Ertesi gün aşırı miğdem bulanmıştı.Ameliyat öncesi kusmuştum.Emre bunu görüp yanıma geldi."İyi misin?" "İyiyim.Hem sana ihtiyacım yok" dedim ve tuttuğu elimi çektim."Ekim böyle yapmayı kes artık" "Bak iyi değilsin sen gidip birine görün" dedi Emre. "Ya yok bir şeyim" Dedim bağırarak."Ekim!" "Ne var!" başım dönüyordu.Gözlerimi hızlıca kapayıp açtım.Duvardan destek aldım.Emre sırtımdan tuttu."Ekim bayılabilirsin bak gel gidelim inat etme!" "Yaa yok bir şeyim hamileliğin belirtisi sadece yok bir şeyim" bir anda dondum.Emreye baktım.Oda donmuştu."Ne?" "Ne?Nasıl hamileliğin belirtisi?" "Şey.." dedim ve gözlerime perde indi.Bayılmıştım.Emre,"Hemen sedye getirin!" "Ekim!Ekim bana bak Ekim!İyi olucaksın tamam mı".Uyanınca başımda Nisa,Esma,Arda abi ve elimi tutup başımı okşayan Emre vardı.Elimi çektim."Yapma!" dedim."Neden söylemedin"

"Farkındamısın ben bile yeni öğrendim.Hem daha isteyip istemediğim bile belli değil.Ayrıca istesem bile biz ayrıldık." "Olabilir ama ben babasıyım." gözlerimi devirdim.Kafamı Arda abiye çevirdim."Neden bayıldım?" "Ekim..Sakin ol tamam mı?" "T-tamam." İçeriye bir anda hemşire girdi."Arda hocam.Emre hocam babanız sizi çağrıyor.Acilmiş." "Hemen geliyoruz." dedi Arda abi. "Ben birazdan geliyorum" dedi Emre.Arda abi onaylayarak kafasını salladı.Emre bana döndü.Yüzlerimiz yine çok yakındı.Elimi tutup dudaklarına götürrdü.Elimi öptü.Derin derin nefes aldım.

"Seni seviyorum.Ekim YAKAMOZ" dedi ve alnıma öpücük kondurdu.Kulağına eğildim."Bende senden." "Nefret ediyorum Emre YAKAMOZ" "Hemde kimseden etmediğim kadar.Hatta Irmak'tan bile fazla.Yada şöyle diyim.Beni çocukken diri diri toprağa gömen babamada kayboldu diyen.Beni orada 3 gün yapayanlız bırakan Yasemin'den bile fazla" dedim ve geri yattım.

Emre'nin yüzünde sinsi bir gülüş vardı.Dahada yakınlaştı.Kalbim çok hızlı atıyordu.lini sanki biliyormuş gibi kalbimin üzerine koydu."Ben kalbinin Emre dediğini duyarken hala yalan söylediğini görmeği seviyorum.Çünkü doğruyu ikimizde biliyoruz.Değil mi?" dedi ve hiç bir şey olmamış gibi odadan çıktı.Nisa ve Esma gülmeye başladı."Biliyordum" dedi Nisa.

"Onu hala sevdiğini biliyordum" "Saçmalamayın birde sizinle uğraşmıyım" "Tamam tamam optimus prime" "Kesin sesinizi" "Gülüceğinize intikam için plan bulun" dedim ve bu sırada telefonum çaldı.Arayan Atakan'dı.

Atakan çocukluktan beridir benden hoşlanıyordu.Ama ben ise onu sadece arkadaşım olarak gördüm.Üniversiteden beridir sadece önemli bir şey olunca konuşuruz.Araması tuhaf gelmişti.

"Efendim?" "Ekim!Acilen senden bir iyilik istiyorum" "Nedir" "Bizim bir gösterimiz vardı.Dans gösterisi.Benim partnerim hastalandı.Haftaya gösterimiz var.Şey...Sende biliyorsun dansı.Sen olurmusun onun yerine" "Olmaz" "Lütfen" "Hayır olmam" "Tamam mı git kimi buluyorsan bul" dedim ve telefonu kapadım.Esma; "Ekim.Sen intikam dememişmiydin?Al sana mis gibi intikam.Git partnerlik yap.Sende konuşur sevgiliymişsiniz gibi davranırsınız oda gıcık olur bitti işte mis gibi intikam"

Aslında haklıydı."Tamam" dedim ve geri aradım."Tamam.Kabul ediyorum" "Ama bir şartla" dedim ve olayı anlattım."Olur.Hemde seve seve." dedi.Bende haftaya gösteriye gittim.Sahnede dans bittikten sonra alkışlar için son pozda durduk.Aslında sadece birbirimize bakacaktık sonda.Ama gözüm seyircilere çarptı.Emre gözü dolu bir şekilde beni alkışlıyordu.Şaşırmıştım.

