Ne zaman doğmuştum... Unutur mu oldum çocukluğumu yoksa büyüdüm de idrakım mı açıldı. Herşey bu kadar hızlı mıydı? Hani annem misket alacaktı. Babam, önünden geçtiğimiz parkta ağladığım zaman sözünde durup oynamaya götürecekti. Abim, o çok sevdiğim çikolatanın yarısını bana verecekti. Hani ben hiç büyümeyecektim.

Videodan izledim ismimin okunuşunu. Sağıma ezanı, soluma kâmeti söyleyeni. Ben hariç herkes gülüyordu. Ben, neden gelmiş dercesine zıngır zıngır ağlıyordum. Susmuyordum bağırıyordum. Bı ben idrak etmiştim bu dünyanın fâni olduğunu. Bı ben anlamıştım rabbimin katındaki huzurun dünyadaki yok oluşunu. Huzursuzdum ve yorgun..

Alıştım bende diğerleri gibi. Günden güne dindi çığlıklarim sustu haykırışlarım, alışmıştım. Hala unutmuyorum babamla gittigim ilk cumamı. Annemin sırtındayken secdeye gidişimi. Ardından annemin eli içindeki dualarımı...

Alışmış değil alıştırılmıştım.

Git gide büyüyen bedenimi gördükçe küçüldüm. Ağzımdan çıkan bir kaç lafa güldürdüm onları sonra üzüldüm...Konuştuklarımdan imtihan edilince sustum. Düşüncelerimdeki kabusun içinde haps oldum sonra yoruldum. Büyümüştüm. Hayatıma heyecan ararken süründüm. Kafamın estiği gibi yaşarım dediğimde, gençliğin ateşinde büküldüm. Sonra düşündüm... Neydim, nerdendim, nereye giderdim. Kıblem belliydi ama meylim kimseydi. İnsanları memnun etmek gibi işlere koşturdum ama ben mâdurdum, mahcubtum. Sonra git gide küçüldüm. Nasıl oluyordu anlamıyordum. Sanki zaman ileriye değil geriye geliyordu ama git gide küçüldüm. Belim kırıldı, enkazım döküldü. Heybetim yerini hayrete düşürdü. Hürmetler arttı hatırlar süründü. İhtiyacım vardı ama hacetim sondu. Nazım arttı yine sızlanmaya başladım. Sanki geldiğim yere gitmek için can'ı teslim bekliyor gelmesi için can atıyordum. İyice küçüldüm bir tabuda girer oldum. Doğarken ezanım okundu, şimdi namaza duruldu. Hatrım varmış, ardından hellik soruldu. Hakkını yemeyeyim hissetmedim bile, nazikçe toprağa konuldu. Bu kadar kısamıydı sürem. Ama daha büyüyecektim. Torunlarım olacaktı evladım gibi sevecek onları gidemediğim parklara götürecektim. Oynamadıkları misketleri alıp istedikleri çikolataları yedirecektim. Belkide dizime oturtup yıllarca unutamayacakları öğütler verecktim ama büyümüştüm. Hala idrakım yoktu. Çünkü ölmüştüm ama anlayamayacak kadar kördüm.

Büyümüştüm ama sadece sayıda,

Ölmüştüm dünyanın hevasına kapılıp bu aciz yaşta.

Bir namaz vakti gibi gelip geçti bu dünya,

Daha demin kundaktaydım, şimdi kefenli tabutta.