3 Yıl önce

Uğurla beraber dedemin çiftliğindeydik. Burası çok büyüktü. Dedem Uğurla bana birer at almıştı. Uğur ata binmeyi çok severdi. Bir gün yine benimle iddialaştı.

Uğur

-Abi var mısın bir yarışa? Çiftliğe ilk varan kazanır.

Ozan

-Kaybedince üzülmek yok ama!

Uğur

-Kabul.

İkimiz de atlara bindik. Uğur birden üçe kadar saydı. Ve üç dediğinde atlar koşmaya başlamıştı. Atlar koştukça yüzümüze hafif rüzgar vuruyordu. Kendimizi adeta uçuyormuş gibi hissediyorduk. Uğur benden öndeydi. Onun atı benimkine göre daha uysaldı. Benimki koştuktan bir süre sonra duruyordu. Hayvanlar sahiplerini yansıtır derler. Gerçekten doğruymuş. Uğur bana göre daha çaışkan ve hırslıydı. Bir süre sonra Uğur yavaşladı. Ve ben onun önüne geçtim.

-Nolduuu arkamda kaldın? Diye bağırdım. Uğur hala arka da kalmıştı. Varış noktasına ilk ben ulaştım. Attan inip kazanan belli çık hadi diye bağırdım. Uğur hâla görünürde yoktu. Panikledim. Geldiğim yöne doğru koşmaya başladım. Uğuru gördüğümde yerdeydi. Hemen seslenerek yanına koştum.

-İyi misin kardeşim?

Uğur soruma cevap veremeyecek kadar kötüydü. Öksürüyordu. Öksürdükçe ağzından kan geliyordu.

-Dedeme haber vermeliyim. Sakın burdan bir yere ayrılma! Dedim. Ve ata binip çiftliğe doğru gittim. Attan inip Dede dedee! Diye bağırdım. Dedem panikle evden dışarıya çıktı.

Dede

-Ne oldu oğlum?

Uğur Dedim.. Uğura bir şey olmuş. Çok öksürüyor. Ağzından kan geliyor. Bir şey yap Dede nolur! Dedim.

Dedemle beraber Uğurun yanına gittik. Uğur baygındı. Dedem yardımcılarına seslendi. Uğuru alıp evde odasındaki yatağa yatırdilar. Ardından Dedem telefondan doktoru çağırdı. Bense Uğurun elini sıkıca tutuyordum. Dedem

yanıma gelip elini omzuma koydu ve;

-İyi olacak merak etme. Dedi.

Doktor gelene kadar Uğur'un yanından ayrılmadım.

Birkaç dakika sonra nihayet doktor gelmişti. Bizi odadan çıkarıp Uğuru tedavi etmeye başladı. O sırada vücudumun titredigini hissediyordum. Buz gibiydim. Sanki bedenimi buzun içine yatırmışlardı. Doktor odadan çıkıp yanımıza geldi.

-Birkaç tahlil gerekiyor. Hastaneye götürmemiz gerek.

Dedem

-o halde durduğumuz kabahat dedi.

Ve hep beraber hastaneye gittik. Orda Uğurdan kan aldılar. Ağzında hava makinesi vardı. Çeşitli tahliller yapıldı. Akşam vakti sonuçlar açıklandı ve Doktor bizi yanına çağırdı.

Dedem beni odaya sokmadı. Ne kadar zorlasam da girmeme izin vermedi. Içerde doktorla tek başına konuştu. Odadan çıktığında yıkılmış haldeydi. Korkarak ne oldu? Dedim. İlk başta cevap veremedi. Bana sarıldı ve ağlamaya başladı. Benim de gözümden yaşlar akıyordu. Kötü bir şey olduğunu anlamıştım. Dedemin yüzüne bakıp tekrar sordum.

-Ne oldu Dede?

Dede

-Uğur.. Uğur çok hasta oğlum.

Ozan

-Ne demek hasta? Nesi var?

Dede

-Kardeşin kötü bir hastalığa yakalanmış. Ölümcül bir hastalık..

