Genç adam öfkeliydi, kızın duygularından emin değildi. Özellikle hayat hikayesini öğrendikten sonra duygularına inancı kalmamıştı. O sadece, onun ağabeyliğine imreniyordu. Başka açıklaması yoktu. Arkasını döndü, elini saçlarından geçirip hızla kulübeye ilerlediğinde, Nehir de ona döndü. Adamın kaçar adımlarla ilerleyişini izledi, derin bir nefes aldı. Yavaşça yere çömeldi, zorlanıyordu artık. Gücü, cesareti karşılıksız bir aşk ile tükeniyordu.

Dizlerinin üzerine oturdu. "Ben sana aşığım!!" diye haykırdı. Genç adamın adımları durdu, sesi, haykırışı tam o anda seranın kapısında beliren Rüya’nın kulağına ulaştı. Şaşırdı, yavaşça geriye çekildi. Dışarıya çıkıp sırtını duvara yasladı. Gözlerini kapatıp derin bir soluk aldı, kulaklarında aynı kelime tek tek yeniden yer aldı. Doğru mu duymuştu, inanmak da zorluk çekti. İhtimal verip inanmadığı bir gerçekti bu. Toparlanıp arkasını döndü, eve gitse iyi olacaktı.

.....

Aile akşam yemeğindeydi, masada bugün büyük bir sessizlik vardı. Nehir hiç konuşmuyor, önündeki tabağı sessizce izliyordu. Gözlerini bir an bile karşısındaki adamla buluşturmamaya büyük gayret ediyordu.

Ali Demir sessizdi, tabağındaki yemeğe doğru düzgün dokunmamıştı. Sadece bir an önce yemek faslının bitirmeyi, odasına gitmeyi istiyordu. Gözlerini bir an bile genç kıza çevirmese de aklında sadece seradaki haykırışı vardı, avazı çıktığı kadar bağırmış, ona aşık olduğunu söylemiş fakat o, bunu reddetmiş, hissettiklerinin bir aşk olmadığını söylemişti ama bu inkarın onu böylesine üzeceğini tahmin etmemişti. O andan sonra yüzüne hiç bakmamış, tek kelime etmemişti.

Rüya sessizdi, elindeki çatalla yavaşça yemeğini yese de gözleri bazen ağabeyine bazen de Nehir’e kayıyordu. Birbirlerine hiç bakmamaları, tek kelime etmemelerinin sebebini anlıyordu.

Nehir’in gözleri doluydu, kafasını kaldırdığı anda da bunu gizlemek de oldukça zorlanacaktı. Büyük bir kararın eşiğindeydi, yavaşça elindeki çatalı tabağın üzerine bıraktı. Ayağa kalktı.
“Size afiyet olsun.” Dedi.

Zeynep Hanım tabağına bakıp ona döndü, “Hiçbir şey yememişsin kızım.”
Genç kızın da gözleri o yöne döndü, gerçekten de hiç dokunmamıştı. Ufak bir soluk aldı, "Hiç aç değilim"
“Hasta değilsin, değil mi kızım?” Ayağa kalktı Zeynep Hanım. Yanına yaklaşıp elini alnına, yüzüne bıraktı. Sıcaklık yoktu. “Ateşin de yok.”

Nehir dolu gözlerini gözlerinden ayırdı, elinden sıkıca tuttu. Bu kadın ona gerçek anneliği tattırmıştı. “Biraz halsizim, dinlenirsem geçer.”
“Peki kızım, git dinlen.”

Nehir kafasıyla onaylayıp arkasını döndü, odaya girdi. Kapısını kapatıp yatağın kenarına oturdu. Derin bir nefes aldı, bu evde kalmanın iki büyük sebebi vardı. Biri hasret aile bağı ve sevgisi, biri de kalbinin derinlerine hükmeden aşktı. Artık ikinci sebep yoktu ve birinci sebebini de hırpalıyordu. Artık emindi, genç adam söylediği yalanlara rağmen bile ona karşı bir şey hissetmeyecek, hiç sevmeyecekti. Çabalamayı da beklemeyi de bırakmalıydı. Bu evde bu şekilde kalmaya devam ettikçe gücünü kaybediyor, yıkılıyordu. Bu adamın umursamazlığı, ilgisizliği kalbini oldukça yoruyordu. Sevmiyordu, sevmeyecekti. Artık umudunu kesmişti.

