04.12.2006

Her biri farklı bir şekle sahip olan Kar taneleri düşüyordu minik kızın eline. Hayatta belki de en sevdiği şeylerdi Kar taneleri sanki her biri farklı birsey anlatıyordu her birinin farklı bir hikayesi vardı kendilerince.Yere düşen her taneyi saymaya çalışıyordu kız sanki hepsini sayabilecek hepsini teker teker ezberleyebilecek gibi. Yaninda hissettiği dokunuşla o tarafa yöneldi.

-Üşürsün burda hadi gidelim artık

Ses masmavi gözlü taktıği bereden siyah saçları karışmış çocuğa aitti

-Biraz daha abi lütfen

-Olmaz tanem hasta olucaksın

İkiz kardeşlerdi Tanem ve Taner, çoğu zaman kavga ederlerdi ama konu tanem olunca canını verebilecek bir taner vardi karşısında, birbirlerine çok benziyorlardı aynı taner gibi masmavi gözlü upuzun siyah saçları olan bir kızdı tanem, abisi gibi değildi umursamazdi sürekli bir yerleri karıştırır olay çıkartacak şeyler bulurdu taner ise ona kıyasla sabırlı zeki ve bir o kadar da duygusaldı,en ufak şeye gözleri dolardı, arkadaşları onunla sulu göz diye dalga geçer aralarına almazlardı,tanem de bir o kadar popülerdi tabi bir sürü arkadaşı vardı hepsiyle iyi anlaşır oyunlar oynardı ne kısmetse hepsi hasta olmuştu o gün abisiyle dışarı çıkmak zorunda kalmıştı minik tanem.

En sonun abisinin israrlarina karşı pes edip yürümeye başlamıştı tanem, tabi arkasını döner dönmez kaldıkları yetimhanenin büyük kapılarını ve kasvetli havasını görene kadar. Çok küçük yaşta yetimhaneye verilmislerdi anne ve babalari bir trafik kazasinda ölmüslerdi. İkisi de çok uzun zamandır yetimhanedelerdi annesi ve babasının sesini veya yüzünü hatirlamiyorlardi umursadiklari da söylenemezdi tabi onların kötü olduğuna inandirmislardi kendilerini evleri yaşamları herseyi bu yetimhanede başlamıştı tek bildikleri babalarının adının Necdet annelerinin adının mehtap olduğuydu

Yetimhanenin boş ve sessiz koridorlarında yürürken ikisinin aklında tek birsey vardı bugün aralığın 4'ü belki de 6. Yaş doğum günlerini bir yetimhanenin sessiz koridorlarında doğum günlerini kutlayacaklarını bilmeden doğan iki minik bebek doğmuştu o gün, diğer çocuklar gibi mutlu bir aile ile yaşamlarını sürdürmek için doğmak isteyen ve bunun hayaliyle büyüyen her minik bebekten 2 tanesi doğmuştu o gün. Ikiside bilmiyordu ki bur insana anne demek veya bir insana baba demek ne oluyor. Düşünüyordu tanem düşünüyordu taner acaba aile ne demekti insanlar için, onlarda olmayan bu kelimenin anlamı ne olurdu düşünüyorlardı sadece belki de her insanin en mutlu olduğu günde doğum günlerinde bunu düşünüyorlardı.

Yanlarına gelen uzun boylu iri bir bedenle hayallerinden çıktılar.

-taner müdür seni çağırıyor galiba seni bekleyen bir aile var

Dedi ve vahşice taneme bakıp sırıttı adam. Her yetim çocuğun hayaliydi bir aileye sahip olmak hayatlarına gerçek değil ama mutlu bir şekilde devam edebilecekleri bir aile ama bu tanem için farklıydı abisi olmadan hayatında bir taner olmadan nasıl nefes alabilecek nasıl hayatını devam ettirebilecekti. Hayatında belki de en güvendiği en kendini evinde hissettiği hatta aile kavramının bile ne olduğunu anlayabildiği o insan için bur aile mi bulmuşlardı onun evini onun ailesini ondan alacaklar miydi kafasında bunun gibi yüzlerce düşünce vardi tanemin oturduğu koltuğun karşısındaki odada iri yarı üstünde asker üniforması olan bir adam tanerle konuşuyordu, gülüyordu taner adamla konuşurken belki de hayatında ilk defa bu kadar fazla gülüyordu, tanem ise o her güldüğünde boğazında oluşan yumruyu yutmaya çalışıyor ama kendisi fark etmese bile gözünden tanerin her bir gülüşünde bir gözyaşı süzülüyordu belki bu sondu tanem için son nefes, son gün beynindeki son anıydı gözünün önü yavaşça karardı ve sonu ise kapkaranlık bir görüntü....

1. Bölüm sonu..