinen ve resmi olarak nikahlı olduğumuz vaktince hiç birimizin hayatında yeni biri olmayacaktı. Bu evlilik süreci sadece bir sene sürecek ardından sona erecekti. Bir bir satırları okurken gözlerim kısa bir an son söylenen şeye takılı kalmıştı. Kaşlarımı çattım daha da bir yakından bakmak için dikkatle okurken hala okuduğumu anlayamamış bir şekilde başımı kaldırdım.

"Son okuduğumun mümkünatı olmadığını söylemek istiyorum!" Duygulu çıkan sesim boğazım tıkanmış nefes almak bile zor gelmişti. Yutkunarak dolan bakışlarımı çektim çünkü onun kara gözleri benim üzerime dönmüştü. "Neden olmasın hayatta bir tek ölüme çare yok!" Eline aldığı kahveyi yudumlarken gözlerini üzerimden çekmiyordu. Dolan gözlerimi kırpıştırarak kurtulmak isterken süzülen yaşla hızla parmak uçlarımla sildim.

"Benim yıllardır uğraştığım tedaviyi! Senin bulduğuna mı inanacağım?" Soru dolu sesim tıkanan boğazıma sesim çok garip çıkmıştı. Boğazımı temizleyerek derin bir nefes aldım. "Buldum sulu göz! Tüm belgelerin yurt dışına gönderdim. Doktor tedaviyi uygulanacağını belirtti. Evlendikten sonra başlayacağız." Anlam veremiyordum bu adamın bi anda hayatıma dahil olup tüm zorluklarımdan beni kurtarmasını anlayamıyordum.

(NOT; burayı yazarken ağlıyorum... Arkada çalan şarkı. Ben seni çok sevdim. Sbsbsbsbsbs)

Buğulu gözlerim onu görmekte zorlanıyordum. "N-neden?" Titrek sesim engel olamadığım göz yaşım yanağımdan süzülmüştü. Alt dudağımı ısırarak düşmekte olan yaşlarımı parmaklarımla sildim elimde titriyordu. Yine bir şeyler için umut ediyordum ve biliyorum yine o umut dolu olan şey elimden kayıp gidecekti.

İnanmak bu hayatta yaptığım en büyük hataydı. Umudun bana verdiği en ağır yıkılışlarına defalarca kez şahit oldum. (Burda dayanamıyorum ağlıyorum ya!) Şimdi karşımdaki bu adam bana çıkarlarının olmayacağını, ve benim hayatıma dahil olup beni mutlu mu edecekti. Bi insanın çıkarı olmadan mı? Hah! Kim bir çıkarı olmadan benim mutluluğumu düşünürdü ki? Hala anlam veremediğim bu hayatımın tek garip yanı buydu...

Kara gözleri sessizce beni izliyordu. Sabırla dinmesini beklediği yaşlarım derin bir nefes alarak oturduğum yerden kalktım. "B-ben bir lavaboya gideceğim." Kısa bir açıklama yaparak hızla lavaboya doğru ilerledim. Kapıyı açtığım da onca döktüğüm yaşların yerine yenileri ekleniyordu. Bu tükenmişlik hissi de neyin nesiydi? Oysa ben çok güçlüydüm gücümün bana yettiğini düşündüğüm bu hayatta aslında en güçsüz insan benmişim...

Hep kaybettim! Şimdi kazanmanın bana ne faydası olacaktı? Nasıl bir huzurun peşindeyim ki? Darma dağın olan hayatımı toparlamaya gelmişti. Ben dağınık severdim. Toparladıkça daha çok dağılırdı. Bu yüzden hep dağınık bırakırdım. Şimdi toparlasa dağılacağım hayatımdan bi haberdim...

Aynadan kahve iri gözlerime bir süre baktım. Neler görmüştü bu gözler de defalarca susmak zorunda kalmıştı. Dinmeyen gözyaşımın çaresizliğinin yükünü vermiştim üzerlerine taşımak onlar için kolay olmuyordu... Her defasında biraz daha bitip tükeniyordu gözyaşlarım...

