Şairler bu şehir için bir çok aşk hikayesi yazmışlardır ne çok roman ne çok şiir yazılmıştır İstanbul için ama bu şehrin kavuşamayanların şehri olduğundan kimsenin haberi yoktur. Sadece İstanbul mu kavuşamayanların şehriydi yoksa Muğlada mı bu cehennemin içindeydi bilmiyordum. Yıllarca mutluluğu aramıştım her yerde; sokakta,alışverişte,hastanede,duşta,konserde,ameliyat da her yerde aramıştım ama bulamamıştım. Sahi neydi yıllarca aradığım bu mutluluk denen sekiz harften oluşan kelime, bence kimse bilmiyordu mutluluğun ne olduğunu.

Güneş doğarken İstanbul ayrı bir güzel olurdu çünkü güneş ışıklarını bu şehrin kanayan tüm yaralarına,yalanlara,öfke ve nefretine basar gizlerdi,ondan güzel olurdu sabah İstanbul yoksa hiçbir güzel yanı yoktu.Elimde ki eski kitaba baktım, insanı en iyi kitaplar anlardı siz anlatmasanız bile onlar içinizde ki sessiz çığlıkları duyar size ortak olurlardı. İnsan yarası onun canını ne kadar acıtsa da sırf o yarayı açanı çok sevdiği için o yarayı kapatmak istemezdi. Kabuk bağasa bile o kabuğu kopartır tekrar o yarayı kanatırdı, işte bunu maaesef ki çok iyi biliyordum.

Yaramı sırf o yarayı açanı çok sevdiğim için yıllarca kabuk bağlamasına rağmen kanatıp durdum ama artık kabuk bağlayıp iyileşmesine izin verecektim her ne kadar izi de kalsa bunu yapacaktım. Arkada kısık sesle çalan şarkının o sözlerini duyunca gözerimi kapattım, gözlerimin doduğunu hissedebilmek çok kötü bir şeydi. "Diyorlar ki sen delisin hiç bu kadar sevilir mi, değmeyecek biri için gurur yere serilir mi?"

Hayat bize son kez bir şans verir miydi? Ben nice yeni şanslar nice yeni hayatlar görmüştüm ama benim yeni bir şansım ya da yeni bir hayatım olur muydu işte buna ihtimal veremiyordum. Son kez onunla konuşacabilseydim eğer o zaman ona "Gitme ne olursa olsun kal, gideceksen bile gel." demek isterdim ama artık çok geçti,çünkü ben ona gitme diyemezdim oda kalmazdı zaten.