Selamlar Cancağızlarım, yeni Romanımı kitappade yazmaya karar verdim. Biliyorsunuz wattpad erişime engellendi. Umarım beğenirsiniz

**************

Ada, güneşin son ışıkları ufukta kaybolurken, odasının penceresinden dışarı bakıyordu. Gözleri, evlerinin arka bahçesindeki eski, solmuş ağaçlara takılmıştı. Her gün aynı manzarayı izlerken, bu ağaçlar ona bir tür huzur veriyordu; sanki doğanın kendisi, ona sabır ve dayanma gücü sunuyordu. Ancak bu huzur, her gece karanlıkla birlikte gelen bir sessizlikle bölünüyordu.

Anne ve babasının ayrılığı, Ada’nın hayatını bir gecede değiştirmişti. Çocuk yaşta, böylesine büyük bir boşluğun içine düşmek, onu içsel bir yalnızlıkla baş başa bırakmıştı. Geceleri, evin içindeki sessizlik, sanki onu kendi iç dünyasında yankılanan acılarla yüzleşmeye zorluyordu. Yatak odasında, yatağının kenarına oturmuş, her zamanki gibi düşünceler içinde kaybolmuştu. Geçmişin gölgeleri, onun düşüncelerini sarhoş etmişti.

Bir zamanlar, ailenin birlikte olduğu günlerde, evin içinde neşe ve kahkahalar yankılanırdı. Şimdi ise bu sesler yerini soğuk ve sessiz bir boşluğa bırakmıştı. Ada, bazen kendini anıların içinde kaybolmuş hissediyor, geçmişin hatıralarının üzerine düşünerek, sevgi ve bağlılık arayışına devam ediyordu. Her bir anı, onu daha da yalnız hissettiriyor, bir türlü tam anlamıyla anlamlandıramadığı duygularını yüzeye çıkartıyordu.

Küçük yaşlarından beri, sevilmediğini ve anlaşılamadığını düşündüğü anların yankıları, ona sürekli bir eksiklik hissi veriyordu. Bu eksiklik, Ada’nın kalbinde derin bir yara açmıştı. Şimdi, bu yarayı iyileştirmek için çabalarken, aynı zamanda kendi kimliğini bulma mücadelesi veriyordu.

Ada'nın geceyi geçirdiği odası, bir çeşit sığınak olmuştu onun için. Pencereden bakarken, yıldızların parıldadığı gökyüzü, ona küçük bir umut ışığı sunuyordu. Belki de bir gün, bu karanlık geceye veda edebilir, kendi içsel barışını bulabilirdi. Ama şimdilik, geceyle gelen sessizlik, onun içsel mücadelesinin bir parçasıydı.