Aynı hikâyenin farklı mahkûmları…

Odasındaki beyaz duvarlar tarafından boğuluyormuş gibi hissediyordu Efsun Ekici. Odasında volta atmayı bırakıp karşısında duran yatağının ucuna oturdu. Herhangi bir psikolojik rahatsızlığı olduğunu düşünmüyordu ancak şu an içinde bulunduğu durum tamamen psikolojikti. Ne biri onu boğuyordu ne de duvarlar üstüne geliyordu.

Birkaç dakika daha yatağının ucunda oturarak karşısındaki boş duvarı izledi. Saatlerce ağladıktan sonra hissizleşmişti. Hareket etmiyor, ağlamıyor, konuşmuyor, yalnızca karşısındaki boş duvarı hissizlikle izliyordu. Bazen yardıma ihtiyaç duyduğunu düşünüyor ama daha sonra bu yardıma asla ulaşamayacağını hatırlayıp yine kendi yalnızlığında en güzel şekilde öldürülüyordu.

Yatakta öylece oturduktan sonra kendine gelmeye çalıştı. Belki uyusam geçer düşüncesiyle yatağın diğer ucundaki çok da yumuşak olmayan yastığına uzanmak istedi. Ancak elini uzatıp yastığın ucunu tuttuğunda parmağının sızlamasıyla geri çekti elini. Elini yavaşça göz hizasında kaldırdığında ve acıyan yere baktığında dün gece ağlarken yolduğu parmağının tekrar kanamaya başladığını gördü. Kanı üstüne silip uyumaktan vazgeçti Efsun.

Yataktan kalktı ve yatağın sağında duran ahşap çalışma masasından telefonunu aldı. Aslında telefonu almasının da bir amacı yoktu. Kimi arayabilirdi? Kime dertleşmek istediğini söyleyebilirdi? Kimseye diye düşündü kendince. Çalışma masasının rahatsız edici sandalyesine oturup telefonda amaçsızca gezinmeye başladı.

Önce sosyal medyaya girdi. Kendini dışarıya çok mutluymuş gibi gösteren insanların paylaşımlarına baktı. Daha sonra galerisine girdi. Yalnızca okuduğu kitapların, içtiği kahvelerin, yağmurlu havaların ve kedilerin fotoğrafları vardı. Kendisini bir fotoğraf karesinde görmeyi sevmezdi. Sonra galerisinden çıkıp uygulama reklamlarının olduğu bir uygulamaya girdi. O an gözüne bir şey çarptı. Bir uygulama reklamıydı bu. ‘’Yalnızlığınız bitsin, dostluk artsın!’’ diyordu reklam. Merak etti Efsun. Ne olabilirdi bu uygulama? Koskoca yalnızlığı bitirecek şey bu küçük uygulama olabilir miydi?

Önce durup düşündü. Saçmaydı belki ama denemekten sorun çıkmaz deyip uygulamayı telefonuna indirdi. Kısa süre sonra uygulama için gerekli olan üyelik işlemlerini tamamladı Efsun. Bu sırada farklı bir şeyle ilgilendiği için sakinleşmişti. Ağlamıyordu, durgun değildi, yalnızca hissizlik vardı.

Uygulamayı kullanmaya hazır hissetmediği için telefonunu masaya geri bıraktı. Yatağına ilerledi. Lacivert renkteki yorganını kaldırıp altına girdi ve kendini uykunun huzurlu kollarına teslim etti…

Ayy bu kitap benim için çok önemli. Lütfen yorumlarınızı ve oylarınızı esirgemeyin. 2. kurgum sizlerle <33