☂️

Alparslan'ın ağzından...

Annemin kollarından kendimi zar zor kurtarıp soluğu odamda aldım. Şu kız, Mahperi... Neden bilmem, sayesinde şimdi daha iyi hissediyordum kendimi.

Gülümsedim istemsizce. Güzel kızdı vesselam. İsmi gibi, ay perisine benziyordu.

Çekmeceye doğru yöneldim. Şarj aletimi arıyordum. Açtığım çekmecede karşıma bir resim çıktı. Bu benim resmimdi.

Resmi elime alıp inceledim. Altında bir imza gözüküyordu. M harfi ile mi başlıyordu o? Melike mi çizmişti yoksa? Melike'nin resim çizebildiğini zannetmiyordum. Kim olabilirdi bunu çizen?

Telefonuma gelen mesaj sesi ile resmi bıraktım.

#0542*** Helllooo!

#0542*** Ne yapıyormuş benim hüzünlü kekim?

#Alparslan: Ne oluyor anasını satayım?

#0542*** Cıkcıkcık. Ne kadar ayıp şeyler söylüyorsun sen öyle?

#Alparslan: Sen kimsin?

#0542*** İstersen sevdiğin, istersen Azrailin olurum koçum.

#Alparslan: Allah aşkına, canım burnumda. Bak işine.

#0542*** Tek elle yazmak zor oluyordur Alparslan'ım. Ses atsana bana, güzel sesini duyayım.

#Alparslan: Engelliyorum.

Kim olduğu belirsiz şahsı engelleyerek banyoya yöneldim. Duş almam gerekiyordu. Tek elle biraz zor olsa da üzerimi çıkarmayı başardım.

Duşakabine girmek üzereyken aynada bir görüntü çarptı gözüme. Sırtımda bir şey vardı. Bu da neydi böyle?

Banyodaki boy aynasını alıp odaya, gardrobun aynasının önüne koydum. Araya geçerek sırtımı görmeye çalıştım. Dövme mi yaptırmıştım? Hem de peri dövmesi ha?

Aklıma Mahperi geldi. Sonra resme koştum hızla. M harfi, Mahperi'nin M'si olabilir miydi? Sırtımdaki dövme de onun dövmesi miydi yoksa?

Telefonuma yeni bir mesaj geldi.

#0532*** Öyle ölmem aslan parçası, füze at.

#Alparslan: Rahat bırakmayacak mısın beni?

#PüsküllüBela: Cık, sen beni rahat bırakmış mıydın?

#PüsküllüBela: Vay numaramı kaydetmişsin, hoşuma gitti.

Kaşlarımı çattım. Başım ağrıyordu, uyumam gerekiyordu. Birkaç gündür çok fazla şeyle boğuşuyordum. Kaza anını bile hatırlamıyordum. Beynim bulanmış gibiydi, nasıl çözecektim bilmiyordum.

☂️

Rahatsız bir uykudan, ağrılar içinde uyandım. Oysaki hastanedeki iki günümde, hemşire başımdan hiç ayrılmamış hiçbir yerimin ağrımasına izin vermemişti. Aklıma Mahperi'nin gelmesiyle gülümsedim. Acaba her hastaya mı bu kadar ilgili davranıyordu?

Bir şeyler atıştırmak için odadan çıkıp mutfağa yöneldim. Saat gece yarısı olmuştu ama mutfakta birileri vardı.

İçeri girdim sessizce. Tezgahın başında, yemek yapan bir kız duruyordu. "Mahperi?" ışıl ışıl gülümseyerek bana döndü.

"Uyanacağını biliyordum. Aç mısın?" ona garip garip bakmaya başladım. Bu bir rüya değilse eğer bir açıklamaya ihtiyacım vardı.

Masaya yaptığı çorbayı, makarnayı ve salatayı koydu. "Ne işin var burda?"

"Ne kadar ayıp! Sana yardım ediyorum sen bana ne diyorsun. Gideyim istiyorsan?" Git desem de gidecek gibi durmuyordu. Güldüm ancak sabır da diliyordum içimden.

"Yiyebilecek misin yardım mı edeyim?" aslında evet, yiyebilirdim. Ama madem istiyor o zaman ona izin verecektim.

"Yiyemem sanırım." bunu bekliyormuş gibi, ellerini çırparak sandalyeye oturdu. Çorbayı eline alıp üfleyerek ilk kaşığı bana uzattı. Pür dikkat işine odaklanmıştı. Tepede topuz yaptığı saçlarından birkaç tutam düşmüştü alnına.

İçimden gelen isteğe engel olamadım. Sol elimle nazikçe dokundum saçlarına, kulağının arkasına koydum. İrkilerek bana baktı. Gözlerini kırpıştırmaya başladı. Gülümsedim, neden ona dokunduğumda tüylerim ürpermişti?

"Sen kimsin Mahperi? Benim için kimsin?" sorumu beklemiyordu belliki.

"Ona sen karar ver Alparslan. Kim olayım istiyorsun?" Cevap verecektim, ancak Açelya içeri girdi.

"Yenge buldum yüzüğü!" gözleri beni bulunca eliyle ağzını kapattı. Mahperi de ondan farksız sayılmazdı. Mahperi'ye yenge mi diyordu?

"Aabi." Açelya'nın elinden yüzüğü aldım. Ay yıldız şeklinde bir yüzüktü. Mahperi gergince bana bakıyordu. Yanına yaklaştım.

Sol elini alçılı kolumun üzerine alarak, yüzüğü nazikçe parmağına taktım. "Bir daha ait olduğu yerden çıkarma ay perisi."

☂️