Lütfen yorum yapmayı unutmayın!

İYİ OKUMALAR

7.Bölüm

Yazar’ın Anlatımıyla;

herkes Miray'ın odasının önündeydi. Hepsi şaşkındı, neler olmuştu böyle, denizin gözleri dolu doluydu.

"Abi benim suçum mu?" Oğuz kardeşine baktı. Deniz her zaman hassas bir çocuktu kimseyi kırmak üzmek istemezdi

Oğuz sıkıca kardeşine sarıldı. "Hayır tabi ki abim, olur mu öyle şey hayir" Deniz abisinin güvenli kollarına biraz daha sokularak ağlamaya devam etti

Tuna korku ve telaşla odanın kapısına vuruyordu. Oğuz tek eliyle kardesini uzaklaştırdı

"tuna yapma daha çok korkutacaksın kızı"

Abisinin söylediği kelimeler ile tuna durdu. Onu korkutmuş muydu? Karaca ailesi onları korkuttuklarını düşünmemişti.

Tuna yavaşça abisine döndü.

"o-onu korkutuyor muyum?"

Tuna'nın sesi ilk defa ailesi dışında birisi için titremişti. Oğuz iki kardeşine de sıkıca sarıldı

" o senden korkmuyor hareketlerinizden ve sesten korkuyor... Bunu söylemek zor ama ikisi de o evde hiç iyi şeyler yaşamamış"

O an herkes'in aklına bugün yaşadıkları geldi

Tüm gün Miray'ın miraç'ın arkasına saklanması ve birlikte yukarı çıkmaları, bütün gün odalarından çıkmamaları, Miray'ın miraçın elini asla bırakmaması...

Herkes şaşkın ve düşünceli bir şekilde birbirlerine bakarken kapının kilit sesi duyuldu

Miraç’ın Anlatımıyla;

Miray ağlayarak uykuya dalmıştı. Uyusa da gözünden akan yaşlar akmaya devam ediyordu.

Onu üzmüşlerdi, onu korkutmuşlardı, onu krize sürüklemişlerdi...ama bildigim bir sey vardi, babam ve annem gibi bilerek olmamıştı. Miray'ı uyandırmamaya çalışarak yataktan kalktım. Son kez uyuyan meleğime baktıktan sonra kapının kilidini açtım ve dışarı çıktım

Banu hanim hariç herkes buradaydı ve bana bakıyordu. "iyi kavgadan korktu o kadar" hepsi anlayışla başını salladı ardından birileri bir şeyler daha dedi ama ne dediklerini duyamamıştım. nefes alamıyormuşum gibi hissediyordum. tişörtümün boyun kısmını gevşetmeye çalıştım ama iyi değildim.

adımlarım kendiliğinden beni aşağıya indirdiğinde nefes almaya çalışıyordum. bahçeye çıktım ama olmuyordu. kendimi oksijensiz bir odada gibi hissediyordum. aldığım nefesler artık bana yetmiyordu. ellerim anında yumruk olmuştu

ne oluyordu bilmiyorum ama nefessizlik korkmama neden oluyordu.

Yazar’ın Anlatımıyla;

Miraç'ın hızlı adımlarının ardından abileri de peşinden gitmişti. miraç'ın iyi olmadığını herkes fark etmişti. deniz korkuyla oğuza sokulmuştu. miraç'a soğuk davransa da kardeşinin kötü olmasını istemiyordu. Tuna ise ne yapacağını şaşırmıştı. Aklına gelen ilk şeyi yaptı ve kardeşine sarıldı.

Bu sarılma öylesine değildi. Bu sarılma ben yanındayım demek gibiydi. Miraç'ın gözünden yaşlar akmaya başlamıştı, Tuna kardeşi ile yere çöktü ve ona daha çok sarıldı hareket etmesini engelledi

"sakin ol kardeşim ben yanındayım abın yanında... Özür dilerim sizi koruyamadığım için"

Bu sözler miraç'a ulaşmıyordu bile onun duyduğu tek ses 6 yaşında bodrumda ki küçük miraçın sesiydi

11 Yıl Önce:
Miray Ve Miraç 6 yaşında

Babaları işte yaşadığı sıkıntıdan dolayı eve öfkeli bir şekilde girmişti. Kapıyı çarptığında miraç ve Miray yerlerinden sıçramıştı. Aynı yaşta olmalarına rağmen miraç ikizine sarılmıştı

"ben yanındayım Miray'ım"

Babaları onların odasına çıktı ve yatakta oturan iki kardeşin yanına gitti. Miray'ın kolundan tuttuğu gibi yataktan çekip onu sürüklemeye başladı

Miraç onu durdurmaya çalışıyor küçük yumrukları ile ona vurmaya çalışıyordu

" bırak onu, o hiçbir şey yapmadı odasından dışarı çıkmadı... Bırak onu"

