Bazen hayat, yan yana olmaktan daha zor gelir insana… Her şeyin sessizleştiği bir anda bile uzaklarda bir yürekle aynı ritimde çarpabilmeyi umut eden bir sevdanın hikâyesi bu. Bir asker ve onun kalbinde iz bırakmış, belki de en zor bekleyişin içinde filizlenen bir sevda… Göz göze geldikleri o ilk bakışta başlamış, sessizce büyümüş ve uzak mesafelerin gölgesinde bile sönmemiş bir aşk.

Serap, hayatını kendi emeğiyle kurarken, her sabah yüreğinde taşıdığı bir hasretle uyanan bir kadındı. Kimselere anlatmadığı, içinde derinleşen bir yarım kalmışlık, kimseye açamadığı bir özlem vardı. Bir sevdiği vardı; ama ona her el uzatışında, o el başka diyarlara gidiyordu. Beklemek, sabretmek, umudunu kaybetmeden sevebilmekti Serap’ın hikâyesi. Sevgisi, Dağhan’ın uzaklarda geçirdiği her anı sarıp sarmalayan, ona gözle görünmeyen bir kalkan oluyordu.

Dağhan ise, gözü kara bir yüzbaşıydı. Yüreğinde taşıdığı anılar, silahından daha güçlüydü onun için. Her görevde, her vedada bir parçasını geride bırakırdı Serap’a… Çünkü gitmek onun kaderiydi, kalansa Serap’ın. Cephede, soğuk siperlerde, silahların gölgesinde bile ona olan sevgisi, dönmek için tuttuğu en güçlü bağ olurdu. Belki hiç söyleyemediği, söylemeye cesaret edemediği bir sevdaydı bu; ama yüreğindeki sıcaklık, en soğuk gecelerde bile Serap’ın varlığıyla yanardı.

Her bir kavuşma, yeni bir ayrılık getirirdi beraberinde. Her veda, sanki daha derin bir özleme gebeydi. Her gün, belki bir anlık bakış, kısa bir cümleyle birbirlerini anımsatıp geçerdi. Serap, o gözyaşlarını yalnızca kendi içinde saklayarak beklerdi; Dağhan ise, her görevde yüreğinde bir Serap’ın gölgesiyle ilerlerdi. Ve böylece, mesafeler aralarına girse de, sevda onların en büyük kalesi olurdu.

Bu kitap, sadece bir aşkı değil; sabırla, acıyla, umutla yoğrulmuş bir bekleyişi anlatıyor. Serap ve Dağhan’ın hikâyesinde, belki kendi yaralarınıza dokunan izler bulacaksınız. Kavuşmanın, aslında sevmek kadar büyük olmadığını; ayrılıkların bile nasıl birer vuslat olduğunu hissedeceksiniz. Aşkın yalnızca gözle görülmeyen, sözle anlatılmayan ama yüreklerde yaşanan o sessiz bekleyişte nasıl büyüdüğünü, en zor anlarda bile bir yüreğin diğerine nasıl yaslandığını göreceksiniz.

Kalpleri sevdiklerinin özlemiyle çarpanlara; sevgiyi yalnızca kavuşmak değil, beklemeyi de bilenlere adanmış bu hikâye...

Yürekleri Dağhan gibi uzakta olanlara, Serap gibi beklemesini bilenlere…