2 GÜN SONRA~

2 gün geçti koskoca 2 gün, tabi bu süre de durmadım en yakın arkadaşımın yanına geldim şuan tek yakınım oydu - Ulaş Kır - "Tamam ne yapıyoruz?" Ellerim çenemi sıvazlarken gözlerim hemen Ulaş' ı buluyor "Düşünüyorum" bana baktı ve göz devirdi " kızım senin yangında beynin yandı herhalde, iki gündür aynı durumdayız düşünüyoruz ama bir şey yok" bunu söylemesiyle elimi anlıma vurdum "anlayışlı ol biraz, lütfen" bunu söylememle Ulaş hemen yanıma geldi ve sırtımı sıvazladı sonra ise sarılmak içib beni göğsüne çekti, ter kokusu midemi bulandırmıştı "haftada bir duşa girme olayını bırakmalısın" söylememle kafama vurması bir oldu, kokusu burnumu yeterince rahatsız ederken kafama vurmasıyla vücuduna daha da yaklaştım, Allah'ım sanırım kusucam.

"Kes sesini Irmak, şurada taştan kalbini yumuşatıyorum" nefesimi tuttuğum için sesim değişmişti fakat beni bırakmadığı ayrılamıyordum "burnum kopmazsa yumuşatırsın" bunu söylememle beni kendisinden uzaklaştırmıştı, Şükürler olsun Allah' ım yaşamak, nefes almak harika, "öküzsün duşa giriyorum ben" dedi ve banyoya doğru yürüdü tam kapının önündeyken bana döndü " evde bir şey yok, masanın ortüsünün altında para var, git de bir şeyler al ben çıkana kadar" dedi, bir sey demeden parayı aldım, askıda ki ceketlerden birini üstüme aldım şapkasını da takıp ilerledim Ulaş'ın evi merkezdeydi bu yuzden evi ile market arasında çeşitli yollar vardı yani ara sokaktan da ana yoldan da gidilebiliyordu marketten bir şeyler aldım ana yoldan gelmeme rağmen, bilmiyorum sanki o ara sokak beni çağırıyordu sanki...kulağımda babamın sesi.. oraya gitmemi söylüyordu nasıl oldu bilmiyorum ama bilinçsizce bir şekilde ara sokağa yürümeye başladım tam ara sokağın iç kısımlarına ilerlediğimde beni kendime getiren ve benim dakikalardır duymadığım o ses...

Bebek sesi, ağlama sesi hemde yakından bir saniye..BEBEK!! Heryerde bebek arıyordum biri bi bebeğe bir sey mi yapıyor diye her yere baktım ki arayıslarım uzun sürmedi dedim ya sanki Allah beni oraya çağırmıs gibi direkt konteynerı açtım ve aman Allah'ım o da ne öyle güzeller güzeli bir bebek beni görunce, mucizevi bir şekilde sustu, sanki...sanki beni bekliyormuş gibi, küçük bebek sen bana tanrının hediyesisin.

Onu alıp hemen eve getirdim, Ulaş kucağımda ki bebeği gorünce şoka uğradı, "LAN! Bebek mi kaçırdın?" Bu söylediğine güldüm, kucağımda ki yumurcakta gulmeye başladı "hayır çöpte buldum, inanılmaz biliyorum ama, çöpteydi, ağlıyordu ve beni görünce sustu sanki-" Ulaş sözümü kesti " seni bekliyomuş gibi" şüpheci bir tavırla yanıma yaklaştı "ablaya söylesek o bilir ne yapacağımızı"

Abla...Abla..özledim mi yoksa şu saniye aklıma geldide şimdi mi özlediği mi farkediyorum?

"Bugün idare edelim yarın götürürüz" dedim ve bebeği uyutmaya çalıstım, hemen uyumadı ama onu inceleme fırsatım oldu

kız bebekti, çok güzeldi, çok narindi, anneme benziyordu, bi an bebekle konuşmaya başladım " anneme benziyorsun, adın Derin olsun mu?" Bunun söylememle gülmeye başladı - bebeklerin gülüşünü bilirsin - sanırım istiyordu, ayağımda sallamaktan yorulmuştum üstünü açmadan kucağıma aldım, emiziği düşmek üzereydi elimle ufak bir şekilde ittirdim ve tekrar gülmeye başladı.

Koltuğa uzandım ve sağ kolumun üzerine yatırdım sol elimle yavaşça karnına vurarak pışpışlamaya başladım."iyi geceler Derin"

...

Sabah mutfaktan gelen bağırış sesiyle uyandım, evet bu Ulaş'tı şarkı söylüyodu ama sanki şarkı söylemiyordu, işkence çekiyordu, kucağımda ki boşluğu zar zor seçebildim, Derin?

