Yayınladığım ilk kurgum. Kötüde olsa yorum yapar mısınız?💕🤍🙃

Bir hayal kurardınız,gerçekleşmesini beklediğiniz bir hayal. Belki basit belki ulaşması zor bir hayal ama ne olursa olsun gerçekten isteyince gerçekleşen bir hayal.

Biz şuan hayalimizi yaşıyoruz. Kimine göre basit birşey bizim için ise mucize gibi bir şey. Küçüken çok yanyana gelemezdik anca ailelerimiz bir araya gelirse falan buluşurduk. O yüzden kendimize ait bir evde sadece bizim olduğumuzu ve hep yanyana olduğumuzu hayal ederdik. Çocuktuk işte.

"Ben size zaman hemen geçer, hayalimizin gerçekleştiği o güne gideceğiz dememişmiydim?" Ben hep böyle düşünürdüm birşeyi bekliyorsak 'birazdan o güne ışınlanıcaz' derdim hep. O gün gelince de ben dedim derdim. Hâlâ öyleydim. Sırıtarak duran yüzüme bakarak Nihal ve ablamda güldü. "Demiştin. Savcı olman bile değiştirmedi bu düşünceni." Güldüm. " Ne olursam olayım değişmez gülüm." Beraberce güldük bu sefer. Savcı olmanın da havalı bir yanı vardı. Daha en başından aşıktım mesleğime. Bugün cumartesiydi. Stajlar ise pazartesi başlayacaktı. Ankara'ya geleli bir hafta olmuştu ama evi düzmemiz için de izin aldığımız için pazartesi başlayacaktık üçümüz. Alışmiştık biraz da olsa.

"Kızlarr! Talha story atmış lan."

"Hangi Talha?"

"Bizim Talha işte. Evrim yengenin oğlu hani." Talha ablamın lise dönemlerinden beri takıntılı olduğu bir akrabamızdı. 25 yaşındaydı Ablamla aynı yaştaydılar fakat Talha ay olarak büyüktü ablamdan. Seviyordu ablam Talha da samimi davranirdı herkese karşı seviyormu emin değiliz gerçi ama. Ablam baya takmıştı. Bu zamana kadar hiç sevgilisi olmamıştı ablamın. İstese olurdu elbette ama kendisi istememişti. Buna rağmen Talhaya nasıl tutulmuşsa artık.

"Siz takipleşiyor muydunuz ki?" Diye şaşkınca sordu Nihal.

"Geçen günlerde istek atmıştı öyle bende kabul ettim."

"Aç bir bakalım ne atmış." Ablam storysine tıklayıp açınca ekranda Talha belirdi. Küçükken kiloluydu baya zayiflamıştı şimdi. Boyu da uzamiştı baya. Bir teknede arkadaşlarıyla çekilmiş fotoğrafı vardı. Ablam erimişti hemen tabi. " Bu çok yakışıklı olmuş ha." Nihale şaşkınca ekledi. " Harbiden küçükken böyle değildi lan bu."

"Aynen baya değişmiş kız." Dedim.

"Ateş attim mi?" Diye sordu ablam saf saf bakarak. "Aynen Damla sonra da o sana atar ateşleri artık." Nihalin bu söylediğine ablam oflayarak ben ise gülerek karşılık vermiştim. " Atmıyorum be ateş falan,hevesim kaçtı." İkimizde güldük. "Sen bilirsin biz evlilik süreci hızlanir diye demiştik yani." Sözüm biter bitmez yüzüme yediğim darbeyle yana sendeledim. " Noluyo lan?"

"Salak salak konuşma ibne."

"Ne dedim sanki gerizekalı." Elim hâlâ acıyan yanağımdaydi.

"Kız haklı Damla o nasıl tokattı oğlum. Şaftı kaydı kızın." Ablam bir şey olmamış gibi sırıtırrken konuştu. "Elim kaydı kızım ben napim."

"Çok güzel kaydı abla sağol." Ovuşturduğum yanağımdan çektim elimi. Ablam ise ciddi ciddi cevap verdi.

"Rica ederim bebikamın." Güldük. Maldı.

"Salak bu kız." Nihalin bu dediğine onaylayan bir mırıltı çıkardım.

Salonda oturup şakalaştık biraz daha. Yeni evimizde ki ilk bir haftamız çok güzel ilerliyordu. Konudan konuya geçiş yapıyorduk. Bu sefer konu akrabalardan açılmıştı ki çalan telefonumun sesi böldü ortamı. "Kim arıyor?" Diye sordu sordu Nihal. "Annem arıyor." Telefonu açıp kulağıma koydum.

