Oy vermeyi ve bol bol satır arası yorum yapmayı unutmayınnn

İYİ OKUMALAR

3.Bölüm

Akşam olmuştu onlar eve dönmüştü. Miray birçok kez uyanmış birçok kez geri uyumuştu. Onun uyku düzeni böyleydi. Kâbusları yüzünden bir uyuyup bir uyanırdı.

Miray ise fotoğraf çekmeyi, o da acılarını, mutluluklarını öyle yansıtıyor. 11 yaşındayken çalıştığım yerden kazandığım bahşişleri ve paraların bir kısmını biriktirip ona bir fotoğraf makinesi aldım. O günkü mutluluğunu çok iyi hatırlıyordum

Yukarıdan gelen bağırtılar ile mirayı mindere yatırıp kapının önüne gittim. Sesleri buraya kadar geliyordu. Hızla kenarda ki kulaklığı alıp Miray'ın kulaklarına taktım

Bu sesleri duymasını istemiyordum, en azından birazcıkk huzurlu olmasını istiyordum. Daha sonra kapıya iyice yaslanıp onları dinlemeye başladım

"kemal yapamam bugün çok yoruldum tam 3 adamla yattım." babam olacak o adam yine annemi satıyordu.

"adam yüklü para verdi Leyla yatmak zorundasın" Ve bir tokat sesi, daha sonra yere düşme sesi. Yanına gitmek istedim onu yerden kaldırmak ama ayaklarım beni durdurdu. O biz dayak yerken durdurmamıştı. Biz acı çekerken durdurmamıştı. İkisi de birbirini hak ediyordu.

"eğer senin o orospu kızın biraz akıllı olsaydı bu adamla yatmak zorunda kalmazdın şimdi defol odana hazırlan"

Adım sesleri duydum, ardından sesleri kesildi. Şerefsizler... Keşke onların çocukları olmasaydı

🥀🥀🥀

Saçlarımın üzerinde gezinen el ile uyanmıştım. Yine o gelmişti. Yine aynısı olacaktı yine bana dokunacaktı. Her yanımı saran korku ile yatağın en ucuna sindim. Sonra o sesi duydum. Beni bu dünyada gülümseten sakinleştiren o sesi

"sakin ol ay ışığım benim"

Görüntüm netleştiğinde karşımda gülümsemeye çalışan ama gözlerinde hüzün ve korku olan ikizimi gördüm. Etrafa baktığımda yine o is bodrumdaydık. yanıma uzanmış saçlarımı okşuyordu.

Korkudan kalbimin hızlı attığını nefes alamadığımı hissediyordum Miraç beni kendine çekip sıkıca sarıldı

"geçti ay ışığım geçti"

Bana hep böyle derdi. Bir gün nedenini sorduğumda bana saçlarımın gece kadar karanlık olduğunu ama gözlerimde ki ışığın bir ay kadar parlak olduğunu söylemişti.

O saçlarımı okşayarak beni sakinleştirmeye çalışıyordu. İşe de yarıyordu. Bir iki dakika sonra sakinleştiğimi nefeslerimin düzene girdiğini fark ettim. Ondan uzaklaştığımda bana yine mecburu bir gülümseme gönderdi.

Benim üzülmemi istemediği için hep böyle yapardı ama ben anlardım. Yine de çaktırmazdım çünkü onun üzülmesine dayanamıyordum

"onlar hala evdeler çıksınlar yiyecek bir şeyler alırız"

Dediğinde başımı salladım. Babamlar gidene kadar yataktan çıkmadım. Kapının sesini duyunca bodrumdan çıktım. Uyanır uyanmaz tuvaletim gelmezdi çünkü babamlar hep evde olurdu ve ben onlar evdeyken bana hem cehennem olan hem de güvenli alanım olan yerden çıkamazdm.

"ders çalışmam lazım benimle salona gelir misin?"

İkimizin de telefonu olmadığı için dersleri televizyondan öğreniyorduk. Miraç elimi tutup beni salona götürdüğünde yere oturdum ama o hemen altıma bir yastık koydu. Bu hareketleri beni çok mutlu etmişti. Daha sonra televizyonu açtı ama benim gözüm sürekli kapıdaydı gelmelerinden korkuyordum

Miraç kanalı bulduğunda sessizce izlemeye başladım. not almam için bir kalemim bile yoktu ki

Oğuz'un Anlatımıyla;

sabah erkenden test için çalıştığım hastaneye gittik. Bu hastane annemin babasından bize daha doğrusu bana kalan miraslardan sadece biriydi.

Dedem beni severdi, cansu ve caneri bile sevmeye çalışırdı, sevildiğimi çocukluğumdan beri bana hissettiren tek kişiydi

Test için odaya girdiğimizde karşımızda iyi giyinimli sosyetede ki insanlara benzeyen bir çift vardı ama yanlarında çocuk yoktu. çocuklarında gelmesi gerekmez miydi?

Biz en azından ikizleri getirebilmiştik onlar gelmeye tenezzül bile etmemişti

Sabahtan beri kendimi belki de bin kere telkin etmiştim onlara karşı ön yargılı olmayacağım diye ama şuan burada olmamalı tüm telkinlerimi boşa çıkarıyordu

"sizin çocuklarınız ne zaman gelecek" doktor arkadaşım annemden kan alırken diğer aileyle konuşmaya başlamıştı.

"biz onlardan örnek aldık işleri var gelemediler" Yanında ki kadın dolu gözlerle eşine döndü "neden böyle yapıyorlar kemal biz onları çok seviyoruz ama hep bize karşılar"

Herkes aynıydı. Onlarda aileleri ile anlaşamıyordu ya yine ailemizi dağıtırlarsa hayır buna izin vermem

Önce annemden sonra ikizlerden daha sonra diğer aileden sonuçları aldılar, bu hastaneden çalıştığım için ve hastane bana ait olduğu için işlemleri öne çekmişlerdi 2 saat içinde çıkacaktı, Gerilmiştim. annemin elleri titremeye başladığında odadan çıkmıştı. kendinden geçmemek için kendini zehirleyecekti.

diğer aileye baktığımda ikizlerle sohbet etmeye başlamışlardı. kendimi tuhaf hissediyordum. yalnız kalmış gibiydim.

Bu hisse alışıktım ama şuan tuhaf gelmişti

SON

Nasıldı???