Dersimiz matematik ve ben dersten bir gram bir şey anlamıyorum. Bütün derslerim güzelken bir tek matematikten düşük almam da ayrı bir üzücü.

Hoca yeni bir formül gösterirken kapının çalınmasıyla anlatmaya biraz ara vermek zorunda kaldı. "Gel," dedi hoca. İçeriye bir çocuk girdi. "Hocam, Mira’ya çiçek gelmiş," dediği anda sınıftan "Ooo!" gibi sesler yükseldi. Buketi elime aldığımda üzerindeki notu gördüm. "Özür dilerim" yazıyordu. Kimin gönderdiğini az çok tahmin ediyorsunuzdur ama altına ismini de yazmış: Demir.

Çiçekleri gerçekten güzel seçmiş, ama bu, üzüntümün yanından bile geçemezdi. Evet, olayın üzerinden bir yıl geçmişti ama hâlâ atlatabilmiş değilim ve bu durum yarama tuz bastı.

Tenefüs zili çaldığında herkes başıma toplandı; bu, gerçekten rahatsız edici bir durumdu. "Mira, kim gönderdi bu çiçeği?" gibi sorular soruyorlardı. Bazılarıysa çiçeğimi kurcalayıp not var mı diye bakmak istiyordu, ama böyle bir şey olacağını bildiğimden notu çantama koymuştum. Uzun zamandır ilk defa bu kadar insan başıma toplanmıştı ve gerçekten ağlayacak kadar rahatsız olmaya başlamıştım ki içeri Demir girdi.

"Herkes dağılsın buradan!" Sesini yükseltmişti. Onun sesiyle birlikte herkes dağıldı ama bize bakmaya devam ettiler. "Önünüze dönsenize," diye tekrar uyardı. Ardından başını bana çevirdi, yeşil gözleri mavi gözlerime kilitlenmişti. "Özür dilerim, Mira. Evet, amacımın dışına çıktım, ama beni affedene kadar bu işin peşini bırakmayacağıma emin olabilirsin."

"O zaman ben ölene kadar peşimde dolaşırsın; seni affetmeye pek niyetim yok."

"Dolaşırız, ne olacak? Yaptık bir hata, çekeceğiz ceremesini," dediğinde yüzünde belli belirsiz bir tebessüm vardı, gözlerini gözlerimden ayırmıyordu. Zil çaldığında Demir, "Ben gidiyorum o zaman," deyip gitti.

⭐⭐⭐

Evet umarım bölümü beğenmişsinizdir.