İkisi de birbirini düşünerek uykuya daldı bu gece. Bade, ah! Hayatının baharındayken yaşadığı talihsizlikler onu herşeyden korkan bi insana çevirdi. Bade, herkese uğursuzluk getireceğine inandırdı kendini. Kime dokunsa, kimi sevse, hep gidecekler diye düşünmekten hayatını zindana çevirdi. Oysa o kadar sevgi dolu ki bunu kimileri aptallık olarak adlandırıyor. Merhamet, sevgi, çok az insan bu meziyetleri layığıyla taşıyabilirdi. Bade bu nadir insanlardan biri işte. Yüreğini karartan şeyler bile ondan bu duyguları alamadı. Sadece ne kadar az insana dokunursa o kadar az zarar göreceği düşüncesi kapladı aklının her zerresini. Anıla olan bu temkinli tavrıda bu yüzden aslında. Eğer onu severse, bir kez kapılırsa bu rüzgara acıları tazelenecek. Hatta canı şimdiye kadar olduğundan daha çok yanacak. Uzak durmak zorunda. Bir öğretmen, bir arkadaş olarak hep yanında olur belki ama asla Aşık olamaz. Aklındaki şey hep bu. Ama bu hayat planlar ve sıkıcı bir kaç kurala göre yaşanmıyor. Kaderin de ne varsa yaşayarak öğrenecek.

Anıl, aslında onun da hayatı hiç kolay değil. Yaşadığı şeyler onun da hayatından çok şey alıp götürdü. Hatta kendi hayatı artık onun değildi. Zorunda olduğu şeyler, istemeyerek yaptığı birçok şey var. Ama hayatı boyunca tek bir şeyden bu kadar emin. Bade. İlk defa başkaları için değilde kendi için yaşamak istedi. Evde ki hesap çarşıya uymasa da, herşeyin zamanı vardı ve o zaman geldiğinde önün de hiçbir engel kalmayacaktı. Sadece biraz sabır ve Bade'nin hayatına kimsenin girmemesi için biraz şansa ihtiyacı var.

Bu sabah her zamankinden daha farklı sanki. Daha bi aydınlık. Sanki güneş bir başka güzel bugün. Anıl dün aldığı kararla birlikte içinde ki umut ışığıyla yatağından fırladı. Bugün kendisine bir iyilik yapacak ve huzur bulduğu yerlere gidecekti. Her zamankinden daha özenli hazırlandı. Dışarda kahvaltı edip sahilde biraz şiir kitapları karıştıracak. Şiir okumak, dinlemek, yazmak, ruha şifa, kalbe vefa, akla huzur... Küçüklükten beri hep istediği mesleğin içinde. Okuduğu ezber ettiği şiirleri yeni nesillere nakletmenin gururunu göğsünün hep bir köşesinde saklıyor.

Gözlerimi açar açmaz aklıma dün Anıl hocayla yaşadıklarımız geldi. Gözlerimi açar açmaz aklıma gelmesi hiç hoşuma gitmese de bugün aklımı karıştıracak şeylerden uzak tutacağım kendimi. Biraz dinlenmek kendimle vakit geçirmek istiyorum. Telefonu elime aldığımda yine Selimden binbir türlü iltifat dolu mesaj vardı. Cevap vermek istiyor muyum onu bile bilemiyorum henüz. Ama iyi veya kötü bir cevap vermek zorundayım bunu çok iyi biliyorum.
Ona cevaben;

-Selim henüz karar verebilmiş değilim. İnan seni kırmak istemiyorum. Bu yüzden herşeyi etraflıca düşünmek istiyorum. Bugün biraz kendimle vakit geçireceğim. Yarın okul çıkışı buluşalım. Yüz yüze konuşuruz olur mu?
Çok geçmeden hemen cevap geldi

-Yarın okuldan seni ben alabilir miyim?
-Olur. Dört gibi çıkarım ben.
-Tamam yarını iple çektiğimi bil. Ve lütfen bugün son kez düşün olur mu? Beklemek, kötü kararlar duymaktan daha beter çünkü..

