Dakikalar önce attığım mesaja bön bön bakarken annem içeriden sesleniyordu. 'Aslı, kızım sen çay demle bende kahvaltı için eksikleri almaya gidiyorum.' güzel anların katili kadın resmen. Yatağımdan doğrulup odamdan çıkmak için parkeyi aşındırırken telefonumu yatağımın üzerinde bırakmıştım ki böğrüme böğrüme oturan görüldüye daha fazla bakmayayım.

'Tamam anne.' mutfağa ilerlerken annemin seslenişine cevap verdim. Mutfağa gidince ilk işim annemin verdiği talimat doğrultusunda önce çay için ketıla sonra da çaydanlığın altına su koyarak ikisini de olması gereken yere yerleştirip suların kaynamasını beklemeye başladım. Kalbimde korkuyla heyecan karışımı duyguyla cebelleşmek zorken Tunahan'ın cevabının gönlünün başka hanım için meyl ettiğini söyleyecek diye ödüm kopması bir yana camii de gözüme değen gözler de gördüğüm ve hissettiğim duygulara olan güvencemle iç sesim beni rahatlatmaya çalışıyordu.

Ketıldaki kaynayan suyu çaydanlığın üstüne doldurup çayı ekleyerek çayı demlenmeye bıraktım. Annem gelene kadar evde ki kahvaltılıkları masaya yerleştirip bir de salatalık, domates doğrayıp kahvaltı sofrasını tamamlamayı başardım.

Masaya dizdiklerime hızlıca göz atınca annemin eksik olarak gördüğü malzemeyi ararken tek elimi hava 'amaan' dercesine sallayıp heyecanla, odama gidip telefonumu kontrol etmek için mutfaktan çıkıyordum ki evin kapısı açıldı ve güzel anlarımın katili olan annem içeri girdi.

'Aslı, çayı demledin mi?' dedi, ne çaymış arkadaş ya ille de çay ille de çay tövbe estağfurullah ya. Tripli çıkan sesimle cevap verdim anneme 'Demledim anne demledim, taktın he çaya' yine odama adımlamak için niyetlenmiştim ki annem yanıma gelip omzundan dürttü 'Nere gidiyorsun hemen? Yürü mutfağa kahvaltıya yardım et, Aysel ablan gelecek güzel bir sofra hazırlayalım.' dedi, artık güzel anılarımın katili olan annem diye hatırlatmam gerekmediğini inanıyorum çünkü şekil A görüyorsunuz.

'Anne, Aysel abla bu saatte kahvaltıya gelinmeyeceğini ne zaman idrak edecek tam olarak!' dedim, bu soru cümlesinden çok sitem cümlesiydi çünkü Aysel abla bizim yan dairemizde oturan kiracıydı ve buraya taşınalı beş ay olmasına rağmen haftanın en az üç günü bizde kahvaltıya geliyordu.

Hem de bu saatte kahvaltı yaptığımızı bile bile.

Biz çok erken yapıyorduk evet ama makul sebeplerimiz vardı. Örneğin annem bir şirketin insan kaynaklarında çalışan ve toplu taşımayla işe giden birisiyken babam imamdı ve haliyle sabah namazı için camiye erkenden gidiyordu. Ben ise bu aile düzenine doğmuş birisi olarak sabah namazından sonra uyuyamayıp mecbur kahvaltıyı erken ediyordum. Fakat Aysel ablanın ne imam bir eşi, ne kendi işi vardı. Sadece bize olan sevgisinden(!) geliyordu

SADECE SEVGİ

İnanılmaz birisiydi.

'Sus kız, denmez öyle. Yürü mutfağa yürü yürü' diyen annem totoma iki şaplak atmayı da ihmal etmeyerek benden önce adımlarının hedefine mutfağı koydu.

Sabah derslerimin olmasını sırf Aysel abla yüzünden istiyorum resmen, tövbe estağfurullah ya. Allah'ım Aysel ablayı da sen yarattın, elbette sırf bunun için bile saygı ve sevgi besleyebilirim ama her gün her gün biraz zor oluyor. Affet yarabbim

Düşürdüğüm omzum, şaplaklanan totom ve ARTIK GİT TELEFONA BAK diye çığlık çığlığa merak içinde kuduran iç sesimden özür dileyerek annem gibi adımlarımın hedefine mutfağı koyarak ilerlemeye başladım.

İlk hedefimiz Aysel'e kahvaltı hazırlamak

İkinci hedefimiz telefona ulaşmak

Üçüncü hedefimiz ise bir daha ne olursa olsun böyle anlar da telefonu bir daha cebimizden ayırmamak.Üçüncüsü hedeften çok kendime yaptığım bir dikte olmuştu ama neyse o da olur, kabul ederim.

'Aslı, kafanın içinde ne konuşuyorsan sustur ve yardıma gel artık!'

Sesi öfkeli gelen bir annem karşısında gardım olmadığından 'geldim, geldim' diyerek adımlarımı hızlandırırken iç sesime fermuar çekmeyi, kalbime ise sabret ikazlarımı etmeyi es geçmedim.

☀☀

Kalp Sızım: Hanımefendi, kimsiniz bilmiyorum. Numaramı nereden ve nasıl buldunuz bilmiyorum. (06.36)

Kalp Sızım: Bu sorularımı size yöneltmekte istemiyorum. (06.36)

Kalp Sızım: Hanımefendi, gönlünüzü sızlatmak istemem (06.37)

Kalp Sızım: Fakat gözümü perdeleyen, gönlümü kuşatan bir hanımefendi var. (06.37)

Kalp Sızım: Bu cevabım gönlünüzü yaralayacaksa özür dilemekten başka elimden bir şey gelmez olsa gerek.