"Gelemiyicez!Ben sana güvendim!Tamam mı?Ben sana güvendim.Bizi iyileştiricektin!Hayatımız düzelicekti!Ama sen onu mahfettin!Çocuğumu benden aldın!" "Ekim bırak o elindekini!" kafamı hayır anlamında salladım.

"Yapamam" dedim fısıldayarak."Yapamam Emre.Anlıyor musun?Ben yaşayamam." Emre bir anda bana sarıldı.Elimi aşağı doğru indirip iğneyi aldı.Kapının oraya doğru fırlattı."Yapabiliriz" "Kimse olmadan." "Her şeyi unutarak" "Nasıl yapıcam" "Nasıl unutucam" "Her şeyi düzelticez Ekim" "Bu aldığım nefes varya.Atan kalp atışım.Damarlarımdan giden kan.Hepsi sanki çocuğumun hakkını alıyormuşum gibi geliyor" "Biliyorum" dedi sesizce Emre."Doğmamış bir bebek için senden vaz geçemezdim.Özür dilerim" "Ne dedin sen?" dedim bağırarak."O senin çocuğundu!Sen bunu nasıl diyebiyorsun!" "Çık git burdan!" dedim bağırarak.Emre korkuyla kalktı ve geri bir adım attı.

Arda abi "Emre gel sen şöyle" dedi ve Emre' yi dışarı çekti."Bak Emre.Ekim şu an hiç iyi bir durumda değil.Nasıl hissettiğini anlayabliyorum.Ama kendini onun gözünden bak" "Bana duyarsızmıśım gibi davranma abi.Bende bir evlat kaybettim.Sadece o değil ki." "Ama sen bebeğin olduğunu bile yeni öğrendin.Hem sen içinde bir can büyütmüyorsun ki." "Onun yanında olduğunu hissetmesi gerek." "Yanında olamıyorum ki.Olsam her şey çözülecek"

"Sende haklısın" "Ama biraz bekle.Kafasını toparlasın biraz.Gidip özür dile.Sonra yanında ol."

"Tamam.Teşekkürler abi." Arda abi gülümsedi.Elini omzuna attı."Sen git biraz dinlen." "Bende acile gidiyim nöbetim var" "Tamam" Emre odasına gitip oradaki koltuğa uzandı.

Bende bu sırada özür dilemeye odasına gittim.Uyuya kalmıştı.Üzerini örttüm.Tam çıkacakken elimi tuttu."Sana bir şey söylüyücem" "Bende" "Otur" oturdum.Elimi tuttu.Öptü."Özür dilerim" "Neden?" "Seni kaybedicem diye korkudan yaptığım her şey için" "Bende" dedim sesizce."Sana bağırdığım için özür dilerim" "Senin bir suçun yok.Ben yanlış davrandım.Gergindin." gözlerim kızarmıştı.Hafifçe gülümsedim."Bununda üstesinden gelicez Ekim." hafif dikildi."Beraber" bir kaç saniye bekledim.Titrer bir sesle "Beraber" dedim."Bana güven" "Sana güveniyorum" "Profösör doktor Emre YAKAMOZ" "Bende sana güveniyorum profösör doktor Ekim YAKAMOZ" gülümsedim.Yüzümü yakınlaştırdım.Elimi kalbine koydum."Zamanında biri söylemişti." "İnsan sevdiğinin yabında kalbi hızlı atar" oda benimkine koydu."Seninki çok hızlı atıyor" dedik aynanda.Sarıldım."Sana güveniyorum doktor" "Bende sana doktor" dedi.

İkimizde sanki aynı şeyi hatırlamıştık.

"Geldim.Nedir?" "Ellili yaşlarda erkek.Bir anda yere düşüp bayıldı.Kafasında kanama var.Nefes alamıyordu şu hoca entübe etti.Nabız yok." "Bir ünite kan getir.Kaç dakika kazandık" "On yada on beş" "Siz kimsiniz?" "Ben beyin cerrahı yım." "Burda bu gün çalışmaya başladım"

dedik.O kendi söylediklerini söylüyordu.Bende benimkileri.Emre elini çenemin gerisine koydu.Yakınlaştı.Yanağıma öpücük kondurdu."Kaç aydır bakmıyorum.Yaran iyimi?" "Dur bir bakayım" dedim ve yaraya doğru elimi götürdüm.Emre dahada dikleşti."İyi merak etme" elimi tutup öptü.Bir eliyle ise yüzüme gelen perçemlerimi kulağımın arkasına şekti.

"O gözündeki masmavi gökyüzü asla kara bulutlarla kapanmasın.Tamam mı?" "Ne oldu?Kötü bir şey söyliyecekmişsin gibi geliyor" "Neden" "Sevgi dolu iltifatlı prense dönüştün yine" "Yoo.Sana iltifat etmem için kötü bir şeymi olması gerek" "Genelde öyle olur" dedim ikimizde sırıtarak.Biraz daha yakınlaştı.ağazım hafif açıktı.Camdan hafifçe bir esinti geldi.Ben hissisken Emre sırıtıyordu.Saçımla oynadı."Ben senin her zaman yanındayım Ekim" "Bunu sakın unutma" "Bunun altından bir şey çıkacak" "Bu sefer izin vermiyicem Ekim" "Kaçıp gitmene.Birine bir şey olmasına.Sana bir şey olmasına..." gözlerim kızarmıştı.Tek bir göz yaşı gelmişti.Emre hemen sildi."Gök yüzüne bulutlar gelmesin" gülümsedim."Bazen gökyüzüde mutluluktan ağlar" "Olsun.Barajlar doldu.Denizler taşmasın" göz yaşımı sildim ve Emreye sarıldım."İyiki varsın" "İyiki varız" kafamı sağ tarafın akoymuştum.Kafamı sol omzuna koydu."Kafan hep burda olsun" "Neden" "Bunu bileceğini sanıyordum" dedi fısıldayarak. "Neyi" "Size hiç söylemediler mi?İnsanların kalpleri sola daha yakındır" dahada çok sıkı sarıldım.

Sarılmayı bırakınca Emrenin yakasını düzelttim.Elimi çekerken tuttu."Steteskopun yanlış yerde" dedi ve dinlenilen yeri sol tarafına çevirdi."Senin yanındayken benim kalbimi dinle tamam mı" "Bu steteskop o yüzden solda.Kalbime her zaman daha yakın ol diye" "Çünkü" dedi ve sözünü kestim. "Çünkü insan, sevdiğinin yanında kalbi hızlı atar."