4. Bölüm

her şeyin bir sonu vardır elbet

herkes bir gün bu dünyadan geçip gidecektir.

bazen insan acı çeker acılar sadece fiziki değildir bir insanın yokluğu bile acı verir insana

peki ya acıların en büyüğü neydi?

(deren'in anlatımıyla)

ölüm ile burun burunaydım sokağın ortasında yere yığıldığımda ölmek üzereydim..

gözlerimi açtığımda hastanedeydim "neden hastanedeydim? ne oldu bana?" hiç bir şey hatırlamıyordum.birden içeriye hemşire girdi,gülümseyerek yanıma doğru geliyordu yattığım yerden kalkmaya çalışırken sırtımda bir ağrı hissettim hemşire koşarak"dur dur kalkma yaralısın"dedi

"yaralı mıyım? "dedim kendi kendime

"hiç bir şey hatırlamıyor musun"

kafamı iki yana sallayarak "hayır "dedim.

"sen biraz dinlen ben tekrar geleceğim"dedi ve odadan çıktı.

hemşirenin odadan çıkışından sonra odaya teyzem girdi.yanıma gelip"deren canım nasılsın"dedi

gülümseyerek "iyiyim"dedim teyzem odadayken az önce gelen hemşire tekrar geldi yanında doktor vardı.

doktor elindeki dosyaya bakarak "hastamız kendine gelmiş"dedi

hemşire doktora dönerek "hocam hiç bir şey hatırlamıyor"dedi

doktor bana bakarak "o an ki şok ile şuan bir şey hatırlamıyor hastamızı fazla yormayalım"dedi

teyzem "deren kızım gerçekten bir şey hatırlamıyor musun?"dedi

"hayır hatırlamıyorum"dedim

doktor teyzeme "hastamızı fazla yormayalım lütfen "dedi. teyzem kafasını onaylar şekilde salladı,bana bakarak gülümsedi.

teyzem,doktor ve hemşire odadan çıkmıştı.kendimi halsiz hissetmeye başlıyordum"biraz uyusam iyi olur"dedim ve gözlerim kapandı.

3 saat sonra

biraz uyuduktan sonra hafifçe gözlerimi araladım herşey kafamda oturmaya başlamıştı ilk uyandığımda bir şey hatırlamıyordum ama şuan hatırlıyorum "ben bıçaklanmıştım!"dedim kendi kendime ama kim beni bıçakladı kafam karışmıştı . bir süre sonra odanın kapısı tekrar çalmıştı "gelen kimdi?" diye kapıya bakarken birden kapı açıldı içeri doktor girdi kapı kapanmadan hemen ardından polisler ve polislerin yanında teyzemde vardı.

polislerin elinde bir dosya vardı polisler "geçmiş olsun deren,sana bir kaç soru sormaya geldik"dediler, kafamı onaylar şeklide salladım.polisler soruları sıralamaya başladı.

-dün okuldan sonra bir yere uğrandı mı?

"hayır eve doğru yürüyordum"

-peki yanında biri varmıydı?

"en son tek başımaydım."

-emin misin?

"ama şey okul çıkışı yanımda arkadaşım güneş vardı yolun yarısından sonra tek başıma yürüdüm."

-anladım ozaman arkadaşına da bir kaç soru soracağız dediler.kafamı onaylar şekilde salladım

-peki son bir soru daha son günlerde bir olay yaşadınmı veya bir şey oldu mu? dediler

bu güneş'i rahatsız eden adamı söylemeylimiydim bilmiyordum ya o beni bıcakladıysa diye düşünürken polisler tekrar söze girdi.

-soruyu tekrar tekrarlamamı ister misin?

"hayır gerek yok"dedim söylesem mi söylemesem mi kafam çok karmaşıktı ama sanırım söylemem gerek polsiler soruya yanıt beklerken ben hala düşünüyordum sanırım söylemem daha doğru dedim kendi kendime ve polislere söylemeye karar verdim

"şey bir iki gün önce.. hatta okulun ilk günü okul çıkışı arkadaşımı bir adam rahatsız ediyordu bende arkadaşımın yanına gittim ve beraber adamı gönderdik ama adam giderken "görüşeceğiz sizinle"falan dedi sonraki günler o adamı bir daha görmedik." dedim bunu dedikten sonra teyzem hemen söze girdi

"bunu bana nasıl anlatmazsın deren "diye bağırdı polisler teyzeme dönüp

-sakin olun hanım efendi şuan burda bağırıp çağırmanın bir anlamı yok. dediler polisler bu sefer bana döndüler

-tamam deren bir arkadaşın güneş'e bir kaç soru soracağız peki sen bu arkadaşını rahatsız edeni tanıyor musun?

