Kesit

Yeni bölümden kesitle geldim sizeeeee

Gökbey'in hızla sürdüğü atı üzerinde yorgun fakat güzel bir yolculuk geçirmişti Mehpare. Gökbey'i bu kadar yakından ve uzun süre görmek ona iyi gelmişti. Sanki sevdiği bu adamla yeniden tanışmıştı. At üzerinde uzun soluklu sohbetlerle bitirdikleri yolculuk genç kıza artık adım atması gerektiğini gösteriyordu. Kaybedecek daha neyi olabilirdi?

"Gökbey!"

Gökbey, ardındaki hatunun ona seslenmesi ile kafasını ona doğru çevirdi. Genç kızı göremiyordu fakat dikkatini ona verip dinlediğini gösteriyordu adam.

"Hani bana sordun ya, zevcem olur musun, diye?"

"Sordum. Sende cevap vermemiştin."

"Cevabını vermek isterim."

Gökbey, heyecanını gizlemeye çalışmadan atını durdurdu. İnmedi, seslenmedi, hareket etmedi. Sadece bekledi. Beklediği cevabı duymak için nefesini tuttu.

"Hani dedin ya; gönlümün menzili sana varır, diye. Benim gönlümün menzili de bir sana varır Gökbey."

Mehpare, hızla bıraktığı nefesiyle itirafını dile getirdi. Gökbey onu görmese de başını eğerek utancını gizlemeye çalıştı. Gökbey ise yüreğinin sesini dile dökerek en güçlüsünden bir nara attı. Atını şahlandırarak sevincini gözler önüne serdi.

"Allah be! Yer, gök duysun! Dağ, taş şahit olsun! Mehpare Hatun'da beni sever. İşitesin ey acun! Ötüken imdi bana bu hatunun gözleridir."

Gökbey'in sevinç naraları bitmedikçe Mehpare hem utanıyor hem de onu susturma gereği duyuyordu. Obaya oldukça yakın olan topraklarda bu sözlerin duyulmasını elbette istemiyordu genç kız.

"Gökbey! Sessiz ol, bir duyan olacak."

"Duysunlar işte ay parçası."

Mehpare, itirafla gelen iltifata şaşırdı. Ne çabuk kabullenmişti Gökbey bu durumu! Oysa Mehpare utanmaktan başını dahi kaldıramıyordu. Gökbey'i zorlukla ikna ederek yola devam etmesini sağladı. Fakat Gökbey inadına yapar gibi atını yavaşça sürüyor beraber geçirdikleri yolculuğu uzatıyordu.

"Madem sende istersin, gelmişken Mahmut Bey ile konuşayım."

"Yok o öyle olmaz. Direkt nikahı da bas istersen."