1.bölüm

---

Gecenin karanlığı, Han’ın kalbinde yankılanan sessizlikten bile daha soğuktu. Yağmur, pencere camlarına vururken odadaki sessizliği delip geçiyor, ama Han’ın içinde kopan fırtına bu dışarıdaki yağmurdan daha şiddetliydi. Lee Know... Onun yanında olmadığını bilmek, nefes almayı zorlaştırıyordu.

Han, yatağında doğrulup başını ellerine gömdü. Onunla geçirdiği o anlar, gülümsemeleri, ufak tartışmaları, en masum dokunuşları bile zihninde yeniden canlanıyordu. O gün, Lee Know’yu kaybedeceğini asla düşünmemişti. Hep sonsuz bir gelecek hayal etmişti. Ama hayat her zaman planladıkları gibi gitmiyordu, değil mi?

Onu kaybettiği gün, aslında sadece bir anlıktı. Aralarındaki bir yanlış anlaşılma yüzünden çıkan tartışma, büyümüş ve geri dönülemez bir hale gelmişti. "Seni seviyorum!" diye bağırmıştı Han, son çare olarak, ama Lee Know çoktan arkasını dönüp gitmişti. O an, her şeyin sona erdiğini anlamıştı.

Ama kalbi hala umut ediyordu. Belki geri dönerdi... Belki bir gün tekrar kapısını çalardı. Han, telefonuna baktı; Lee Know’nun numarası hala favorilerdeydi. Parmakları, bir mesaj yazmakla yazmamak arasında tereddüt etti. "Üzgünüm" yazmak istiyordu, "Sana ihtiyacım var" demek istiyordu. Ama ne kadar ileri gitmişlerdi? Geri dönmek mümkün müydü?

Derin bir nefes aldı, gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Aşk bu muydu? Acı veren, ama yine de vazgeçemediğin bir his mi? Lee Know’yu unutmayı denemişti, ama başaramamıştı. Kalbinin her köşesi ona aitti.

Ve birden kapı zili çaldı.