Artık gitmeli, en yakını olan Kemal’e sığınmalıydı. Gücünü toplayıp ayağa kalktı, karşısında çift kapılı bir gardrop vardı. Kapısını açıp en altta bulunan çekmeceyi açtı. İçerisinde katlanmış ve buraya geldiği gece üzerinde bulunan giysileri vardı. Yavaşça çıkardı, önce giyinip sonra da hiç uğramamış, tanımamış gibi gitmeliydi.

…..

Rüya yavaşça ayağa kalktı, gözlerini annesine ve ağabeyine çevirdi. “Nehir’e bakmalıyım.” Dedi. Odanın önünde durdu, derin bir nefes alıp önce tıkladı, sonra kapıyı açtı. Gözleri genç kıza kaydı, yatağının kenarında oturduğunu, dizinin üzerinde de giysilerinin olduğun gördü. Gözleri giysilerde gezindi, evlerine sığındığı gece giydikleriydi.

Yüzü asıldı, yaklaşıp yanına oturdu. Gözlerini giysilere sabitledi, hala zihninde kapıya sığındığı gece vardı. “O kadar mı?” diye sordu.
Nehir’in gözleri yavaşça ona döndü, ne demek istediğini anlayamamıştı.

Rüya, "Bu evden, bizden vazgeçecek kadar mı seviyorsun?" diye ekledi.
Nehir’in bakışlarında koca bir şaşkınlık yer aldı, şaşırdı. “Bunu.. Nasıl?" diye sordu. Bunu ne zaman, nasıl, kimden öğrenmişti, merak etti.

"Seradaydım bugün, ikinizi de duydum"
Genç kız anında kafasını eğdi, bunca zaman titizlikle gizlemişti halbuki. Gözlerine bakamadı, misafir olarak bulunduğu evde, evin oğluna kalbini vermişti. Sessizliği seçti, suçluluk hissediyordu.

"Ne zamandan beri böyle hissediyorsun?" diye sordu Rüya.

Nehir gözlerini eğdi, yumruklarla kapıya sığındığı gece, karanlığını aydınlatan bir çift mavi gözdü fakat o gece ilk görüşü değildi. Kimseyle paylaşmaya cesaret edemediği bir gerçeği vardı.

Babasının öldürüldüğü geceden günler öncesiydi. Arkadaşlarıyla bir kafede kızlı erkekli oturuyorlardı. Hepsi de isim yapmış, ünlü ve zengin ailelerin çocuklarıydı. Nehir dizinin çok çok üstünde kısa bir şort, askılı beyaz bir bluz giymişti. Saçları işin uzmanları eşliğinde özenle şekillendirilmiş, uçları kıvrılıp açık bırakılmıştı.

Gözlerinde oldukça pahalı bir güneş gözlüğü, ayağında da ince ve yüksek topuklu beyaz bir ayakkabı vardı. Yuvarlak bir masa etrafında oturmuş, sohbet eşliğinde kahkaha atıyorlardı. Onların bu gürültüsü diğer müşterileri rahatsız etse de çalışanlar ve sahibi de dahil olmak üzere kimseden uyarı gelmiyordu, cesaret edilmiyordu. Hiçbir işletme böylesine köklü ailelerin çocuklarına bir şey demiyordu.

Nehir kahkahalarının arasında bir an ayağa kalktı, arkadaşlarına lavaboya gideceğini söyleyerek masadaki küçük, en lüks markalardan birine ait olan ve sadece birkaç üretimi olan çantasını eline aldı. Dudaklarında kırmızının en koyu tonu vardı, gözleri rimele ve eyelinere bulanmıştı.

