Her yanı küf, nem kokan kirli evini; ıssız, korkutucu, yarıklarla dolu yolunu; gözyaşlarıyla sardığı, acı dolu çocukluğunu ve dahası yaralanan ruhunu kaybetmiş biriydi. Kalabalık sokaklarda yalnız, tek başına büyümüştü... Kimsenin görmediği, duymadığı biriydi nasıl olsa. Kimsenin önemsemediği... Soytarıydı işte... Onun adı buydu...

Bir hastahane bankına oturmuş, ağır ağır nefes alıyordu. Ölümü çoktan kabullenmiş, zamanının dolduğunu hissetmişti. Ve buna hazırdı da... Yorgun mavi gözlerini kapattı. Tam bir teslimiyet içerisindeydi. Ne var ki kaderin planı farklıydı...

Gözlerini araladığında ise dünyası değişecekti...

"Soytarı...Papatyalar... Onları korumayı unutma olur mu?"

*************************************************************