Hemen mutfağa Ulaş'ın yanına gittiğimde gördüğüm manzara çok tatlıydı, Deren masada oturmus Ulaş'a gülerken Ulaş ise bağırarak şarkı söylüyordu

"ZITLIKLARINA HASTAYIM,

HERKES BENZERLİK ARAR,

BENZER DOSTLUKLAR KURAR,

HALBU KI BIZ ÇOK FARKLIYIZ

ZIT - LIK - LA - RI - NA HASTAYIM"

Kulağımın ağrısı dayanılmaz bir hal aldığında, aceleyle radyonun yanına gittim ve radyoyu kapattım, "sana da günaydın, Irmak" cevap vermemi beklemeden Deren'e doğru yürüyüp kucağına aldı ve elleri arasında zıplatmaya başladı "Oyy bu bebek dayısıyla eğlenirmiş, dayısıyla şarkı da söylermiş, kurban verene" bu tatlı sözleri gülümsememe sebep oldu, Ulaş çocukları severdi, çocukları eğlendirmesini bilirdi, öyle bir abim olsa iyi olurdu diye düşündüm içimden..

"Hadi hadİ ye yemeğini de, ablanın yanına git seni bekliyor" söylediği sözlerle düşüncelerimden uzaklaştım "Ne ne ne, ablaya mı söyledin?" Bu söylediğime karşı şaşırdı, Derin'i kucağından indirdi ve masanın üzerine bıraktı, bırakmasıyla hemen yanıma yürüdü, sert bir şekulde konuşmaya başladı "Bak, aranızda ne oldu bilmiyorum neden onunla görüşmek istemiyorsun onu da bilmiyorum ama başka şansın yok, şuan sana yardım edecek tek kişi o" uzun zaman sonra onu ilk defa bu kadar ciddi görüyordum, normalde her şeyle alay ederdi ama şuan da haklıydı, gerçekten 1 saniyeyi bile boşa harcamamalıyım "yemeğini ye 1 saate yanında olmasın, bebeği de götür ben işe gidiyorum" dedi ve mutfaktan çıktı, kahvaltı alışkanlığı yoktu benim için hazırlamıştı aceleyle ağzıma bir şeyler attım ve soframı topladım, üstüme bir şeyler aldım Deren'i battaniyeye sardım ve evden ayrıldık Ulaş arabasını evde bırakmıştı, Deren'i arka koltuğa oturttum ve neredeyse evi şehrin dışında olan ablanın evine gittim...

...

"Böyle işte" hızlıca konuştuğumdan nefesim kesilmişti, derin nefesler almaya başladım, abla ise o sırada Derin'e bakıyordu

"Aklımda bir şeyler var ama, kabul eder misin bilmem" duraksadı iğneleyici bir tavır ile devam etti

"Sonuçta fikirlerimi önemsemiyorsun" bunu söylemesi ile gözlerimi devirdim "Abla yapma böyle ben istemedim mi? Istedim ailem onay vermedi" bıkkınla bana baktı "karışmıyorum kabul etselerdi şuan her şey farklı olabilirdi" konunun uzayacağını sezdiğimden hemen farklı bir şey söyledim "ne yapmalıyım?"

"Herkes seni ölü biliyor, intikam almak istiyorsan kimlik değiştirmelisin" anlamadığımı belli ederek ona baktım "ahh, kayıtlarda gözükecek sen olduğun annenlere bunu yapanlar seni bulacaklar ve senin de işini bitirecekler, intikam istiyorsan ilk olarak kimlik değiştirmelisin" anlamış gibi kafamı salladım ama bir şey eksikti, tam aklımdakini soracakken tekrar ve tekrar aynı şeyi yaptı...

Sorumu duymadan cevabını verdi "Derin'i ise nüfusuna alacaksın sanki senin kızınmış gibi bakacaksın ve bir savasçı gibi yetiştireceksin, sana sadık büyüteceksin, ve ileride sana yardımcı olacak ailenin intikamını almak için" duraksadı yine bir şeyler tahmin ediyordu "noldu abla?" Dedim merakla çünkü dedikleri hep çıkardı "bence Irmak, bence Deren tek değil bulacağın çok cocuk var" bunu söylemesiyle şaşırdım "bulursan onlarıda üstüne almana yardımcı olucam seninle beraber onları yetiştiricem"

Onu yarı yolda bırakmama rağmen bana yardım ediyordu, neden yapıyordu? Vicdan azabı çekmem için mi? Ya da bana gerçekten yardım etmek istiyordu? O gün akşama kadar vakit geçirdik eski günleri yad ettik, abla orada kalmamı teklif etti, tabii ki de kabul ettim çünkü annem gibiydi beni korudu kolladı, hep iyiliğimi düşündü ondan şüphe edemezdim..

Gelmeyeceğimi söylemek için Ulaş'ı arayacaktım ama önce o aradı, telefonu açar açmaz konuşmama izin vermeden konuşmaya başladı

"Irmak iki tane daha" söylediğini anlamlandırmaya çalışıyordum, endişeli bir şekilde sordum "ne? Noldu Ulaş?" Heyecanlıydı belliydi derin derin nefes aldı ve devam etti, kelimeler boğazına takılıyordu, biliyordum "Iki bebek daha"...

~~~~

Yeni bölümler okunma sayısına göre gelecek bilginize