Doğru söylüyordu. Bugün artık bir karar vermek zorundayım. İyice düşünüp yarın okul çıkışı söylemeliyim. Akşama kadar hiçbir şey düşünmek istemiyorum. Deniz kenarında yürümek, biraz olsun ruhumu dinlendirmek istiyorum sadece.

İkisi de birbirilerinden habersiz evlerinden çıktılar. İkisi de ruhunu dinlendirmek istiyordu. Ama ikisi de ilahi bir güç tarafından ruhlarının buluşturulacağından habersizdi.

Küçük bir yolculuktan sonra taksiden inip koya( küçük boyutlu körfez.) doğru ilerledim. Burayı pek kimse bilmez. Sessiz sakin olur genelde. Tam kafa dinlemelik bi yer muhteşem bi manzarası var. Getirdiğim kitabı okuyup, telefonu mu sessize alıp, dünyayla alakanızı kesmek isteyeceğiniz kadar güzel.

Dediğim gibi de yaptım. Gül ablaya ve Melisa'ya nerede olduğumu yazdığım kafa dinlemek istediğimi belirttiğim bi mesaj atarak telefonumu kapattım. Yere serdiğim havlumun üzerine oturdum. Çantamdan çıkardığım kitabımı ve içeceğimi alıp anın büyüsüne kapılmıştım artık. Üzerimdeki elbise çizilen resimde ki elbiseyle aynıydı kitabı okurken kafam yine oralara gidiyor ama izin vermemekte kararlıyım. Bugün sadece kendimle olmak istiyorum.

Nerden bakarsanız bir saattir buradayım. Kitabı yarılamak üzereyim. Ruhum huzur buldu mu diye sorarsanız pek sanmıyorum. Ama az da olsa kafam boşalmıştı. Olduğum yerde bir kaç çocuklu aile dışında pek kimse yoktu. Gayet sakin ve sessizdi.
Yüzümde, saçlarımın arasında hafif hafif gezinen rüzgerı hissediyorum. Kafamı göğe kaldırıp. Suratımda anlamsız bi gülümsemeyle gözlerimi kapadım. Ağzımdan dökülen şu sözleri hatırlıyorum;

Bir gün çok bunalırsan

Denizin dibinden

yosunlara takılmış gibi soluksuz ...

Şiirimi tamamlamayan tanıdık ses, tanıdık bir koku kurcaladı aklımı.

Devam ettirdi;

Sakın unutma gökyüzüne bakmayı

Gökyüzü senindir.

Gökyüzü herkesindir.

Zülfü livaneli.

karşımda ki Anıl hocadan başkası değildi. Galiba hayal görüyorum. Yoksa kabus mu? Ne olduğunun farkında değilim. Hiçbirşey yokmuş sanki bu masumca bir buluşmaymış gibi sözlerini bitirip yanıma oturdu.

- Beni takip ediyorsun galiba?
- Bu soruyu benim sormam gerekmez mi? Sonradan gelip yanıma oturan sizsiniz. Sahi sizin burda ne işiniz var?
- Kafa dinlemeye geldim. Senin ne işin var peki?
- Yalnız kalmaya ihitiyaç duydum. Ama görüyorum ki pek mümkün olmuyor.
- Dünya küçük Bade. Bilmiyordum burada olduğunu.

- Evet dünya küçük. Muğla daha küçük desenize. O kadar koyun içinde, gelip benim olduğum yerde kafa dinelemek istemişsiniz.
- Ne büyük talih.
- O ne demek?

-Talihin ne demek olduğunu bilmiyor musun?
-Onu sormadım. Neden talih olsun demek istiyorum.
- Manzarası güzel bi yer arıyordum. Umduğumdan fazlasını buldum ona seviniyorum.
- O zaman sizi talihinizle başbaşa bırakıp gideyim ben. Manzaranın tadını çıkarın.
- Hep kaçacak mısın?
- Neyden? Sizden mi?
- Herşeyden.
- Birşeyden kaçtığım yok.

