Psikolojik hastalıklarına teslim olmuş Vera Arslan, derin bir kuyunun dibine git gide çekilmekteydi. Peşini tek bırakmayan hastalıkları değildi, annesinin ona bıraktığı lanetli geçmiş de kan ve kabus istiyordu.
Yağmur İz Sonel, yağmurlu bir hava da avucunun içindeki siyah, beyaz küçük yavru kediyle otobüse yetişmek için koşarken bir anda bilinmeyen numaradan art arda gelen mesajlarla hayatı eskisi gibi sessiz olmayacaktı.
Sessiz bir hayatım vardı. Susuyordum, konuşmuyordum. Dilim de ruhum gibi sonu gözükmeyen bir imkansızlığın ucundayken sessizliğe gömülmüştü.
Onun gözleri... o mavi gözleri hep ikimizin yerine de konuşuyordu.
