GİRİŞ

Elimde ki sürahiyle mutfaktan çıkarken salondan gelen haberleri dinliyordum. Yavaş adımlarla ilerliyordum salon kapısına aynı zamanda kulağıma doluşan "Milletimizin başı sağolsun" cümlesini sindirmeye çalışıyordum.

Kaç demişti spiker?

Yedi miydi, yoksa ben mi yanlış duymuştum?

Yedi can mı vermiştik şimdi biz toprağa?

Yedi eve ateş mi düşmüştü şimdi?

Yedi annenin çığlığı yankılandı sanki o an gökyüzünde.

Yedi babanın kalbi kan ağladı belkide.

Belki yedi kişinin aşkı sonsuz oldu, belki yedi çocuk yetim kaldı.

Yedi kişi şehit düştü, yedi kişi kahraman oldu.

Masanın kenarına indirdim elimde ki sürahiyi. Spiker kadın ekranda baş sağlığı diliyordu, isimler söylüyordu, ekrana yüzler geliyordu.

Elimi masanın kenarına yasladım eğer destek almasaydım yere yığılacak gibi hissediyordum.

Kulaklarıma dolan zil sesiyle girdiğim transtan çıkarcasına silkelendim ve kapıya doğru yürümeye başladım, mutfakta iftara yetişmenin telaşı vardı hala, birde tüm ailenin toplanacağı ve bugünün de ramazan ayının son günü olmasının etkisi vardı tabi.

"Ben baktım" diye seslendim mutfağa doğru. Büyük ihtimalle dedemler gelmişti. Vestiyerin önünden geçerken aynadan saniyelik olarak başımda ki eşarbı kontrol edip kapıya yöneldim.

Yüzümde ki gülümseme kapıda gördüğüm üniformalı birkaç adam ve arkada parlayan kırmızı mavı ışıkla soldu.

Üniformalı adamın arka çaprazında elinde ki ilk yardım çantasını tutan sağlık görevlisiyle göz göze geldim, bakışlarını ayaklarına çevirdi hemen.

Başımı karşımda duran adama doğru çevirdim, üstünde yeşilin en güzel tonundan bir üniforma vardı, başında şapkası.

"Firdevs, kim gelmiş?" soruyla eş zamanlı gelen bir kırılma sesi.

Arkama dönüp bakmadım, bakamadım.

Bir çığlık koptu o an, bir eve ateş düştü bu akşam.

Bir annenin çığlığı yankılandı bu gece gökyüzünde.

Sağlık görevlileri beni geçip arkamda ki kadına, halama doğru ilerlediler.

Gözümden bir damla yaş düştü, kendimi yine altı yaşında ki o kız çocuğu gibi hissettim.

Sessizce burnumu çektim ve gözlerimi kapattım.

Şehit düşen o yedi kişiden biriydi.

Altı yaşındayken şehit haberini aldığım amcamın izinden giden ve benim 'Emre amcama çok benziyorsun sana bakınca aklıma o geliyor' deyip burukça gülümsediğim, onun yerine koyduğum kuzenim, kuzenden daha çok abim.

Yedi kahramandan biriydi.

🇹🇷

Öncelikle selamınaleyküm.

Bu kurguyu uzun zamandır düşünüyordum ve bugün bir yerden başlamam gerektiğine karar verdim.

Umarım beğenirsiniz şimdiden okuyan, yorum yapan, oy atan ve arkadaşlarına öneren herkese teşekkür ederim.