...

"Nasıl yani şuan da bırakıyor musun?" Soru dolu gözlerle karşısındaki genç kıza baktı, genç kız ise sadece kafasını sallamakla yetindi "Ahh, şaka yapıyor olmalısın bu kadar yaklaşmışken nasıl olurda vazgeçersin?" Kızın merakı gitgide artıyordu,

Uzun zaman sonra ilk defa endişelenmişti, korkmuştu bunun sebebi neydi?

Neredeyse kızı sayılan, elinde büyüyen kızın kendisini bırakma düşüncesi miydi?

"Biliyorsun Alev..." dedi genç kız, yavaş adımlarla odanın köşesinde ki cama yaklaştı "Nefret ederim yalandan, ihanetten ki bunu en iyi bilende sensin" sırtını Alev'e dönmüş dışarıda küçük çocuklar gibi eğlenen - Alev'in gözünde hala öyleler - kardeşlerine baktı, manevi kardeşlerine anne baba aynı değil, kan bağı yok ama yaşanmışlık var acı var, göz yaşı var, çaba var, mutluluk var.

Genç kız bunları düsünürken sağ eli aynı anda sol bileğinde ki yonca dövmesini okşuyordu bu onların sembolüydü " Sen kimsin Alev..Sen kimsin?" Dedi ve başını Alev'e çevirdi aynı anda gözleriye Alev'i tarıyordu..

Derin nefes aldı ve cevap verdi yalan söyleyemezdi özellikle de bu kıza bunu yapamazdı, en yakın arkadaşı gibi gördüğü kıza "Ben kimseyim, kimse tanımaz beni, ya da tanımak istemezler, tanımamaları daha iyi" dedi, karşısındaki genç kız derin nefes aldı bıkkınlıkla fıstıktan da yeşil gözlerini sıktı öfkeyle:

"Bu bir açıklama değil Alev, herşeyi baştan sona dinlemek istiyorum yoksa bundan sonra teksin" dedi, gaddar bir insandı sözlerinden emindi.

"Otur" dedi Alev ve arkasında ki sandalyeye kendini bıraktı, Genç kız ise hemen karşısındaki sandalyeye oturdu...

-26 YIL ÖNCE-

ALEV'in anlatımıyla~

Daha 20 yaşındaydım o zaman ne sen ne de kardeşlerin hiç biriniz yoktunuz normal bir sabah normal bir gün ailenin bütün fertleri kahvaltıdayız sıradan bir gün mutlu bir aile yani, ne kimseyle bir davamız vardı, ne birisiyle bi kavgamız..

O gün saat gece 3 - 4 sularıydı, burnuma gelen daraltıcı koku ve boğazımda ki yanma ile uyandım ne olduğunu başta anlamadım, odamın kapısını açtığım anda boğazımda ki yanma daha da şiddetlendi, bir an nefessiz kaldım bu da neydi böyle?

Bir an çığlıkla ne olduğunu anlamadım hala kapının girişinde kendime gelmeye çalışıyordum, hemen odadan çıktım ve sonsuz bir ateşle karşılaştım, kıpkırmızı insanın içini dağlayacak şekilde en kötüsü ise neydi biliyor musun?

O sonsuz ateşin arkasında annemin - Deren Bozoğlu - çığlıklarını "Irmak, kuzum kaç kurtar kendini" nasıl olduğunu anlamadım ama kendimi o ateşin yakınında buldum o sırada babam hiç bir sey yokmuş gibi

- Savaş Bozoğlu - sakin bir ses tonuyla - ki her zaman ki hali - "sakın, bu yaptığın aptallıktan başka bir şey değil, yapma Kızım, ben seni böyle yetiştirmedim" ah baba şuan yüzünü görmeyi o kadar isterdim ki, acaba ümitsizliklemi söylüyorsun bunları, yoksa..gururla mı?

"İlkin ve Ece" dedim içimden babam sanki duymuş gibi "buradalar, vasiyetimdir-" sözünü kesen öksürüğü oldu, astımı vardı, dayanamazdı...

"Kaç kurtar kendini, ileride bedelini öderler-" tekrar öksürmeye başladı babam bunu söylediği an kendimi arka kapıda buldum, her ne kadar istesem de gitmek zorundayım ileride aileme bu tuzağı kuran kişilerden birinin intikam alması gerekti, ben ölürsem bunu kimsenin yapacağını sanmıyorum, kim yapacaktı? Kim koruyacaktı? Devlet mi? Kim?

"Kaza olmuş" der kapatırlardı üstünü, tabi işleri bu bahane bulup unutturmak, buruşmuş bir kağıt gibi kenara atmak ama sözüm olsun baba, sözüm olsun anne, sözüm olsun canım kardeşlerim, şuan gitmek zorundayım ama bu iş bitmeyecek..

Koştum..koştum..nefes nefese kaldım, belki de o zaman ölmeliydim ama canımı kurtarmak için onu bile düşünemedim. Neden kaçtığımı sorarsan bu bir kaza değildi dedigim gibi düşmanımız yoktu ya da anlaşamadığımız biri, ama bu işin içinde bir iş vardı bunu biliyordum muhtemelen bunu yapanlar gelip kontrol edeceklerdi...hepsi öldü mü diye...

Evimden uzaklaşırken arkamı döndüm 1 saniyeliğine sadece bir saniyeliğine ve o bir saniye de sanki şuana kadar ki 20 yılımı gördüm çocukluğumu, mutluluklarımı, üzüntülerimi geçirdigim bu ev belki de bi kibrit parçası yüzünden yanıyordu Alev Alev..

O an herşeyi gömdüm ailemin acısını, hayatımın acısını, çocukluğumun acısını ama gitmek zorundaydım, babamın vasiyetini yerine getirmek için...

~~~

Yeni bolumler okunma sayısına gore gelecek bilginizeee🤩