-Neden gitmek istiyorsun o zaman?

- Sizde ben de yalnız kalmak, kafa dinlemek için gelmişiz buraya madem, o zaman gerçekten yalnız kalmalıyız.
- Birlikte susmuştuk. Birlikte yalnız kalamaz mıyız?

Birlikte susmuştuk, peki birlikte yalnız kalabilir miyiz? Uzun uzun düşündüm bunu. İnsan kalabalıklar içindeyken bile yalnız değil miydi? Peki bizi birlikte yalnız kalma fikrine iten neydi? Kalmak istiyordum onunla. Beynimle kalbim arasında amansız bir savaş veriyordum. Kimse görmüyor belki ama ben yavaş yavaş korktuğum derinliğe dalıyordum. Ya bu deniz beni boğarsa? Ya boğulduğum, kalbimin boğulmak istediği yerden kurtulmak için çırpındığımda herşey çok geç olursa? Kalbim alevleniyor. Ellerim yanıyor. Yüzüne bile bakamıyorum.

- Ne düşünüyorsun?
- Sizi düşünüyorum, deme mi çok mu isterdiniz?
- Öyle birşey kast etmedim. Sordum sadece.
-O zaman cevap vermeme hakkımı kullanmak istiyorum.
-Bugünde benim için susalım diyorsun yani.
-Susmak istemiyorum.
-Ne konuşmak istiyorsun peki?

-Bilmem.
-Bilmediğimiz şeyleri konuşmaktansa susmayı yeğlerim.
- Konuşmadan bilmek istediğimiz şeyleri nasıl öğreneceğiz?
-Bade bişey öğrenmek istiyorsan sorabilirsin. Neden kıvranıyorsun?
- Gözleriniz de dibi görünmeyen bir uçurum var. Sebebi nedir?

-Ben senin gözlerini sana soruyor muyum?
-Sorun.

-Bade. Cevap veremeyeceğimiz şeyleri konuşmayalım olmaz mı?
- Düşmekten korkuyorum.
- Sana söz verdim. Düşersen seni tutacağıma dair.
-Ya fark etmezseniz.
-Benim seni fark etmemek gibi bir şansım yok.
-Neden? Hep beni mi düşünüyorsunuz?
-Sen hep seni düşünmemi ister miydin?

-İstemezdim.
-Kötü bişey mi bu.
-Hayatım da duyduğum en korkunç şey. Birini her saniye düşünecek kadar...

Sözümü bitiremedim bile. Bırak düşünmeyi bunu sadece kelimelerle ifade etmek bile çok zormuş.

-Eğer bu kaderinde varsa kaçamazsın. Hem biz şu an neden bu kadar derin bi sohbet ediyoruz?
- Ne yapalım başka? Arkadaş olduk diye düşünüyorum arkadaş gibi sohbet ediyoruz işte.
-Bunları başka bi gün konuşuruz henüz hiç zamanı değil. Hadi yürüyelim sahil boyunca. Birazda öyle sohbet ederiz. BAŞKA KONULARLA ALAKALI.

Ayağa kalktı elini uzattı elimden tutup kalkmam için. Yüzüne baktım yüzünde tatlı bi gülümsemeyle elini tutmamı bekliyordu. Tuttum. Elime sanki bir bebeğe dokunur gibi nazik dokunuyordu. Ayağa kalktım eşyalarımı olduğu yerde bıraktım.
Kumun kuru tarafından yürüdüğünü fark ettim. Suya dokunmak istemiyordu belli.

-Bu şekilde yürümenin ne anlamı var?

-Nasıl yani?

-Hadi çıkarın ayakkabılarınızı.
-ciddi misin?
-çok ciddiyim.
-su soğuk gibi hiç cazip bi fikirmiş gibi gelmedi.
-O zaman siz tek başınıza yürüyün ben oturduğum yerde de ayaklarım kumun üzerindeydi.
-O kadar inatçısın ki. Her konu da.

söylenerek ayakkabılarını çıkardı.
bende ayağımda ki sandaletleri çıkardım. Elime alarak suyun içine doğru ilerledim. Su tam olarak bileğimin üzerine geliyordu.

