.... 

Kacıp şırnaga geldik yıllar birbirini kovaladı. Annen bir gün yetimhaneden çocuk evlat edinelim dediğinde kabul ettim. Seni aldığımızda altı aylıktın. Sana hep söylemek istedik ama olmadı.

Duyduklarıma dayanamıyordum etraftaki vazolatı fotoğrafları duvara fırlattım bir yandan da ağlıyordum.

Alev: Bana söyleyen bilirsiniz ben bir gün şehit olunca o yalanlarla toprağa gömüldügümde hiç vicdan azabı çekmeyecek miydiniz!

Bagırıp etrafı daha çok dagıttım Kayra gelip kollarımı tuttup ben yere oturttu. O da ağlıyor du gözleri kıpkırmızı olmuştu.

Kayra: Sakin ol, tamammı biliyorum ögrendiklerin çok agır ama sakın olmak zorundasın. Bak ben yıllardır kardeş boşluğu, acısı çekiyorum yıllar sonra ikizimi buldum, sende hep kardeş boşluğu yaşamışsın bırak birbirimizi tamamlıyalım.

Yarım saat, tam yarım saat yerde oturup düşündüm. Çocukluğumu ,gençligimi, yaşadıgım kardeş boşluğunu. Sonra anneme, babama baktım. Onların suçu yoktu ben sadece bana söyle memelerine çok kırılmıştım.

Sonra kendimi toparlanıp söze girdim.

Alev: Herkez çıkabilir mi?

Kayra: Biz çıkalım siz rahat konuşun.

Alev: Hayır sen kal abi geri kalan çıksın lütfen.

Kayra bu dediğime durup yüzüme baktı. Biyolojik annem ve babama baktım .

Sizle yarın konuşsak olurmu bugün abimle tek kalmak istiyorum. Kayra onlara bakıp kafasını salladı. Onlar evden çıkarken babamla Kayra bir şeyler konuştu kapının önünde sonra onlarda evden çıktı.

.... 

Kayra: Alev gel yerde oturma.

Ona tutunup ayağa kalktım ve koltuğa oturdum.

Alev: Sana abi diyebilirim değilmi?

Kayra: Lütfen. Öyle devam et.

Alev: Seninle biraz konuşalımmı abi?

Kayranın anında gözleri doldu .

Kayra : Yıllarfır bu anı bekliyorum istediğin kaşar konuşalım ama sana bir şey soracagım.

Alev: Tabiki.

Kayra: Neden bu kadar çabuk kabullendin? Yani şikayetçi değilim ama merak işte.

Alev: Gerçekleri kabullendim diyelim. Kabullenmeyip ne yapacaktım ki.

Kayra güldü birlikte güldük ama baya uzun bir konuşma bizi bekliyordu.