Kafamda susması için yalvardığım sesler vardı

artık sussunlar benden nefret eden sesler beni terk etsinler

çünkü vücüdüm artık dayanmıyordu kendi sonumu kendim getiriyordum yavaş yavaş

daha bu gün gece 20 yaşına girmiştim babamdan beni affetme diyerek şuan da ise ne mi yapıyordum soğuk zemin de oturmuş bacaklarımı kendime çekmiş anlık saldırıya kendimi tetikte tutuyordum .

20 yaş doğum günü bana ne güzel hediye ile gelmiştin

" oğlum duvar mı konuştu bana mı öyle geliyor " bir erkek sesi ile mavi gözlü çocuktan gözlerimi çektim ve sesin geldiği tarafa döndüm kumral bir çocuk tedirginlikle duvarlara bakıyordu ama bunu belli etmemek için cümlelerini alay edercesine söylüyordu ama çabası yersizdi gözleri onu ele veriyordu .

yanımda bir kıpırtı hissedince oraya baktım mavi gözlü çocuk yanıma yaklaşmıştı artık omuzlarımız birbirne değiyordu uzaklaşmamıştım temasından çekinmemiştim

niye çekinmemiştim ?

gözlerini gözlerime değdirdi yanındayım korkma der gibi bakıyordu tanımadığın bir insana neden korumak istersin

solita peki tanımadığın bir insanın seni koruyacağına neden bu kadar inandın

içimdeki seslerle yüzüme gerçekler tokat gibi çarptı . Saği niye şuan güvende hissediyordum ?

"bence şuan burda böyle etrafa mal gibi bakmaktansa olay ne neden burdayız onu anlamalıyız " mavi gözlü çocuk gözlerini gözlerimden çekmeden yüksek sesle konuşmuştu diğerlerinin dikkatini çekmek için

çekmişti de sanırım çünkü uğultular kesilmişti maviliden gözlerimi çektim ve diğerlerine bakmaya başladım " burda neden olduğumu bilmiyorum valla en son doğum günümü kutladım ve yatağıma gittim uyudum " sarışın bir çocuğun sesi kuşaklarıma geldi yabancı bir aksağana sahipti bu onu daha çekici yapıyordu

dur bir dakika bu tesadüf olabilir mi sence

kafamdaki sesle kaşlarımı çattim

" bende aynı şekilde annemlerle pasta yedikten sonra yatağıma gittim ve uyudum ve şimdi bu lanet olası yerdeyim " uzun sarı saçlı kız konuşunca mümkünmüş gibi kaşlarım daha çok çatıldı sonlara karşı sesi fazla yüksek çıktığı için yüzümü ekşitmiştim seslere karşı hassasiyetim vardı sanırım kızın yanındaki kahve saçlı çocukta benimle aynı durumdan muzdarip ki kulaklarını kapatmış homurdanıyordu

" hepimiz sanırım aynı şekilde geldik buraya " mavi gözlü çocuğun konuşması ile kafamı dizlerime gömdüm

kızım sendeki şansı skim

ağlayacağım ya bari ölümüm huzurlu olsun " kendinize gelebildiniz demi " duvarlardan yine ses gelince korkudan kafamı dizlerimden kaldırdım " çok iyi kendime geldim duvarcım Allah razı olsun bizi düşündüğün için " kumral çocuk yine konuşunca derin bir nefes aldım

korkuyorsam korkuyorum de ne boş yapıyorsun !

" kimsin sen " mavi gözlü çocuk yine söze girdi

anlaşıldı tek zeki bu çocuk

" kimmiyim " duvardan yine düşünüyormuş gibi ses geldi herkes merakla birbirne bakıyordu

niye hepimiz bu kadar sakinsiniz ...hepiniz delisiniz

" oyuncu .. bana oyuncu diyebilirsiniz " hafif bir kıkırdama " sizde benim kuklalarımsınız " kuklalar ? Bu normal bi cinayet Olmayacakmıydı . Yerdeki zeminin soğukluğumu beni titreten yoksa azrailimin kapımı çalmasımıydı

' zamanın doldu artık sana ayrılan sürenin sonuna geldin ' demesimiydi beni titreten yaprak gibi .

Ölümün bile normal olmuyor

gözlerimi yere indirdim ayak uçlarıma bakıyordum . Sanırım beni apartopar aldıkları için ayaklarım çıplaktı . Ama benim annem hiç uyumazdı ki nasıl beni ellerini kollarını sallayarak aldılar "oyunumuza başlayalım mı artık çocuklar ben sıkılmaya başladım " hepimiz birbirimize baktık korkuyorduk . Onun görüşündeki oyun bizim ölümümüzdü hepimiz bunun farkındaydık

sen ölümden ne zamandır korkar oldun?

