Keyifli okumlar...

Şarkımız ;

Ezo feat. - Rafet El Roman

Git diyemem..

●○●○●○

Kabullenemediğimiz ağır yaralarımız vardır. Kanadınça prangalar çekerdik farkında olmadan bazen fark edipte iğleşmek istemezdik. Ama bilmezdik ki bize iyi gelen insanlarda vardı yaraları açmayan saran insanlarda.

Fakat prangalar o kadar sağlam kaplanmıştık ki! Gözlerimizin kör olmuştu ve bize iyi gelecek insanları uzaklaştırmak hissiyatına girmiştik...

Liya tüm prangaları farkında olmadan Hazar'ın içindeki yaraları kapatarak iğleştiriyordu. Yüzünde kocaman dişlerini gösterecek kadar büyük bir tebessümü vardı. Oldukça çok heyecanlıydı bakışları Hazar'a kaydı sadece kalın kaşlarını gözlerinin üzerine karanlık bir gölge gibi kapatmıştı.

Başını iki yana salladı. Heyecandan üşüyen ellerini bir birine sürttü. "Geldik!" Diyerek bakışlarını hiç Hazar'dan çekmeden alt dudağını ısırdı. Tepkisini ölçerken.

Hazar ağır bir şekilde bakışlarını Liya'ya çevirerek. "Benim burda ne işim var?" Kaşlarını kaldırarak merakla sormuştu.

"Hadi!" Sorusunu cevapsız bırakarak okula doğru ilerledi. Liya, Hazar kaşlarını sanki mümkünatı varmışçasına daha fazla çattı. Cevapsız bırakan Liya'nın peşi sıra okula girdiler.

Liya'nın içindeki heyecana engel olamıyordu. Emeğinin karşılığını almaya başladı ve bu karşılığı da kat kat artırarak verecekti miniklere. Hazar'ı getirmesinin sebebi aslında o konaktan çıkarmaktı.

Yoksa Hazar'a kalsa ömür boyunca o pencerenin önünden dışarıyı izleyerek hayatını sürdürmeye devam edecekti. Ve Liya bunu istemiyordu elinden ne gelirse yapacaktı bir karşılık olarak değildi. Kocasına aşık bir kadında değildi anne ve babanın evlatları için elinden birşey gelmezken çaresizliğe çare olmak ister gibiydi.

Hoş onlar istemese de Liya ömrü boyunca yaşayacağı adamı böyle de kabul ederdi. Bir insanın görünüşü onun için önemli değildi. Onun için önemli olan insanın içiydi! Ve Hazar ne kadar ona kaba davranmaya çalışsa da alınmıyordu.

Onun tepkilerinin kabalığının nedenini fark ediyordu. Hayat ona bir tekme vuruyorsa insanların da vurması canını yakması umrunda olmayacak gibiydi. Ama hayattan çok insanın vurduğu yer daha çok kanardı Hazar bunu bilecek kadar akıllı fakat düşünecek kadar da kendinde değildi.

Aptalı oynamak kolaydı. İnsanlar için içindeki gizli yaraları kapatma çabalarıydı. Kendilerince fark etmedikleri bazı insanlar kör olanları görürlerdi. Bunu fark edemeyecek kadar aptaldılar.

Hazar'da farklı birşey vardı. Onunkisi aptallık değildi düpedüz körlüktü. Ve kör olan bir insan etrafındaki hiç bir güzelliğin de farkına varamazdı.

Merdivenleri bir bir arşınlarken kalbinin ritmi her adımında heyecanı kulaklarına ulaşıyordu. Heyecanı sanki yere ve göğe sığmayacak kadar çoktu. İlk günü biraz zorlayacaktı onu tabi bu katkıda Hazar'da bulunacaktı. Liya savaşmayı seven bir insandı düşse tekrar ayağıya daha da baskın ve güçlü kalkan bir insandı. Hızlı adımlarıyla ardına bakmadan koşar gibi çıkarken heyecanı arkasında kalan Hazar'ı çoktan unutmuştum.

Hazar arkada kaldığı için kaşlarını çatarken başını iki yana salladı. Heyecanı hiç bir şeyi görmez oldu deli bir karısı vardı. Daha fazla uzaklaşmaması için seslendi. "Liya dur Beni bekle bu kadar neye acele ediyorsun. Tamam heyecanlısın ama bu kadar acele etmene ne gerek var okul kaçmıyor ki!?" Sesi boş okulda Yankı yapmıştı.

Liya yeni fark ettiği şeyle unuttuğu kocasına doğru döndü. Aslında Sabahtandır onu düşünürken farkında olmadan da üstüne de unutmuştu. Derin bir nefes alarak adımlarını yavaşlattı ve arkasında gelmek üzere olan kocasını beklemeye başladı. Hazar yanına gelince o da bakışları yanında duran kocasının yüzüne çevirdi bakışlarını.

Hazar Liya'nın heyecanının sabtıramadığını fark edince tebessüm etti. Garip bir kişiliği vardı ve farkında olmadan onu tebessüme sürüklüyordu.

Liya Hazar'ın yüzündeki tebessümü görünce tek kaşını merakla kaldırdı. "Sen bana mı! Gülüyorsun?" Omzunu silkti Hazar gülmemek için alt dudağını ısırdı. "Çocuk gibisin içindeki heyecanı saklayamıyorsun..!" Sesi hafif bir boğukluk vardı. "Bir insan neden heyecanını saklasın ki?" Kaşları havalanırken bakışları dikkatli bir şekilde Hazar'ın üzerindeydi.