-Bade o kadar sıcak değil. Üşüteceksin.
-O zaman siz de üşütün.
-Hadi gel buraya .

-Siz gelin o kadar soğuk değil.
-gerçekten gelmek istemiyorum?
-Son kararınız mı?
-Evet son kararım.
-O zaman benden günah gitti.

Ne demek istediğimi anlamıştı elimi suya daldırıp alabildiğim kadar su aldım elimin önüne.

-Bade sakın. Dur yapma. Gerçekten üşüyeceğiz.
- Uyarmıştım sizi.

-İntikamı kötü olur bende seni uyarıyorum.

Sözünü bitirmeden belki beş, altı kez elimle üzerine su fırlattım. Hiç birşey yapmadan bu küçük eylemin bitmesini bekledi. Hiçbir yere kaçmadı. Gözleri gülüyordu. Benim de öyle.

-Şimdi sana yapacaklarım için özür dilerim.
-Ne yapacaksınız? Ben şaka yaptım sadece.

Bu kezde ben sözümü bitirmeden o üstüme doğru yürümeye başladı. Küçük adımlarla geriye doğru kaçıyordum. Yüzümüzde hiç olmadığı kadar büyük gülümsemeler vardı.

-Durun dizime kadar suya girdim.
-Uyarılarımı dikkate alman gerekirdi.
-Tamam özür dilerim. Ayağıma büyük taşlar batıyor.

Demeye kalmadan kendimi serin suların içinde buldum. Tamamen suya gömülmüştüm artık ve doğru söylüyordu su çok soğuktu. Bu insanlar nasıl girebiliyor bu suya anlam veremiyorum. Delirmiş olmalılar.

Belimde bir sıcaklık hissettim. Bu onun Eliydi. Beni suyun içinden çekti. Bedenimi tamamen kendi bedenine yaslamıştı bile gözlerimi elimle sildim. Islaktım. O da ıslanmış. Üzerinde ki beyaz gömlek bütün adelelerini ortaya çıkarmıştı. Saçı dağılmıştı. Çok yakışıklıydı. Belimi tutan elleri yanıyordu sanki. Gözlerim dudaklarına kayıyordu. Onun gözleri benim gözlerime bakıyordu. Gözlerimi yukarı kaldırdım. Saçım açılmıştı. Elleriyle yüzümde ki saçları kulağımın arkasına doğru itti. Yüzümden akan deniz suyunu elinin tersiyle sildi. Göğsüm göğsüyle birlikte her nefes alışverişimizde birbirine değiyordu. Nefesini dudaklarımda hissediyorum. Gittikçe daha sıkı sarılıyor belime, bir eli de saçlarımın altından boynuma yerleşmiş bir şekilde beni iyice kendine çekiyor. İyice yakınlaşıyor. Karşı koyamıyorum. Gözleri kapalı. Sanki hep bu anı hayal etmiş gibi. Kalplerimiz göğüs kafemizi parçalayacak gibi atıyor. Dudakları iyice dudaklarıma yaklaştı artık sıcaklıklarını hissedebiliyorum. Bu yanlış. Olmamalı. Durdurmak istemiyorum ama durdurmalıyım. Gözlerimi kapattım. Neredeyse birbirine değmek üzere olan dudaklarımı aralayarak;

-Çok üşüdüm.

dedim cılız bir sesle. Sesimi duymasıyla gözlerini araladı. İstemediğimi anlamış gibi bakıyordu bana. Hemen kendini bu şehvet dolu andan kurtarmak istercesine uzaklaştı. Sadece elimi tutuyordu artık.

-Hadi çıkalım şuradan. Yedek bişey var mı yanında.
-Hayır yok.
-Aferin.
-Havlu var sadece.
-Tamam gel hadi.

Eli elimde çıktık sudan. Eşyalarımızın olduğu yere doğru ilerledik. Ayakkabılarımız da ıslanmıştı. Nasıl giyeceğiz bilmiyorum.

