Baştaki kişi Kayra' nın arkadaşlar modeli.

Abi yıllardır çektiğim kardeş yarası yavaş yavaş kapanıyordu hissediyorum.

Kayra: Demek üstegmensin ha

Alev: Öyle komutanım.

İkimizde gülüyorduk Kayra eskileri konuşmayalım birbirimizi tanıyalım demişti.

Kayra : Görevemi gidicen öyle demiştin?

Alev: Evet bir iki gün sonra.

Kayra : Alev senin olduğun karargaha tayinimi istedim.

Alev: O kadar hızlımı.

Kayra: Seni üç yıl aradım ben seni merkezde ararken sen dağlardaymışsın. Seninle daha fazla zaman geçirmek için.

Alev: Anladım. Bir şey soracagım, nasıl ögren diniz.

Kayra neyden bahsettiğimi anlamıştı. Derin bir nefes aldı.

Kayra: Doktor o aradı vicdan azabı çekiyorum dedi beş kuruş için çok büyük günah işledim dedi. Tabi biz bi şok olduk ama inan bu üç yıl boyunca her an seni aradım.

Alev: Pişman olmuş demek.

Gözümden bir damla yaş aktı o beş kuruş için beni yıllardır acısını çektigim ailemden ayırdı şimdiki aklına gelmiş.

Kayra: Ben sana ne dedim seni tanımak istiyorum dedim yine nereye çektin konuyu.

Güldüm çok iyi bir insandı benim abim daha onu tanıyalı ne kadar olmuştu ki kan bağı belki yada yıllardır biriken özlem bizi böyle yapıyordu.

Alev : Tamam ya demedik . Ama başka bir zaman herşeyi anlatacaksın.

Kayra: Tamam.

İkimizde içten güldük ikimizde iyi değildik belliydi başka biri böyle bir şey ögrense depresyona falan girer biz gülüyorduk.

Alev: Abi annem ve babamızın adı ne?

Ne kadar tuhaf değilmi insan gerçek anne babasının ismini bilmiyor.

Kayra: Mevsim Bahtiyar, Yiğit Bahtiyar.

Alev: Mevsim çok güzelmiş adı. Acaba sizinle büyüseydim adım ne olurdu?

Kayra: Annem ve babam hiç karar vermemiş doğduklarında isim verelim demişler.

Alev: Anladım. Akrabalarımız çok kalabalıkmı?

Kayra gür bir kahkaha attı. Ama aynı zamanda gözünden de yaş akıyordu.

Kayra: Yıllar sonra canıma kavuşmuşum bana akrabalarımız çok mu diyor.

Alev: Ne var ya yıllardır bir tane akrabam bile olmadı.

Kayra: Anladım. Yani Trabzonluyuz sen anla artık.

Alev: Ayyy şimdi ben demi Trabzonlu oluyorum.

Kayra: Evet öyle oluyorsun alev'im.

Kayranın dediği kelime içimi sıcacık etmişti. Oda bana bakıp çok içten gülümsemişti.

Alev: Bana hep böyle söyle olurmu?

Kayra: Olur.

İkimizde derin düşüncelere dalmıştık. İnsanın içi içine sığmıyordu.

Kayra: Alev'im aileni affedicek misin?

Alev: Küsmedim ama çok kırıldım bana söyleye bilirlerdi.

Kayra: Anladım.

 . 

. 

. 

. 

. 

Kayra ile beraber sabaha kadar konuşmuştuk çoçuklugumuzdan, anılarımızdan, kara harp Okulu'nda yaşadıklarımızı. O da bana şü lalenin hepsini tanıtmıştı.

Yarın gerçek anne ve babamla konuşacaktım.