"İnsanlara içindeki duyguları gösterirsen seni kolayca av yapabilirler.." Diyerek dudaklarını bir birine bastırdı. "Duygusuz! Olursam da birçok duyguyu yaşamazdım ki! Belki sen kendini böyle saklıyorsun fakat ben bunu istemezdim. Duygularımı insanlar görüyor diye kendimi kasamam olduğu gibi yaşamak varken.." Uzun bir soluk vererek atan kalbinin üzerine kaymıştı parmakları. "Burdaki duyguları saklayabilirsin! Fakat." Diyerek elini yüzüne yuvarlak bir şekilde parmağını dolandırdı. "Yüz mimiklerin!" Sonra kollarını oynattı etrafında. "Beden diliyle anlatırız. Ne kadar kalpte görünmese de insan vücut mimikleriyle belli eder kendini." Bu haline güldü. Hazar ne çok güler olmuştu Liya'nın yanında.

"Farkında mısın bilmiyorum ama! Beni hem okula getir hemde unut!?" Liya bakışlarını kaçırırken alt dudağını ısırdı. "Şey.. Öyle birşey yaptım dimi ben?!" Öyle masum sormuştu ki! Bir durdurak gelmişti öylece. Kızıl saçları bukle bukle omuzlarının üzerine düşmüş iri yeşilleri utanç içinde kocaman açmıştı. Uzun kirpiklerini kırpıştırarak çocuk masumluğuna bürünmüştü.

Kalbinin garip bir ritmi yerinde durmak sızın atarken. Nefesi yetmiyor gibiydi yutkunarak koca bir nefes aldı. İçinde hissettiği garip duygular peydah olurken konuşan kızı kulakları dahi duymuyordu. Bir anda duyduğu erkek sesiyle bakışları hızla o tarafıya dönmüştü.

"Liya?" Liya isminin seslenmesiyle hızla bakışlarını çevirirken gördüğü Uraz öğretmenle ciddi bir tebessüm etti. "Uraz bey." Hazar'ın da hızla bakışları çevrilmişti. "Hoş geldin." Diyerek elini uzatmıştı yanına gelince. "Hoş buldum. Nasılsın?" Elini sıkmıştı karşılık olarak.

"İyiyim seni sormalı bugün inşallah günün dilediğin gibi geçer." Bakışları tekerlekli sandalyedeki adama kaydı. Yeni yeni fark etmişti onu. "İyiyim çok şükür. İnşallah" Bakışları Hazar'a kayınca kaşları çatık bir şekilde bakıyordu. "Hazar eşim." Diyerek Uraz'a tanıttı ardından Hazar'a bakarak. "Uraz bey benim hemen yan sınıfın öğretmeni." Diyerek Hazar'a tanıttı.

Uraz başını sallayarak. Elini uzattı fakat Hazar bir Uraz'a bir de uzatmış olduğu eline çevirdi. Sıkmak istemediği için başını hafifçe sıktı gibi salladı. "İyi günler Uraz öğretmen!" Daha konuşmadan konuşmayı kesmişti resmen Liya şok olurken aynı şekilde. Uraz'a da kal gelmişti.

"Kusura bakmayın Uraz bey. Görüşmek üzere." Hızlı adımlar atarak Hazar'a yetişmek için ilerledi.

Uraz çiftin ardından bakarken tek kaşı merakla kalkmıştı. Yavaşça elindeki telefona birkaç tuşa bastı ardından ilk çalışta açılmıştı. "Yeni öğretmende biraz sıkıntı yaşayacağız." Bir kaç saniye karşı tarafı dinledi. "Evliymiş. Fakat vazgeçmek olmaz zaten ayağa dolanacak gibi değil. Sakat adam!" Diyerek dudaklarının kıvrılmasına izin verdi.

Liya Hazar'ın ardından hızla ilerlerken kaşlarını çatmıştı. Uraz bir kötülük yapmamıştı bu kabalığı hak edecek birşey de yoktu. Neden böyle davrandığını anlamış değildi başını iki yana sallayarak Hazar'ın önüne geçip kendi sınıfına girdi.

İçeriye girdiğinde daha kimse gelmemişti. Zaten iki saat önceden gelmişti. Öncelikle kendine göre bir düzen kurmak istiyordu elinden geldiğince yapacaktı yapamadığını da bir çözüm bulurdu elbet. Vakit kaybetmeden kollarını sıvadı ve elindeki çantasını öğretmen masasının üzerine koyup rafların yanına ilerledi bir çok hikaye vardı.

Hepsini birer birer kollarının arasına alırken bakışları içeriye giren Hazar'a kaydı. Bir süre etrafı izleyen Hazar'ın bakışları Liya'ya kaymıştı göz göze geldiklerinde kaşları her zaman ki gibi çatık bir şekildeydi.

Liya önüne dönmeden yüksek sesle. "Bakmak yerine yardım etsen çok iyi olur!" Dedi sesini sakin çıkarmak için kendini biraz zorladı. "Ben mi yardım edeyim?" Liya ağır bir şekilde başını Hazar'a çevirdi. "Odada senden başka kimse olmadığı için evet sen yardım edeceksin!" İtiraz istemeyen bir ses tonuydu bu.

"Haydi Hazar ağa! Haydi."

●○●○●○

Bölüm sonu!

bölüm hakkındaki düşünceleriniz nelerdir?

Patroniçelerim! Görüşmek üzere.

​​​​​​Allaha emanet olun 📚💮