Aklımdaki düşüncelerin biraz daha sessizleşince elimi yüzümü yıkadım. Şimdi biraz daha rahattım koca bir soluk alıp lavabodan çıktım birkaç adım atmıştım bir elin dudaklarıma kapanması için kalbimin ritmi hızla atarken bir elini de karnıma atmış ve bedenini bedenine yaslamıştı. Kalbim korkuyla atarken ellerimi hızla dudaklarımın üzerindeki ellere gitti. Bakışlarımı yavaşça arkama çevirdiğimde gördüğüm adamla çırpınmaya başlamıştım...

"Çırpınman nafile! Ben sana dedim Efnan sen sadece benimsin..." Delirmiş gibi çıkan sesi kalbimi sıkıştırırken nefes almak yeterince zorken daha da bir zorlaştı. "Vazgeçmem Efnan! Senin de bende gönlün var!" Sertçe yutkundum delirmiş hali beni daha da bir korkuturken çırpınışlarımın çaresizliğimden bir damla daha serpildi yanaklarımın arasından. Her defasında onlar şahitlik yapardı bedenime olan acının gerçekliğini onlar görürdü...

Elini sertçe ısırdım. Acıyla inleyip dudaklarımın üzerinde elini çekince çığlığı basmıştım. "İmdat yar-" Daha cümlemi bile tamamlayamadan tekrar eli dudaklarıma kapanmıştı. İşte bir kadının gücünü bu kadar basitçe yenebilirdi. Hiç düşünür müydü? Bana olan zararı hayatımın kararacağını nasıl yaşayacağımı hiç düşünüyor muydu? Onun için önemli olan onun uçkuruydu.

"Kes sesini Efnan istesen de kimse seni duymaz!" Çırpınan ayaklarım ellerimin güçsüz yumrukları mani olamıyordu. Ondan kurtulmama güçsüzdü bedenim tüm gücünü bende kullanan adama gücüm yetmiyordu... Bedenimi arkaya doğru sürüklerken gözlerimden yaşlar süzülürken bana güven vermek isteyen adamın beni duyması için yalvardım... Tanımadığım o adamın beni kurtarması için yalvardım... 'Berzan! Lütfen uçkuru yoksun adamdan beni kurtar...' Duymazdı ki beni dudaklarımın üzerinde iğrenç eli engel oluyordu.

Çırpınmam ona bile mani olmuyordu. Keyifli sesi kulaklarıma gelirken tamamen dışarıya çıkmıştık. "Neydi o adam! Seni benden alacağını düşünen kahraman hani nerde!?" Soru dolu alaylı sesi kulaklarıma ulaşıyordu. Gitmekte direndiğim ayaklarımın sürtünmesi onun beni götürmesini mani olmuyordu. Bedenimi sertçe yere fırlatması ile giydiğim pantolonum dizlerimde parçalanırken bedenimi döndürerek geriye doğru sürünüp kalkmak için yeltendiğim de ayaklarımdan tutup kafamı yere çarpması sağlamıştı.

Taşa çarptığım için başım dönerken ellerimle direnmeye devam ediyordum... Sanki gücüm yetecekti bu adama ama olmuyordu. "Şştt birazdan bitecek!" Korkunç sesi kulaklarıma gelirken titreyen bedenim taş ve toprağa bulanmıştı. Daha da bir çırpındığımda kafamı sertçe bir kere daha taşa vurdu. Çırpınışlarım gittikçe ağırlaştı başım dönüyordu.

Başımı gök yüzüne kaldırdım bir kuşun özgürlüğünün kanat çırpınışını görürken Kararan gözlerim artık birşey göremiyor hayatımın tamamen bitişine bir kez daha çaresizliğe göz yumulan hayatım ve bundan sonrası daha da beter olacaktı.

Efnan ;Cennetteki güzel gözlü kız demekti... Bu hayat bana cehennemi yaşatmaya ant içmiş gibi bir bir gözlerimin önünden geçip gitmişti...

☆▪︎☆▪︎☆

Bölüm sonu!

Fikir ve düşünceleriniz?

Allaha emanet. ♡