Sonra büyüdüğünü fark edersin, şehir şehir gezersin hiç tanımadığın insanları işitirsin. Belki şişirirsin onları dünyalarına meyleylersin.

Hani serinler ya hava bazen sırtındaki teri inceden inceye alıp giderdi ve insanları tanımadığını fark ederdin. Bilmezdin uzaktakileri hep merak ederdin, belki de yardım etmek isterdin, hep yakınındakilere yaptığın zulmü unutup giderken. Belki...

Hep buradan yanmadık mı zaten hep burda yanılmadik mi? En yakınlarımızı gözünün önündekileri hiç görmez ya bazen, ulaşılmazları uzakta arama çabasına girer ya insan, bu dünyada ulaşamayacağı tek yer sırtının olduğunu anladığı an hatırlar nisyan.

Sonra Bir kuş gibi daldan dala dolaşmayı beklersin, özgürlüğe ulaşmaya çalışırsın, içindeki olan özgürlüğü fark etmeden dışarıdakine tamah edersin bilmezsin, bilmedin, hiç fark etmedin de zaten.

Sonra bir bakarsın Ömür geçmiş yıllar bitmiş gidilmeyecek yolların sonuna gelinmiş sonra bir bakarsın bir sela sesi gectigi tüm sokaklarda başlari kendine çeviren bir sela sesi. Dualar edilir ama kimse seni bilmez. Kimse o içeride ruhu teslim edecekmişçesine hazırlanan vücudun kimliğinin cevabına talib olup sual eylemez, merak etmez. sonra bir ses gelir hissetmezsin. "Nefessiz kalırsın ama ölmezsin." Çünkü artık çoktan cân-ı teslim eylemişsin. Seslerin kürekten geldiğini anlarsın, şaşırsın daha demin evdeydim, nerden lan benim viskim der ortalığı yıkar sonra bı şarkı patlatırdin. Bir ayiklik sonrası gelen ağırlık gibi sıkışırsın. Bedenini öğreten şeyi kahverengimsi, birçok çakıl taşın ve organizmanın bulunduğu bir madde olduğunu idrakına vardığın vakit artık yalnız kalmaya hazırlanırsın, çünkü toprak altındasin.