"EKİM İÇİN HER ŞEY DEĞER!BENİM KARIMIN KANI YERDE KALMAYACAK!" "EMRE SAKİN OL!ONLARA CEZASINI BİZ DEĞİL ADALET VERECEK" "ÖYÜZDEN Mİ İKİ GÜNDÜR TUTUKLANMADILAR?" "SEN İNSANLARI KURTAMAYA YEMİN ETMİŞ BİR DOKTORSUN!KATİL DEĞİL!" "O ZAMAN ARTIK ÖYLEYİM!" "EMRE BAK ACINDAN NE DEDEĞİNİ BİLMİYORSUN SUS!"

"Sakin ol.Serin bir nefes al ve ver." Emre biraz daha sakinledi."Bak bu sefer elimden kurtuldunuz.Ama bir sonraki sefere bu kadar şanslı olmayacaksınız." dedi ve mezar taşını öptü."Ekim'im.Ben burdayım merak etme.Hep yanındayım." "Elini tutamadım belki ama hep yanında olucam." dedi ve göz yaşlarına boğuldu.

"Tamam hadi gidelim artık Emre" "Nasıl bırakayim abi....Onu yanlız bırakıp?Yanında olmalıyım." "Emre..Ekim öldü..Bunu kabullenmek zorundasın" "Benim karım ölmedi!Tamam mı!O yaşıyor biliyorum!" "Emre.Bak sende biliyorsun hastanede bir sürü piskolok var.Bunları aşabilirsin.Sadece şuan Ekim'in öldüğüne kendini.." "Ekim ölmedi!" "Biliyorum yaşıyor!" "Emre.Bak sen iyi değilsin gel gidelim hadi" "Olmaz Ekim'i burda yanlız bırakamam." "Emre gel hadi" "Ya neye üzülüyorsun?Ekim seni hak etmiyordu bile!Ne seni ne beni nede kardeşini.Oh iyi olduda geberip gitti" "NE DİYORSUN SEN BE!" dedi ve Yasemine doğruldu.Ancak deniz ve Arda tutu."Emre gel dedim şuraya!" dedi ve Emre'yi kenara çekti."Emre artık sakin ol!Sonra ne yapacaksan yaparsın!Baki Ekim'in yanında yapma!" "Gidelim" dedi gözünde yaşla."Gidelim" "Ne?" "Onun öldüğünü kabullenemiyorum.Onu unutmak en mantıklısı" "İyi" "Ama son kez vedalaşıyim" "Tamam" Emre mezar taşına doğru eğildi,öptü."Ben şimdi gidiyorum tamam mı?Ama söz veriyorum her gün gelicem." dedi ve mezarın toprağını öptü."Görüşürüz Ekim'im"

Ekim arabada Emre'yi aradı.Ancak tekefonu kapalıydı."Hadi Emre!Aç şu telefonu!" "Eve dönüyorum telefonun kapalı" Irmak Emre'ye bakarak sırıttı."Yeni adayınız belli hocam" "Üzülmeyin bu kadar" "NE SAÇMALIYORSUN SEN!EKİMİ BIRAKIP BAŞKASIYLAMI EVLENİCEM SENCE!" "Emre hadi gidelim" dedi ve kolumdan tutup arabaya bindirdi.Eve gittiklerinde Emre odasındaki ikisinin fotoğrafını gördü.Ağlamaya başladı."Ekim" diyebildi sadece.Kıyafetlerini çıkartmadan direk banyodaki suyu açtı.Duşakabini açık bırakıp sakinleşmek için suyun altına geçti."Benim yüzümden" "Onu yanlız bırakmasaydım o şuan yaşıyor olacaktı"

Ekim eve geldi.Anahtarı anahtarlığa astı.Üstündeki montu çıkarıp askılığa astı ve çantasını koltuğa koydu."Emre!" "Hala sesini duyuyorum" "Emre!Yukarda mısın?" "Şimdi onsuz ne yapıcam?" "Emre!" "Sesi gittikçe daha yakından geliyor" Ekim yatak odasına girdi ve su sesini duydu.Kapı açıktı."Emre!" "Sanki şuradan girecek ve ölmediğini söyliyecekmiş gibi geliyor" "Emre ne yapıyorsun sen burda?" dedi ve içeri girdi."Yuh!O kadar gerçekçiki!" "Sanki gerçekten onunla konuşuyorum" "Bu kadarda kafayı üşütemem" "Emre ns diyorsun sen?" dedi ve sutu kapadı."Buda bir hayel...Sadece aklımın bir oyunu" "Emre?Ne saçmalıyorsun?" dedi ve Emre'nin karşısına çöktü.Ellerini Emrenin yanaklarına koydu."Ne oldu ne ölmesi?"

"Delirmeden sarılsam son bir kere" dedi ve Ekim'e sarıldı."Bizi neden bıraktın?Neden beni bıraktın Ekim!" "Ne bırakması ya?" "Altı üstü üç gün evden gittim" "Şimdi ben ne olucam?" "Ne saçmalıyorsun hiç bir şey anlamıyorum" "Sen öldükten sonra sanki ben öldüm.Biz öldük." "Ben ölmedim ki nerden uydurdunuz ya bunu?" "Buda bir hayal" "Emre!Ya ben ölmedim!" "Kafanda kurma!" "Olabilir mi?" "Ne olabilirmi?" "Yoksa sen?" "Ölmedin mi?" "Ölmedim tabiki ne saçmalıyorsunuz ya?" "EKİM!SEN YAŞIYORSUN!" "Evet yaşıyorum?" Emre bir anda ağlamaya başladı."Ödümü patlattın!"

"Bir daha bir yere gidersen seni varya!" dedi ve sımsıkı sarıldı."Seni bir daha yanımdan ayırmıyıcam" dedi ve defalarca boynundan öptü."Sensiz bir gecem bile çok zordu" "Ya şunu baştan anlatır mısın?" "Tamam anlatıcam ama bekle." Telefonunu yandaki şifonyerden alıp Arda'yı aradı."Abi inanmayacaksın ama Ekim ölmemiş!" "Ah be Emre." "Bu kadar çabukmu delirdin" "Hayır bak gerçekten!" Ekim konuşmaya başladı."Abi neler oluyor hemen iki gündede ölü yaptınız beni aşk olsun" "Olsun tabi" dedi Emre.Arda şokla birkaç saniye kaldı."E..Ekim!" "Görüntülü arasana Emre!" "Tamam"

Ertesi gün hastanede herkes Ekim'e bakıyordu.Ekim gidip tahta pilakaya asılı olan fotoğrafını alıp yırttı."EKİM!" dedi Esma telaşla "Nisa benim gördüğümü sende görüyormusun?Ben delirmedim değilmi?" "Ablam bu?" "İkizi filan yok değilmi?" "Hayır" "Yalana bir son gerekiyor öyle değilmi Irmak?" "Ne yalanı ya?Ben bana söyleneni söyledim" "Öylemi?Sana kim söylemiş?" "Şey..."