" ya oyunu oynamazsak ... ya karşı gelirsek sana ? " tek konuşan yanımdaki mavili çocuktu . Korkmadığı içinmi bu sesi yoksa korktuğu içinmi ? Bunu sanırım asla öğrenemiyecektim . Ama eğer bir gün fırsatım olursa sorucaktım . " güzel soru akıllı çocuksun . Eğer istediğim gibi oyunuma ayak uydurmazsan, uydurmazsanız ! " derin bir nefes aldı son cümlelerini eğlenerek ve vurgu yaparak dile getirmişti " aileniz yada değer verdiğiniz şeyi gözünüzün önünde öldürürüm ve çocuklarım bu normal bi ölüm olmaz " cümlesi ile yerimde kaskatı kesildim . Hayır normal bir korku değildi bu bu birini kaybetme korkusuydu .

" Ya değer verdiğimiz biri yoksa " bütün gündür alay eden çocuk bu sefer alay edemiyordu . Ortamda bir sessizlik oldu kimse konuşmuyordu taki duvarlardan yine ses gelene kadar " herkesin değer verdiği biri vardır . Mesela sen çocuk sen doğmamış yeğenine bağlandın sevdiğin kadının abinden olan " çocuğun yutkunmasını duymuştum . Öyle bir acı ile yutkunmuştu'ki solanda duymayan kalmamıştı .

yine sessizli yine sessizlik . Kadar sürdü bilmiyorum , karşımızdaki kişi bizi buna mecbur bırakmıştı kendi acımız değil başkalarının acısı düşünmeye itmişti . Diyordu ki siz önemsizsiniz onlar önemli mecbursunuz bana oyunuma eşlik etmeye ölmeye yada belki öldürmeye " hadi bakalım ! " duvardaki sesle gözlerimi kapattım bu bir rüya , bu bir rüya ! İçimden sayıklıyor kendimi kandırıyordum " Araf oyunumu senle başlama kararı aldım " güldü o güldükçe bende merak kabardı. Buradaki kimsenin ismini bilmiyordum ama yanımdaki bir titreme oluşunca anlamamam hiç zor olmamıştı . Artık soracağım soruya gerek kalmamıştı korkusuz gözüken çocuk korkuyordu . Tanımama rağmen bana güven veren buz mavisi gözleri olan çocuk korkuyordu . " kalk ve şamdanların olduğu yere git ve yerdeki bıçağı al "

Kendimizi mi öldürücekti . Ama bu zor birşey değildi ki ben kendimi kolaylıkla öldürebilirdim .

uzun süredir beklediğin bahanen ayağına geldi .

yanımda haraketlilik hissedince düşüncelerimden çıktım . Araf denilen yere ağır adımlarla ilerliyordu . Sanki vücudu daha yeni hiç titrememiş gibi sağlam duvarları sallanmamış aralarında çatlaklara sebeb olmamış gibi dimdik yürüyordu . Ama bu omuzlardan görünen di . Omuzlar bedenin yalancısıdır gözler ve mimikler omuzların düşmanıdır karşımda şuan ' ben güçlüyüm beni kimse yıkamaz ' duruşu omuzların bize yansıtmak istediği yalanlardan ibaret değildi . Hepimiz arkasından bakıyorduk kımıldamıyorduk . Ölümü kabullenmiştik .

ama hadi ben ölmeyi kabullendim ! Onlar neden kabullendi .

tek acı çeken senmişsin sanma artık ! Belliki odadaki herkes acı çekiyor .

kafamdaki sesin bana bağırması ile bacaklarıma sardığım kollarımı sıkılaştırdım .

Araf'ın birden yüzü bize doğru döndü . Gözlerinde korku vardı. neyin korkusu bu ? Ölüm korkusu değil bu ! Ölüm korkusunu tanırdım . En son tanımak isteyeceğim kişiden bilir , tanırdım ben ölüm korkusunu . Bu başlaydı ' yalancıların mumu yatsıya kadar yanarmış ' Araf'ın omuzlarının yalanı ortaya çıkmıştı . Ama çok erken çıkmamışmıydı bu yalan ... gözlerim ellerine kaydı elinde bir bıçak tutuyordu sıkı sıkı tutuyordu parmakları beyazlamıştı . Ben düşünene kadar yanımıza gelmişti ayakta bekliyordu duvarlara bakıyordu . Ben yine arkasındaydım omuzlarına bakıyordum mavi gözlü çocuk bana sırtını dönme ben omuzlara bakmayı sevmem onlar yalancı . Sanki bu dediğimi duymuş gibi yüzünü bana dönmüştü gözlerime bakıyordu . Özlemle bakıyordu .