Planda bu yoktu.Hiç bir şey olmamış gibi yaptım.Önüme döndüm.Döndükten sonra hemen peşine Atakan yanağımdan öptü."İnandırıcı olması gerek" "Ha yoksa başka bir şeyden değil" dedim fısıldayarak.Emre'nin gözündeki siniri gördüm.Sahneden çıktıktan sonra Emre Atakan'ı köşeye sıkıştırdı.Bir anda neşteri boğazına dayadı."Bak Atakan!O benim eski karım.Tamam mı?Ondan uzak dur" "Öylemi doktor?Sevgilimden neden uzak duruyorum?" "Ne sevgilisinden bahsediyorsun sen?" "Aa bilmiyormuydun?" "Bak çocuk!" dedi ve daha fazla bastırdı."Sana son kez söylüyorum.Çık git hayatımızdan" "Hayatınızdan?" "Bak adamı delirtme!" "Bilmiyomuyum sanıyorsun" "Neyi?" "Yalan söylediğini" "Ben yalan söylüyorsam git Ekim'e sor.Git Esma'ya git Nisa'ya sor"

"Onlarda işin içinde belliki" Atakan güldü."Emin misin" Emre derin bir nefes verdi."Bak çocuk.Adamın asabını bozma!" Olanları gördüm.Koşarak yanlarına gittim."Emre bırak" "Yalancı!Sen onunla sevgili değilsin" "Evet öyleyiz!Ve bundan sanane?" "Bananemi?" "Ben senin kocanım!" "Eski kocamsın!" "Vay be!Hani aşıktın?Hani bu dünyada en çok beni seviyordun?" "Yalandı!" "O zaman neden sana yaklaşınca kalbin bu kadar hızlı atıyor ve nefesin hızlanıyor?" bir an durdum."Öyle bir şey yok." dedim sessizce."Yalan söylediğini hepimiz biliyoruz Ekim" dedi ve beni duvara itip yaklaştı.Yüzlerimiz yeniden çok yakındı.Elini kalbime koydu."Bak.Yalan söylüyorsun" dedi ve çikilip üstüme Atakan'ı itti.Ama o kadar hızlı atmıyordu kalbim."Şimdi aynı değil.Değilmi?" dedi Emre.Atakan'ı ittim."Sen..Sen..Senden nefret ediyorum Emre!" dedim ve ağlayarak uzaklaştım.Bunlar üzüntü yada mutluluk değildi.Sadece sinirdi.

Emre yanıma geldi."GİT BURDAN!" dedim bağırarak."Ekim benden nefret etsende beni hala sevdiğini biliyorum.Lütfen.Lütfen babamın yaptıkları yüzünden benden uzak durma."

"Git dedim" dedim.Ancak Emre beni dinlemeyip sarıldı."Ağlama" "GİT BURDAN!SİZ BENİM ANNEMİ ÖLDÜRDÜNÜZ.BEN SENİ SEVEMEM" "Ama ben yapmadım." "AMA BABAN YAPTI" "SELİM YAPTI" "AHMET BEY YAPTI" "SİZ YAPTINIZ" "Ben değil.Onlar" dedi."GİT BURDAN!GİT DEDİM" diys bağırarak omuzlarına vurdum.Bir anda başım tekrar döndü.Güzüm tükendi.Ellerimi bıraktım.Gözlerim kapandı.

"Ekim!Ekim!Uyan Ekim!" Gözlerimi açtığımda hastanedeydim.Her zamanki gibi Emre yine başımdaydı.Kendime gelince Emre'ye döndüm."Kararımı verdim." "Ekim" "Fetüsü aldırmayıcam" "Zaten boşamadık" "Hala dava açmadık" "Yani açmıyıcam"

"Ekim.Fetüs seni öldürüyor" "Ne?" "Şaka yapıyorsun?Değilmi" Emre'nin gözlerini dolduğunu fark ettim.Ama ben çoktan ağlıyordum.Emre olumsuzce kafasını salladı."Fetüsün..Ciğerlerinde filizlenme var" Emre ağladığımı fark edince sarıldı."Fetüsü.." "Fetüs deme şuna!" "Aldırman gerek" "HAYIR!ÖLÜRÜM DAHA İYİ!"

Emre bana baktı."Ekim.Yapma." "Kararım kesin Emre!Bebeğimizi ne pağasına olursa olsun AL-DIR-MI-YI-CAM!" "Yapma böyle" "Asla yapmam!" "Bir çözüm daha var" "Ama çok riskli" "Nedir?" dedim heyecanla.

"Açık cenin ameliyatı" "Karnımdamı düzelticeksiniz?" "Evet" "Tamam!" "Hayatım ama çok riskli." "Umrumda bile değil" "Ama eğer bir şey olursa seni kurtarıcam" "Tamam" ertesi gün ameliyata girmiştim.

"Eyvah.Tomografide bu kadar çıkmamıştı." "Yapabiliriz Emre" dedi Arda abi."Bitmek üzere.Ama çok karışık neyin nerde olduğu belli değil"

"KAHRETSİN KANAMA BAŞLADI".Sonunda uyanmıştım.Emre'ye döndüm.Gülümsedim."Bizi kurtarıcağını biliyordum" dedim.Emre'nin gözleri dolmuştu."Hayatım" dedi elimi tutark."Üzgünüm" dedi fısıldayarak.

"Hayır o yaşıyor değilmi ölmedi.Almadınız değilmi almadınız!" dedim ağlayarak."Yapamadım.." "SANA GÜVENMİŞTİM!BEBEĞİMİZİ VE BENİ KURTARICAĞINI SÖYLEDİN!HER ŞEY DÜZELİCEKTİ!SANA İKİNCİ ŞANSI VERDİM!" "DEFOL" "SENİ BU HAYATTA YAŞAMANI BİLE İSTEMİYORUM!DEFOL" "Bak ben gerçekten elimden gelini yaptım...Bununda üstesinden gelicez" "EVET GELİCEM" dedim ve kafamı çevirdim.Oradaki iğneyi gördüm."Evet gelicem.Hemde çocuğumun yanında" Emre iğneyi fark etti."Ekim sakın!" iğneyi alıp boğazıma çevirdim. "SAKIN YAKLAŞMAYIN BATIRIRIM!" "Ekim bırak o elindekini.Beraber atlatıcaz tamam mı?"