Olduğum yerde yere yıkıldım. Duyduklarım kafamda tekrar tekrar yankılaniyordu. Elimi yumruk yapıp iyice sıktım. Ne kadar kendimi tutsam da bir noktada pes edip ağlamama izin vermiştim.

                           ***

Uğur kendine geldiğinde Dedem ona her şeyi anlattı. Onun da ilk tepkisi ağlamak oldu. Ama birkaç saat sonra durumu kabullenmisti. Dedem doktoru Uğur'un evde tedavi olması için ikna etmişti.

Çiftliğe Vardığımızda Dedem;

-Artık burda kalamazsınız. Eve gideceksiniz. Orası hiç olmazsa merkez. Hastane yakın.

Ozan

-Sende bizimle gelecek misin Dede?

Dede

-Ara sıra uğrayacağım. Ama burdan ayrılamam.

Dedemin cevabı beni üzmüştü. Çünkü yanımızda bize destek olacak büyük biri olmasını isterdim. Dedem üzüldüğümü anlayınca elini çeneme koyup,

-Merak etme. Sizi bu halde yalnız bırakmayacağım. Hasan sizinle ilgilenecek. Eminim beni aratmayacaktır. Dedi.

                                ***

Şimdi

Emin bir şekilde Uğurun yanına gittim. Elini tuttum. Ve uzatmadan söze girdim.

-Ben vazgeçiyorum kardeşim. Artık yapamıyorum. O kıza ne zaman baksam senin yüzün geliyor aklıma. Ne zaman onunla konuşsam sana ihanet ediyormuş gibi hissediyorum. Boğuluyorum. Senin kurduğun hayale ben konamam anladın mı? Bitti. Buraya kadar!

Elini bırakıp odadan çıkmaya niyetlenmistim. Ama Uğur elimi geri tuttu. Ağzındaki hava makinesini çıkararak;

-İlk hasta olduğumu öğrendiğim günü hatırlıyor musun abi? Diye sordu.

Yutkundum. Bu soruyu duymayı beklemiyordum. Ozan

-Evet hatırlıyorum.

Uğur

-Ben o gün hayal kurmayı bıraktım abi. O gün her şeyden vazgeçtim.

Zar zor konuşmaya devam ediyordu.

Tâki Duyguyu görene kadar.. kimse benimle konuşmazken o benimle konuştu. Herkes acıyarak bakarken o bana güldü. Ben dahil herkes öleceğimi kabullenmisken o beni hayata tutundurdu. Ben sadece onunla ilgili hayaller kurmaya başladım. Sadece o vardı.. ama hastalığım ilerleyince o hayalleri gerceklestiremeyecegimi anladım. Bu yüzden bir liste yaptım. Ama o listeyi kendime göre değil sana göre hazırladım. Onun seni seveceğine emindim. Onu ben mutlu edemezdim. Çünkü benimle olursa mutlu bir sonu olmazdı hikayemizin.. ama sen onu mutlu ederdin abi! Sizin hikayenizin sonu mutlu biterdi.

Ozan

-Henüz hiçbir şey bitmiş değil!

Uğur

-Yapma abi. Kandırma kendini..

Ozan

-Asıl sen vazgeç şu karamsar düşüncelerinden. Bak hayattasın. Nefes alıyorsun. Daha ölmeden öldürme kendini!

Uğur

-Ben senin neden vazgeçmek istediğini biliyorum.

Vazgeçmek istiyorsun çünkü Duyguyu sevmekten korkuyorsun. Hatta belkide seviyorsun?

Ozan

-Yok öyle bir şey! Ama biraz daha zorlarsak kız beni sevecek.

Uğur

-Vazgecmeyeceksin abi!

Ozan

-Sen hayatta olduğun sürece hiçbir şey yapmayacağım kardeşim. Çünkü biliyorum. Her şey düzelecek ve sen o kurduğun hayallerin hepsini gerçeklestireceksin. Ben aranıza girmeyeceğim.

Uğur

-Abi vazgeçersen seni asla affetmem. Ben iyileşsem bile hiçbir şey düzelmeyecek!

Ozan

-Nerden biliyorsun?

Uğur

-Çünkü Duygu seçimini çoktan yapmış. O seni seviyor abi.. onun kalbinde ben değil sen varsın.