Okuldan çıkmış. Eve yürüyorum. Yanımdan geçen baba kıza ilişti gözlerim. Ellerinde sıcak bir ekmek poşeti yüzlerinde büyük bir gülümseme vardı.

"Babacım pamuk şeker de alabilir miyiz? " Kucağına aldı minik kızı. Kız da hemen doladı babasına kollarını.

"Tabii ki prensesim alalım. " Koklayarak öptü kızını. Gözlerim doldu. Baba beni neden yalnız bıraktın bu dünyaya?

Kuzenimin doğum günü. Prenses gibi çok güzel olmuştu. Herkes ona sarılıyordu. Pasta gelince meyvelere odaklandım. Annem yapmıştı pastayı.

"İyi ki doğdun Tuna. İyi ki doğdun Tuna. İyi ki... " Ayaklandım oturduğum yerden. Pastaları yiyor eğleniyorlardı. Bende küçük sarı legolarımla oynuyordum. O da hediyelerini açıyordu. Odadan çıktım salona gittim.

"Babacığımm.... " Koltukta yatan babamın yanına çıktım. Battaniyeyle sardı beni. "Güzel kızım sen niye ağlıyorsun bakayım? " Eliyle gözlerimi sildi. Bana bakışı bile o kadar yumuşaktı ki. Sarıldım.

"Herkes Tuna'ya bakıyor. Bana bakmadılar baba. "

"Ama ben sana bakıyorum kızım. Hadi seninle oynumuzu oynayalım. " Yerimde heyecanla kıpırdandım. Minik ellerimi aldı yüzüne koydu. Üç kez yanağını sevdi.

"Cici, cici, cici. Öpe bilirsin babam. " Bu oyun hoşuma gidiyordu. Sevip öpüyordum babamı. Kolunun altına girdim. Ve gözlerimi kapattım. Bu bizim son anımız olacağını bilmeden son kez uyuyakaldım.

Sert bir bedene çarpmamla kendime geldim.

"Önüne baksana be! " OGüneOmzumu sıvazladım. Oysa o sırada guneş gözlüğünü çıkardı.

Eray.... Yok daha neler.

"Neden ağlıyorsun maneskin? "