Diğer masaların arasından geçti, lavabo sağ taraftaydı. Gidebilmek için önce orayı dönmek zorundaydı. Önüne değilde etrafa ve insanlara biraz da küçümseyici gözlerle bakarak ilerlediği sırada bir an sarsıldı. Sert bir bedene hızla çarptı, karşısındaki kişi öylesine güçlüydü ki geri geri savrulup yere düştü.

Kalçasının üzerinde ve iki avucu yerdeydi. Yüzü gerildi, toza bulanan çantasını gördü. Gözlerine öfke büründü. Kafasını önüne çevirdi. Gördüğü ilk manzara, bir çift siyah postal ayakkabıydı.

Yavaşça bakışını kaldırdı. Genç bir adam gördü. Üzerinde mavi bir kot, siyah bir tişört ve önü açık siyah bir deri ceket vardı. Yüzüne baktı, kahverengi saçları, kirli sakalları ve masmavi gözlerini fark etti. Alt dudağını sertçe ısırdı, nasıl böylesine yakışıklı olabiliyordu?

Genç adam umursamazda eğildi. Genç kızın çantasını ve köşeye düşen gözlüğünü yerden aldı. Eliyle temizlemeye çalışıp ona doğru uzattı, gözlerine de yüzüne de özellikle bakmıyordu. “Yürürken önünüze bakmalısınız" dedi. Gözlüğü ve çantayı yere, yanına bıraktı. Cevap vermesini bile beklemeden arkasını dönüp uzaklaştı.

Nehir şaşkındı, gözlerini arkadaşlarına çevirdi, tümü onu izliyordu. Bir tanesi hızla yaklaşıp elini uzattı, ayağa kalkmasına yardımcı oldu. Onun gözleri ise sadece bir gölge gibi genç adamdaydı. Bakışlarıyla izledi, küçük eski mavi renk bir kamyonetin arkasından çiçek ve saksı indiriyordu. Gözlerini arkadaşlarına çevirdi, kızlardan birinin gözleri hayranlıkla doluydu.
"O adam gerçek miydi?" dudağını sertçe ısırıp tebessüm etti. Çok yakışıklıydı, çok havalıydı.

Nehir’in yüzü asıldı. İlk defa böyle bir şey yaşıyordu. İlk defa bir adam yüzüne hiç bakmamış, hatta yere düşmesine sebep olmasına rağmen elini uzatıp kalkmasına yardımcı olmadan arkasını dönüp gitmişti. Gözlerini kıstı, böyle bir şey nasıl olurdu? Böyle bir adam, nasıl olur da onun gibi zengin, güçlü bir ailenin böylesine güzel kızının yüzüne bakmazdı? Sindiremedi.

Arkadaşlarına döndü, gülüyorlardı. Sessizce bakışlar altında yerine oturdu. Üstü tozlanmıştı ama umursamıyordu. Aklında sadece o adam ve ona ilgisiz oluşu vardı. Bakışını avuçlarına çevirdi, yere düşmenin etkisiyle ikisinde de ufak ufak çizikler vardı. Arkasını döndü, kafenin kapısına baktı, genç adam kamyonetten indirdiği saksıları içeri taşıyordu.

"Çok mu etkilendin?" diye bir arkadaşı. Nehir hızla gözlerini genç adamdan ayırıp arkadaşına döndü. Gözlerini kısıp duruşunu dikleştirdi, öyle bir adamdan etkilenmesi mümkün değildi. Koskoca Nehir Çetemen, bir çiçekçiden mi etkilenecekti?
"Beni tanımıyormuş gibi konuşma, böyle birinden etkilenecek biri miyim ben?" diye cevapladı. Gözlerini genç adamdan ayırdı, arkadaşının gülerek, "Etkilenme de zaten, çünkü yüzüne bile bakmadı" dediğini duydu.