-Ayakkabılarımızda ıslandı nasıl giyeceğiz?

-Giymeyeceğiz.

-Bu şekilde taksiye binemem.

-Bende seni bu şekilde taksiye bindiremem.

Havluyu omuzlarıma doğru bıraktı. Eşyalarımı çantama doldurdu.
Eline en son okuduğum kitabımı aldı;

-Aşk ve Gurur'u ilk kez mi okuyorsun.
-Evet. Neden?

-Çok şey kaybetmişsin.
-Belki bundan sonra kazanırım.

Kafasını elinde tuttuğun kitaptan kaldırarak yüzüme baktı.

-Belki de. Hadi gidelim artık. Ben bırakırım seni.
-Ama ıslak ıslak arabaya binemem.

-Bade. Senin bagajda mı götürmemi istersin. Yoksa sessizce yanım da ki koltuğa oturmayı mı tercih edersin.
-Tamam. Sinirlenmeyin.
-Sinirlenmedim.

Hiç bişey konuşmadan arabaya kadar geldik. Eşyalarımı bagaja koyup elinde bi su şişesiyle yanıma geldi.

-Sen otur.
diyerek ön koltuğun kapısını açtı.
çekindeki su şişesini göstererek

-Bununla ayaklarımızda ki kumu temizleyelim.
-Arabanıza pek düşkünsünüz.
-Arabama değil...

Sözünü bitirmeden olduğu yere çömeldi. Elindeki suyu ayaklarıma büyük bir özenle dökmeye başladı. Sonra kendi ayaklarına döktü.
işi bitince şişeyi çöpe atarak şoför koltuğuna geçti. Yola çıkmıştık. Sadece 20 dakikalık bir yol vardı önümüzde hiç bitsin istemiyor gibi baktı yüzüme.

-Üşüyor musun hala?

-Hayır. Geçti.
-Hasta olacaksın.

-Sizin yüzünüzden düştüm bu kez.
-Normalde ben olmasam düşmüyorsun çünkü. dedi gülerek.
- Hiç komik değil.
-Komik olduğu için gülmüyorum.
-Ya ne için gülüyorsunuz? Şu an ki halime mi?

-Evet. Tıpkı bi güvercin gibisin. Öyle masum, öyle ürkek.
-Beni ürkütüyorsunuz çünkü.
-Ben mi seni ürkütüyorum. Nedenmiş o.
-Boşverin.
-Saçların neden bu kadar uzun?

-8 yaşından beri hiç kesmedim. Canım babam.
prensesim diye severdi beni. Bana göre prensesler uzun saçlı olmalıydı.
-Anladım.
-Neden kötü mü görünüyor.
-Hayır.

Biz konuşmaya dalmışken evin önüne gelmiştik bile çoktan. Yol nasıl bitti hiçbir fikrim yok. Arabadan inmeden;

-Teşekkür ederim. Hem getirdiğiniz için hemde sohbetiniz için.
-Bende sana teşekkür ederim. Bugün benimle yalnızlığını paylaştığın için.

İkimizde arabadan indik. Kapıya kadar bana eşlik etti. Koluyla koluma dokundu;

-Çok üşümüşsün hemen kurulan yoksa hasta olacaksın.
-Merak etmeyin. Sizde ıslaksınız. Sizde hasta olmayın. Bi an önce sizde kurulanın isterseniz.

-Evet şimdi tam anlamıyla Sırılsıklamım.
-Bazen söylediğimiz şeyleri anlamakta güçlük çekiyorum.
-Anlamaya çalışma o zaman.

-Bugün zamanı var dediğiniz konuşma vardıya. Zamanına ne kadar kaldı?
-Bade. Hem çok çekingensin. Hem çok ısrarcı. Çözemiyorum seni bir türlü.
-Sizde beni çözmeye çalışmayın o zaman.
-Bugün dediğim gibi bırakalım bazı şeyleri bize zaman göstersin olmaz mı?
-Peki.