Miray çoktan ağlamaya başlamıştı bodrumun merdivenlerini inerken babaları miraççın sesine daha fazla tahammül edememişti. Ve küçük kızı bırakıp oğlunu ensesinden yakaladığı gibi bodrumda ki karanlık odaya soktu

"madem öyle bende sinirimi senden çıkarırım"

Kapıyı arkasından kilitlediğinde miraç'ı odanın için fırlattı. Miray bir anda afallamıştı sonra kendine gelip kapıya vurmaya başladı

İkizinin canının yanmasını istemiyordu

Babaları miraç'ın iki elinden tuttu ve köşede duran zincirlere bağladı. Miraç çırpınıyordu. Korkuyordu. Kalbi deli gibi çarpıyordu. Canının yanacağını biliyordu.

Adam belinde ki kemeri çıkardı ve ilk darbeyi miraç'ın küçük bedenine indirdi

Miraç acıyla haykırdığında Miray'ın çığlıklar atarak ağlaması arttı

Miraç, Miray ağladığı için daha çok ağlamaya başladı.

"o orospu kardeşin için burada acı çekiyorsun ama bir gün yalnız kalacaksın insanlar seni sevmeyecek hep seni itecekler"

Bir darbe daha indirdiğinde miraç acı içinde bağırdı.

Sonra bir darbe daha ve bir darbe daha

Tam 5 kere sert bir şekilde miracın küçük vücuduna vurmuştu

Daha sonra saçlarından tutup onu yere çekti

" neden biliyor musun canım oğlum çünkü siz lanetlisiniz çevrenize zarar veriyorsunuz"

Daha bir sürü şey söylemişti küfür etmişti ama miraç çoğunu duyamamıştı çünkü minik bedeni acıya dayanamamıştı ve bayılmıştı.

Babaları ise hırsını aldığında kenarda ki bez ile yüzüne sıçrayan kanı sildi ve kapıya ilerledi. Kapıyı açtığında Miray korku ile kenarda ki duvara sinmişti

"sakın ses çıkarmayın sizinle uğraşamam"

Babaları yukarı çıktığında Miray gözyaşları içinde odaya girdi. O oda onu hep korkutuyordu. Duvarlarda onların kanı vardı.

Yerde hareketsiz yatan miracı gördüğünde koşarak yanına gitti. Yerler resmen kan gölü olmuştu

"miraç uyan... Miraç uyan lütfen korkuyorum... Hadi uyan bana resim çizmeyi öğret yarım kalmasın"

Küçük kız korkuyordu. Onu seven tek insanı kaybetmekten korkuyordu.

Dakikalar sonra miraç hafifçe gözlerini araladı canı çok yanıyordu.

"ağlama Miray'ım"

Küçük olmasına rağmen çok güzel bir kalbi vardı.

Günümüz

Miray korkuyla yerinden sıçradığında korkuyla etrafına bakmıştı. miraç yoktu, gördüğü kabusun etkisinden henüz çıkamamıştı ve miraç yoktu. bilmediği bu evde ona neler olabileceğini düşündükçe nefesi kesiliyordu. koşarak aşağı indiğinde bahçede ki kalabalığa gitti

kardeşine bir şey mi olmuştu?

Tuna'nın kardeşine sarıldığını görünce önce şaşırdı. Sonra onun kucağında ellerini sıkıca yumruk yapmış ağlayan ikizini gördü. Yere diz çöküp yanına gitti.

Miray miraççın ellerini tuttuğunda tuna miraç'ı bıraktı ve bir iki adım geriledi. Miray hızla kardeşine sarıldı. Dağınık saçlarını okşamaya ve onu bu güne döndürmeye çalıştı

"m-miraç ben buradayım bak çok iyiyim sende iyisin... Biz büyüdük artık kimse bize zarar vermiyor. Artık odamızda saklanmamıza gerek yok miraç" miraç miray'ı hissetmiş gibi kendine geldi. yavaşça kollarını ona dolamıştı.

"bırakma beni" Miray gözünden akan yaşları elinin tersi ile silip başını salladı "asla bırakmam abi asla"

Miray miracın yumruk yaptığı ellerini tuttu "aç ellerini miraç” korkuyla aldığı nefesler her yeri kaplıyordu “Korkutma beni lütfen aç ellerini" Miraç istemsizce ellerini serbest bıraktı Miray'ın korkması onun kırmızıçizgisiydi

"geçti abi buradayız ve iyiyiz geçti" Tuna duydukları ile gözünden bir damla yaş aktı. Kardeşleri bir şeyler yaşamıştı. Kötü şeylerdi. Bunlar duyduğu sadece bir iki kelimeydi peki tüm travmaları onları duymaya hazır mıydı?

SON

Nasıldı?