özlem ne alaka ?
tanımadığın birine nasıl özlemle bakabilirsin ?

derin bir nefes aldım gözlerinden rahatsız olduğum için gözlerimi istila etmesini sonlandırdım ve yine ayak uçlarımı izlemeye başladım . " gözünün içine baktığın kızı bıçakla " duvardan gelen sesle gözlerimi ayaklarımı incelemekten çektim .

mavi gözlü çocuğa yeniden baktım gözlerinde korku vardı . Gözlerimin içine bakarak kafasını iki yana salladı . "Ben bunu yapamam " gözlerimin içine bakmaya devam ediyorsun Araf ?

çünkü o seni katledecek solita ! Çünkü o senin vücuduna delik açaçak .

gerçeklik ile ayağa kalktım . Uzun süredir oturduğum için vücudum bunu yadırgamıştı . Sendeledim ve arkamdaki duvara destek aldım elimle düşmemek için ' düşmelere doyamamıştım sanki ' ölmek istemiyordum babamın mezarına gitmeden ölmek istemiyordum gitmediğim mezara hasret yanmıştı sanki kalbim haykırmıştı ' olmaz şimdi olmaz onun yanına gidip toprağını öpmeden olmaz ' ya annem o ne yapardı babam öldükten sonra o ölen aşkını bende bulmuştu . Benim babam ölmüştü ama yüzünü bana miras bırakmıştı annem her özlediğinde resimler yerine beni izlerdi resimler cansız ben canlıydım .

ben ne olduğunu fark edememiştim duvarın ardındaki ses yankılanıyordu ama ben duymuyordum gözlerimi mavi gözlü çocuktan çekmiyordum önemli birşeyler konuşuluyordu biliyordum mavi gözlü çocuğun dudakları sürekli kafasını hayır diye itiraz ediyordu . Neden ben sesleri duymayı kesmiştim .

babanın mezarına gitmeye hakkın varmı senin ?

kafamın içindeki alayla çıkan sese acı ile yutkundum . Yok mu benim hiç şansım . Yok mu benim onun toprağını koklamaya hakkım . Kızı değilmiyim ben onun ses ?

ne olduğunu anlamamıştım gerçeklikten kopmuştum taki vücuduma giren acı ile . Acıyla gözlerimi kapattım 'kalbin deli gibi atıyor solita bu ölümün korkusumu ' hayır bu yapmadığım yapamadıklarımın korkusu .

dizlerimdeki derman gitmişti sanki yerdeki zemin ayaklarımın altından çekildi bir örtüymüş gibi . Dizlerimin üstüne çökmüştüm sanki ' daha yıkılmadım ' der gibiydi vücudum sesler yine kulağıma gelmeye başlamıştı sanki bu darbeyi beklermiş gibi . Mavi gözlü çocuğun gözlerine baktım o da bana bakıyordu elinde kana bulanmış bıçakla gözlerime bakıyordu katilim acı çekiyordu şuan karşımda gözleri dolmuştu ayakta zor duruyordu farkındaydım . Beklemiyordu ' beklemiyordum ' beklemiyorduk hiç birimiz .

kendimi yavaşça zemine bıraktım o dik duruşumda yıkılmıştı . Ne ağlıyor ne acımı belli etmek için bağrıyordum, Sessizdim , yalnızdım .

" Su burda kimseye güvenme kuklam burda yalnızsın ! " asıl katilimin sesi kulaklarıma geldi . Haklıydı burda kimseye güven olmazdı ilk gözlerimi açtığımda , ilk konuştuğumda , ilk güvendiğim de ben zaten ölümümü belirlemiştim .

Mavi gözlü çocuk ben yalan söyledim kendime . Ben babamı görememkten titrememişim , ben uzun süredir oturduğum için sendelememişim , ben sana güvendiğim için titremiş , sendelemişim . Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu mavi gözlü çocuğu göremiyordum artık gözlerimden benden isteksiz bir yaş aktı . Acıdan değildi bu ! Bu güvenimin yıkılışının sembölüydü .

acın seni öldürdü be güzelim

ses bile bana acır gibi konuşuyordu . Bana acımayan kişi bile bana acımıştı..