Gözlerimizin içine bakarak gülümsüyorduk. İçten ve çok samimiydi bugün ki gülüşlerimiz. İkimizin de gözlerinde aynı parıltı vardı. Birden arkadan birinin seslenmesiyle bölündü bakışmalarımız.

-Bade. Nerdesin güzelim sen sabahtan beri burda seni bekliyorum.

Sese doğru döndüğümde ellerinde güllerle Selim bize doğru yaklaşıyordu. Anıl hocaya döndüğümde şaşkınlık ve merakla yaklaşan kişinin kim olduğunu sorgularcasına bakan gözlerini gördüm.
Çok yanlış bir zamanlama. Bu çocuk hiç akıllanmayacak mı. Ben ona bekle dedikçe üstüme sanki koca bir yük yükler gibi yine en olmadık zamanlarda karşıma çıkıyordu. Gittikçe yaklaştı.
Anıl hoca elindeki çiçeklere bakıyordu. Yüzünde ki mutluluk yerini anlamsız ve boş bir ifadeye bırakmıştı.
Selim yanımıza gelmişti bile.

-Beyefendi kim Bitanem?

Bitanem mi? Ne yapıyorsun sen Selim? Neler söylüyorsun?
Anıl hoca kıpkırmızı oldu. Sinirden elini yumruk yapıp deli gibi sıktığını gördüm. Öyle bir hayal kırıklığına düşmüştü ki saniyeler içinde tarifi imkansızdı.
Selim elini Anıl hocaya uzatarak;

-Merhaba ben Selim. Bade'nin erkek arkadaşı. Siz?

Selim iyice saçmalamıştı. Erkek arkadaş nerden çıktı. Şaşkınlığımı üzerimden atamıyordum. Hiçbirşey söylemiyordum. Anıl hocaya baktığımda, gözlerinde şimşekler çakarak bana bakıyordu. Gözleri dolmuştu. Dokunsam ağlayacak bi hali vardı. Kalbime bi ağrı saplandı. Selim beni içinden çıkamayacağım bir duruma sokmuştu. Eli hava da kalmıştı. Anıl hoca elini uzatmayı bırak Selimin yüzüne bile bakmadan aracına doğru hızlı adımlarla yürüdü. Ne düşündüğünü anlıyordum.
peşinden bende ilerledim. "Hocam bir saniye, biraz dinler misiniz?" Daha sözümü bitirmeden tozu dumana katarak uzaklaştı evin önünden.
Kalbi nasıl kırılmıştır. Daha anlamadan dinlemeden arkasına bile bakmadan çıkıp gitti. Canı yandı, benim ki daha çok. Selim benim arkamdan bakıyor bende Anıl hocanın arabasının arkasından.

Anıl sanki arabayı değilde araba Anılı kullanıyordu. Gözlerinden yaşlar damlıyordu tutamıyordu. Böyle olacağını biliyormuş gibi direksiyona vura vura bağırıyordu. Sesinde ki acı ellerinin acısından daha büyüktü. Kocaman adam çocuk gibi ağlıyordu. "Ah dağ gibi durup dal gibi kırılan kalbim" bu dize tam da şu an ki durum için yazılmıştı belliydi. Yüreğine hançer saplanmıştı. Bade'nin Prenses saçları tıpkı yağlı urgan gibi dolanmıştı boynuna. Yavaşça ölüyordu. Nereye gittiğini bilmiyordu. Son sürat kullanıyordu arabayı. Kendini Badeyi ilk gördüğü yerde buldu. İlk gördüğü yerde başlayan şeyi yine ilk gördüğü yere bırakmaya mı gelmişti yoksa. Bu o kadar kolaymıydı. Bu o kadar kolay mıydı bilmiyorum ama Anıl'ın yüreğine düşen ateş nicelerine neler yazdırmıştı.

"Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin,

Yitirmiş öpücükleri,

Payı yok, apansız inen akşamdan,

Bir kadeh, bir cigara, dalıp gidene,

Seni anlatabilsem seni...

Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır

Üşüyorum, kapama gözlerini...

Ahmed Arif."