"hayır tanımıyorum."

-peki bize adamı tarif edebilir misin?

"ederim"

-peki doktorun yarın taburcu olabileceğini söyledi yarın uygun bir zamanda karakola gelirseniz adamın robot resmini çizeceğiz şimdi bizim gitmemiz gerek dediler ve odadan çıkmak üzere kapıya doğru gittiler.

onlar gittikten sonra doktorda odadan çıkmıştı teyzem ile baş başa kaldık kesin yine kızıp azarlayacaktı teyzeme dönüp baktım eli belinde bana sert bir bakış attı sonra birden söze girdi.

"deren neden bana anlatmadın"dedi

"teyze aslında anlatıcaktım"dedim kafamı öne eğdim

"bana anlatsaydın ben çözerdim şuan hastanede olmamıza gerek yoktu"dedi cevap vermedim sessiz kaldım.

teyzem haklıydı sanırım keşke ona anlatsaydım.

ertesi gün

dünden sonra bugün daha iyi olmuştum doktorlar taburcu olabileceğimi söylediler teyzem evden bir kaç parça kıyafet getirmişti üstümü giyinip hastane odasında çıktım.teyzem danışmanlığa gidip hastaneden çıkış için belgeleri imzaladı o gelince beraber hastaneden çıktık "eve gitmeden karakola uğrayalım "dedi teyzem "olur " dedim sırtımdaki yara biraz ağrıyordu ama karakola gitmemiz gerekti arabay bindik ve karakola gelmiştik.

karakoldan içeri tam girerken karakoldan çıkan güneş'i gördüm oda karakoldan çıkıyordu yanında bir adam ve kadın vardı annesi ve babasıydı sanırım. güneş ile kapıda karşılaştık koşarak yanıma gelip bana sarıldı yaralı olduğum için biraz canım acımıştı.

bana sarıldıktan hemen sonra "iyi misin"dedi

kafamı sallayarak "iyiyim sen"dedim

"beni bırak kızım sen bıcaklanmışsın! ve benim bundan şimdi haberim oldu"dedi bir yandan da gözleri doluyordu güneş ile konuşurken yanımıza ailesi geldi.

güneş'in annesi çok üzgün gözüküyordu aynı şekilde babasıda annesi yanıma gelerek "neden bize anlatmadınız bizim bu durumu bilmemiz gerekti Allah korusun ya size bir şey olsaydı"dedikten sonra teyzem sinirlenmişti birden ortaya girip "zaten yiğenim az kala ölüyordu "dedi ve sinirli bir şekilde gözlerini devirdi.

ortalık kızışmadan güneş ve ailesi gitti güneş polislere ifadesini vermişti,beni bıcaklayan o adamıydı bilmiyorum ama eğer o değilse bile cezasını çekmesi gerekiyordu. teyzem ile karakola gittik karakolda bir odaya geçtik ve polisler bizi rahatsız eden adamın robot resmini çizmeye başladılar. robot resim çizildilirken teyzem kapıda bekledi. polisler adamın robot resmini çizdikten sonra odadan ayrıldım.

teyzem karakoldan çıkmadan önce polislere " hala yiğenimi bıcaklayan kişi bulunmadı mı? "dedi

-malefes ama en yakın zamanda bulacağız

"ne zaman peki ne zaman anlamıyorum neyi bekliyorsunuz kamera kayıtlarına falan bakmadınızmı?"

-kamera kayıtları inceleniyor en kısa zamanda katil bulunur biz sizi haberdar edeceğiz.

teyzem bugün baya gergindi polisler ile konuşma bittikten sonra karakoldan çıktık ve eve gitmek için arabya bindik.

sonunda eve gelmiştik,teyzem ile içeri girip merdivenlerden yukarı çıktık.

teyzem"senin dinlenmen gerek deren sakın yatağından çıkma "dedi parmağını sallayarak.

"tamam tamam "dedim

teyzem odadan ayrılmıştı.kendimi çok yorgun ve halsiz hissediyordum "şu hayattaki amacım annem ile babamın katilini bulmaktı,ama iş nerelere geldi şimdide beni bıçaklayan kişiyi arıyoruz bakalım işin sonu ne olacak"dedim kendi kendime,yatağımda uzanıp biraz uyumaya karar verdim.

uyumaya karar vermiştim ama bir türlü uyku tutmadı.

boş boş tavanları izlerken bir yandan düşünüyordum "ya annem ile babamı öldüren kişi beni de bıçaklamış olabilir mi?"diye kendime cevabını veremeyeceğim sorular soruyordum.

her şey karmaşıktı doğru yolu bulamıyordum, bir çıkmaz sokakta kalmıştım.