Gözleri hırsla büyüdü, yumruklarını sıktı. Nehir Çetemen’den etkilenmeyen bir erkek hala doğmamıştı, kendinden emin, özgüvenli bakışları arkadaşına döndü. "İstersem onu iki günde kendime aşık edebilirim"

Bir kahkaha koptu gruptan. Kimse bu adamı tanımıyordu fakat, onun zor olduğunu da anlıyorlardı. Nehir ise arkadaşlarına karşı girdiği bu inatlaşmaya takılmıştı. Ne olursa olsun onu kendine aşık edecek, tüm arkadaşlarına kendini kanıtlayıp ona terk edecekti.

"Yapamazsın Nehir, bu diğerlerine benzemiyor" dedi bir arkadaşı. Nehir kafasını itirazla salladı, “Yaparım!"

Çaprazında oturan erkek arkadaşı anında elini uzattı, bu iş eğlenceli bir hal alıyordu. Ondan bir şey koparma derdindeydi ve gözü aylar öncesinde aldığı son model, spor siyah arabadaydı.
"Yapamazsan, araban benimdir"

Nehir duraksadı, kısa bir an şüpheye düşse de kendine geldi zaten günler sonra doğum günü olacaktı, babası kesinlikle ona en yenisini hediye edecekti. Umursamadı, hırslandı. Adamı kafasına taktı, bu iddiayı kazanacaktı başka yolu yoktu. Onu kendine aşık edecek ve kaybettiğini düşündüğü gururunu yeniden elde edecekti. Elini uzatıp arkadaşının elini sıktı. Doğum gününden sonra tüm vaktini bu iddiaya adayacak ve kazanacaktı. Sonrası ise tahmini dışında gelişmiş, doğum gününde babası öldürülmüş, o ise evden kaçıp bu eve sığınmış, iddia gerçekleşmemişti.

Derin bir nefes verdi, gözleri Rüya’ya kaydı. "Bilmiyorum" diye fısıldadı.

Rüya yavaşça elini genç kızın elinin üzerine bırakıp sıktı, “Sana bir şey söyleyeyim mi?” diye sordu, Nehir’in merak dolu gözleri ona döndü. “Ona karşı hislerinin olmasını hiç istemezdim.” Sustu. Ağabeyi çok inat, çok sertti, onu üzecekti. “Abimi artık tanıyorsun zaten. Sert ve kuralları olan biridir. Sana normal çiftlerde olan, beklediğin, istediğin şeylerin çoğunu vermeyecektir.”

Nehir’in gözleri doldu, bakışları yeniden giysilerine kaydı. Sessizliği seçti.

Rüya, "O iyi bir abi, iyi bir evlattır ama iyi bir sevgili değil, olmayacaktır da.” Diye ekledi. Nehir’in elini sıktı. “Keşke…” diye fısıldadı. “Keşke hissettiklerin aşk olmasaydı. Çünkü abim yüzünden üzülmeni asla istemiyorum.”

Nehir’in yanağına usulca tek damla yaş süzüldü, kafasını hızla eğdi. Kafede çarpıştıklarında da, gecenin bir yarısı evlerine korkuyla sığındığında da bir çift mavi göz kalbinin en derinlerine yerleşmişti.

Rüya derin bir nefes aldı, ne yapması gerektiği hakkında hiçbir fikri yoktu. "Ne yapmayı düşünüyorsun?"
Nehir’in gözleri giysilerine kaydı. Sesi titredi. "Gideceğim.." diye fısıldadı. Kalbi parça parça oldu.

“Kaçacaksın yani..” diye cevapladı Rüya, yüzü asıldı.
"Kaybedeceğimi bildiğim bir savaşa girersem, sadece kendime zarar vermiş olurum."
“Haklısın..” derin bir nefes aldı. Çaresiz hissetti. Bu kızı kapılarına sığındığı ilk anda kardeşi yerine koymuş, aileden saymıştı, gitmesini kesinlikle istemiyordu. Fakat karşılarındaki kişi sert ve kuralları olan Ağabeyiydi. Elini yavaşça Nehir’in çenesine bırakıp yüzünü kendine doğru çevirdi, bakışları buluştu.

