F:14

Cama yansıyan Ay ve Yıldız ışıklarını izliyordum önüme uzatılan sıcak çikolata kokusuyla gözlerimi kapatıp kokusunu derince içime çektim.

"Teşekkür ederim Burak Komutanım çok zahmet verdim sana da. Kolum iyileşti zaten yarın evime dönmek istiyorum."

"Estağfurullah, zahmet ne demek. Komutanımıza sahip çıkmayacaksak neden varız?"

Cümlesine gülümsedim.

"Kaptanlığı sana vereyim diye mi bu iyilikler?"

"Tabii ki başka ne düşünmüştün?"

Kinayeli cümlesine sırıttım.

"Şaka bir yana gerçekten teşekkür ederim. Yarın gitsem iyi olacak."

"Kara Mamba sana saldıranların peşinde bulunana kadar misafirimsin Asena Komutanım."

"Gerçekten artık evime geçmek istiyorum ve defalarca söyledim yük olmak istemiyorum."

"Bana yük olacak en son kişi sensin Asena. Neden her şeyde kendini yük olarak görüyorsun ve kimseyle bağ kurmak istemiyorsun bilmiyorum ama bana güvenebilirsin."

Yarım bir gülüş belirdi dudaklarımda.

"En son bunu söyleyen kişi tarafından terk edildim."

Ağzıma sıcak çikolata bardağını götürürken onu kısa bir öksürük krizi yakaladı fakat çabuk toparladı.

"Anlatmak istersen dinlerim."

"Belki başka zaman. Şimdi işin içinden çıkamayız."

Kafa sallamakla yetinirken çekinerek yüzüme baktı.

"Yetimhanede büyüdüğünü duymuştum. Onunla ilgili bir şey sanırım."

Ebeveynlerim tarafından terk edildiğimi sanmıştı.

"Hayır, Ebeveynlerim tarafından terk edilmedim."

Omuz silkip içeceğimden bir yudum daha aldı.

"Yani hiç görmedim desem daha doğru olur. Bir haftalıkken 12. Filonun önüne bırakıp kaçmışlar."

"Bir zamanlar görev yaptığın filo değil mi?"

"Evet o. Uzun bir sürede orada çalıştım."

"Sonra ne olmuş?"

Dedi meraklı sesi.

"Bir kadın komutan bulmuş. Asena Komutan. Yavuz Komutan'ın kanat arkadaşı. O sıralar çok mutsuzmuş Yavuz Komutan'ın anlattığına göre çocuk sahibi olmayı çok istemişler eşiyle ama olmamış. İkisi de pilotmuş F4 uçuruyorlarmış. Beni bulunca bu bir işaret demiş ve evlat edinmek için işlemleri başlatmış. Beni almaya gelecekleri gün uçakları vurulmuş. "

Bir yudum daha çikolata.

"Mutlu son. "

Yüzüne bakıp gülümsedim ama gözümden akan tek damla yaşı durduramadım.

Onun da dolan gözleri kısa bir sessizlik oluştururken beklemediğim anda sarıldı ve donup kaldım. Çok uzun zamandır kimseyle sarılmamıştım ve bu garip hissettirdi.

Ben yalnızlığa alıştım sanıyordum ama ben yalnızlığın kendisi olmuştum.

"Şimdi anladın mı Yavuz Komutanla aramdaki bağı? "

"Üzgünüm. Yaşadığın her şey için."

"Üzülecek bir şey yok."

Ondan ayrılıp gözümden akan yaşları usulca sildim.

"Bu görüntüyü sil hafızandan lütfen. Kendimden beklemediğim şeyler yaptırıyorsun bana. Ben ağlamam."

"Sen de insansın Asena. Yorulursun, vurulursun ve hatta ağlarsın. Artık ben varım yalnız değilsin. Kim olduğumu öğrendiğinde bile seni yalnız bırakmayacağım. Hatta en çok o zaman."

"Yapma. Güvenmek istemiyorum. Güvenirsem bir daha toparlanamam. Aynı şeyleri yaşarsam yaşamıma devam edemem."

"Geçmişte ne yaşadın bilmiyorum ama geçti."

Sohbetimizi ikimizin de aynı anda çalan telefonu böldü.

"Emredin Komutanım."

"Asena, Burak Griffonlar saldırıya geçmiş acil üsse çağrılıyorsunuz."

Devam edecek...