"Alo kızım, nasılsın?"

"İyiyim anne sen nasılsın?"

"İyiyim kızım çok şükür. Ablan ve Nihal nasıllar?" Telefonu kulağımdan çekip hoparlöre aldım.Nihal ve ablamda öne doğru geldiler.

"İyiyiz bizde hala."

"Hep iyi olun kızım. Ee alışabildiniz mi oraya?"

"Yani alışıyoruz yavaş yavaş."

"İyi iyi aferim benim güllerime. Allah nazarlardan saklasın."

"Amin annem amin." Dedi ablam hepimizin adına.

"Yemek yediniz mi?"

"Yok bende birazdan hazırlıyacaktım yemeği."

"Tamam dikkat edin kendinize. Çok öptüm hadi görüşürüz."

"Görüşürüz. Bizde çok öpüyoruz." Telefonu kapatıp yanıma indirdim. Sonra da ayaklanıp mutfağa doğru gidiyordum ki ablamlara döndüm. "Makarna yapıyorum." Dedim gülümseyerek. "Tabiikide." Dedi ablam. " Sorman hata." Dedi Nihal. Onlarda ayaklanıp yanıma geldiler. Beraberce mutfağa girdik. Küçüklüğümüzden beri değişmeyen şeylerden biride makarnaydi. Çok severdik hep yanyana geldiğimizde yapar yerdik. Sıkılmazdıkta.

Ablam mutfaktaki masaya geçip oturdu. Çok yardımı dokunuyordu kendisinin. Ben ve Nihal ise makarna için malzemeleri çıkardık.

Makarna hazır olana kadar güldük,eğlendik,atıştık,sonra tekrar eğlendik derken makarnamiz hazırdı. Tabaklara koyup masayı hazırladık.

Masa başına geçip elime çatalımı almıştım ki zihnim de geçmiş zamandan bir anı canlandı.

9 YIL ÖNCE, MUĞLA.

Bir masa var mutfağın köşesinde kurulmuş,üstünde normalde neşeyle yapacakları ama bugün isteksizce yapılan bir tabak makarna. Etrafında ise oturan 3 kişi. Damla,Meryem ve Nihal. Bu önümüzdeki dört yıl boyunca beraber yiyecekleri son makarnaydı,biliyorlardı. Araların da geçen sessizliği Damla bozmuştu. "Ee yemeyecek miyiz?" Meryem başıni kaldırdı. " Makarna biterse Nihal de gider." Gülümser Nihal. " Olsun,son gecemiz bari eğlenceli geçsin." Damla başını sallar. " Nihal doğru söylüyor." Meryemde onaylar. "Peki." Üçüsüde çatallarına makarna alıp sessizce yerler. Tabii ara da birbirlerine bakıp konuşmadan tekrar dönerler önlerine.

Nihal'in gideceği lise evlerine uzak olduğu için okulun yurdun da kalacaktı. Derslerine daha iyi çalışabilmesi için de bir avantajmış. Fakat yurtta kalacağı için de Damla ve Meryemle buluşması ve konuşması zordu. Bu yüzden istemiyorlardı.

Onlar mutfakta oturmuş makarnalarıni yiyip sohbet ederken içeriye Nihalin babası gelmişti bile. "Yediniz mi yemeğinizi?" Nihal başıni sallayarak onaylar. "Yedik baba sofrayı toplayıp geliriz."

"Tamam ben bekliyorum salonda."

Nihal kızlara dönüp konuşur " Zaten hafta sonları eve gelme iznim var. O zaman görüşürüz."

"Biliyoruz da her hafta sonu da buluşamayiz ki."

"Olsun buluruz bir yolunu. Önce şu masayı toplayalım. "

Başlarını salar kızlarda. Yapacak bir şey yoktu sonuçta. masayı toplayıp bulaşıkları hallettikten sonra gitme vakti gelmişti artık. Salonda toplanmış bir şekilde duran Nihal ve dayılayılarına bakıyorlardı. Nihal herkese sarıldı tek tek. Önce Damla'nın yanına geldi. Sarıldılar. "Dikkat et ora da kendine."

"Tamam.sizde dikkat edin." Başını salladı Damla da. Meryem'in yanına geldi bu sefer. "Hafta sonu olunca hemen geliyorsun tamam mı?" Gülerek kollarıni açtı Nihal. " Tamam tamam." Aileleri ise bir sürü öğütler vererek ve dikkat etmesi gerektiğini anlattıktan sonra yola çıkmışlardı.

Sonrası ise Meryem ve Damla'yı bekleyen Nihalsiz geçecek günlerdi...

***