Ben Gece Özbey. Yani galiba. Bilmiyorum, ben kendimi bile tanımayan bir kızım. İnsan hiç sorar mı kendine, 'ben kimim?' Diye. Ben sordum. Ben Adem abinin yanındaydım kendimi bildim bileli. "Benim ailem niye yok?" diye sormuştum bir keresinde. Yüzünde farklı bir ifade oluşmuştu. "Senin ailen denen kişiler seni çöpün yanına bırakıp kaçmıştı. Ben de o zaman bulmuştum seni. Senin ailen benim, onlar değil." demişti. Adem abi beni büyütüyordu. Her türlü bakımımla bir baba gibi ilgileniyordu. Ben ona çok şey borçluyum. 6 yaşıma geldiğimde bana hem eğitim hem de dövüş dersleri veriyordu. Nedenini bilmiyordum, ama bana ihtiyacım olucağını söylemişti. Yıllar geçiyordu. Benim kimseyle konuşmama izin vermiyordu. Yalnızdım, bir arkadaşım bile yoktu. Hapis gibiydim sanki. Büyüdüm 14 yaşına geldim. Adem abi artık bana vurarak dövüş derslerini veriyordu, zamanı geldiğinde alışabileyim, acı çekmeyeyim diye. "Senin iyiliğin için" dedi hep, bende tamam dedim. Sonra birgün 3 tane benim yaşlarımda çocuk getirdi yanıma. "Bunlar senin kardeşin gibi olucak. Siz beraber çok iyi işler başaracaksınız" dedi ve gitti. Yusuf, Caner ve Ceyda. Kardeşim gibi sevdiğim 3 çocuk. Onlar benim her derdime derman oldu. Beraber büyüdük, beraber öğrendik hayatı, hayatta kalmanın yollarını.. Zaman hızlıydı. Birbirimize sığınarak büyüdük, bir kardeş gibi. İlk defa dışarı çıktım. Etrafımdaki güzelliklere bakıp gülümsedim. Sonraları dışarının ne kadar kötü olduğunu gördüm, içeriyi yeğledim. Kötü insanlar vardı, adalet yoktu. Kızlar dövülüyordu, bazı erkekler eğleniyordu. Hayvanlara bile acımıyorlardı. Bir kağıt parçası, insanların mutlu olmasını sağlıyordu. Neydi gerçekten para, her şeye sahip olmaya yarıyordu değil mi? Hadi dünyanın en zengin ve en mutlu insanını gösterin bana. Yoktu.. Alıştım, Herşeye rahmen hayata. Bir gün Adem abi yanımıza geldi. Bizim artık hazır olduğumuzu söyleyip görevlere gönderdi bizi. Nedenini bilmem, ama seviyordum işte böyle işleri. Karanlık odama, küçük bir özgürlük ışığı girmişti. Sonra bir gün yine ceza aldım. Caner beni dövdü. Alışıktım, yine gülümsedim. Adem abinin anlattığı gibi.. Sonra koridoru dönerken bir adama çarptım. Kokusunu sevdim, hemde çok. Ela rengi gözlerine baktım. Hiç çekmek istemedim. Hayatım buydu benim. Karanlık bir oda, kapısı kilitli. Zaman bana gerçek bir mutluluk getirir mi? Tartışılır. Ama ben mutlu olucam. *Herşeye Rahmen...