​

Demir

Galiba Mira'nın kalbini kırdım. Dediğim şeyin ağırlığı gittikçe üstüme çöküyordu. Zaten söylediğim anda pişman olmuştum ama bu, bir şey değiştirmeyecekti.

"Kanka, iyi misin? Donup kaldın," Can'ın sesiyle kendime geldim. "Can, Mira nereye gitti?" diye sordum. "Niye soruyorsun ki, hadi gitmeliyiz, ders başladı," dediğinde sesimi biraz yükseltip, "Mira'nın nereye gittiğini söyle bana," dedim. "Tamam, tamam, sakin ol, ileriye doğru koştu." Büyük ihtimalle sınıfına gitmişti. Mira da dahil olmak üzere, okuldaki çoğu kişinin ismini ve sınıfını ezbere biliyordum.

Koşarak 11/D'ye gittim. Kapıyı hızla tıklayıp hocanın cevap vermesini beklemeden içeri daldım. Sınıftaki herkese baktıktan sonra Mira'nın burada olmadığını gördüm. "Mira nerede?" Herkes bilmiyorum dercesine kafalarını iki yana salladı. Zaten bilmeleri konusunda pek beklentim yoktu, Mira asosyal bir kızdı, kimseyle konuşmazdı.

Hiçbir şey söylemeden sınıftan çıktım. Moralim daha da bozulmuştu. Evinin nerede olduğunu bilmiyordum, bu yüzden bütün gün okulda oturup yarın özür dilemeyi planladım. Ya da aklıma başka bir şey daha geliyor ama onu yapabilir miyim, bilmiyorum.

Mira

Sabah uyandığımda saatlerce ağladığım için gözlerim yanıyordu ama gözlerimin yanması bir şey değiştirmiyordu; okula gitmem gerek. Yatağımdan yavaşça kalktım, daha vaktim vardı, geç kalmazdım. Tuvalete girip aynaya baktığımda gözlerim kıpkırmızıydı. Çok da önemsemedim; zaten saçlarım insanların gözlerime odaklanmasını engelliyordu.

Hızlıca hazırlanıp evden çıktım. Evet, acelem yok demiştim ama sonra okula yürüyerek gitmeye karar verdim. Biraz hava almaya ihtiyacım vardı. Hava kapalı olduğu için enerjim bir nebze de olsa yükselmişti. Her zamanki gibi kulaklığımı takıp müzik dinlemeye başladım.

Biraz yürüyüp kafamı boşalttıktan sonra okula varmıştım. Kimseye bakmadan direkt sınıfa çıkıp yerime oturdum. Dersin başlamasına biraz vardı; tahminimden hızlı yürümüştüm.

Kitap okurken önüme büyük bir gölgenin düşmesiyle bakışlarımı yukarı kaydırdım. Gördüğüm kişiyle gözlerim doldu. Gözlerimin dolduğunu görmesin diye hemen başımı eğdim.

"Bak Mira, beni affeder misin? Amacım kalbini kırmak değildi."
"Affetmem. Amacının dışına çıktın."