“Savaşa tek başına girersen kaybedebilirsin ama iki kişi olursan, bu ihtimali azaltabilirsin.”
“Ne?” dedi şaşkınlıkla Nehir, söylediğine anlam vermeye çalışıyordu.

Rüya’nın yüzünde tebessüm oluştu, çok zor bir savaşa gireceklerdi. "Ben senin tarafındayım Nehir, bundan sonra savaşa birlikte gireceğiz."
Nehir’in yanağında ufak bir damla yaş hızla süzüldü. Bu tepkiyi hiç beklemiyordu, hep kalbindeki gerçeği ona söylemek istemiş ama tepkisinden çekinmişti. Ya onu ağabeyine uygun görmezse? Ya istemezse?

"Rüya.." diye fısıldadı. Kollarını boynuna sıkı sıkı doladı. İyi ki bu kızı tanımış, iyi ki ona kardeş ve arkadaş olmuştu. Ömrünün en güzel ödülüydü. Derin bir soluk alıp geriye çekildi, savaşa dair umudu hiç yoktu. "Abin.. benden nefret ediyor" diye ekledi.

Rüya tebessümle elini tutup sıktı, gerçeklik barındırmayan bir tebessümdü. Ağabeyine bu konuda hiç kefil değildi, çok zor biriydi ve ona karşı da hep sertti. Başlarda onu göndermek için her yolu deniyordu fakat şimdi evden olduğunu kabullenmişti. Artık gitmesini ve evden olmadığını da dile getirmiyordu.

Düşündü, ağabeyi annesinin ilk defa önerdiği bir kız olan Emine’yi bile karşı çıkarak reddetmişti. İlk defa annesine karşı gelmiş ve istemediğini söylemişti. Gözlerini kıstı, zihninde doğum günü yer aldı. Nehir için ne kadar inat etmiş olsa da serasını kullanılmasına, kutlama yapılmasına müsaade etmişti. Ve en önemlisi Nehir’in artık ona ‘Demir’ diye hitap etmesine izin veriyordu. Yüzünde ufak bir tebessüm oluştu, ağabeyi ondan düşündüğü gibi nefret etmiyor, birçok olmazını olduruyordu. "Emin olma" diye fısıldadı.

Nehir’in gözleri şaşkınlıkla ona döndü, "Ne?" affalladı, ısrar etmek, zorlamak istedi, yapmadı. Gerçekten de düşündüğü gibi ondan nefret etmiyor muydu? Böyle bir ihtimal ufak da olsa gerçekten var mıydı?

Rüya tebessümle ona döndü, aklında bir şeyler vardı. Nehir’in ellerini sıktı. "Var mısın?" diye göz kırptı.
"Ne? Neye?"
Rüya hızla ayağa kalkıp önüne geçti. Yüzünde koca bir gülümseme vardı. "Aşk savaşına!"
"Ne?" Nehir de ayağa kalktı, giysilerini yatağın üzerine bıraktı.

Rüya, "Söyleyeceğim şeylerden çok emin değilim, o yüzden çok da umutlanma. Olur mu?” Nehir kafasıyla onayladı.

Rüya elinden tutup oturttu, o da oturdu. Bakışları birbirine dönüktü.
"Abim düşündüğün gibi senden nefret etmiyor, bunu öncelikle aklından çıkar.” Sustu, göz kırptı. Ağabeyine karşı büyük bir savaş başlatıyordu. “Bundan sonra sadece abimin sana karşı ne hissettiğini öğrenmeye çalışacağız. Bunun için de iki kişilik büyük bir ittifak kuruyoruz"
"İttifak mı?"

Rüya gülümsedi, kafasını eğdi, yeniden kaldırıp genç kızın gözlerine baktı. Ellerini sıktı. Aklındaki düşünce onu hem mutlu ediyor hem de heyecanlandırıyordu.
"Evet. Ve ittifakın adı GGİ!"
"Ne?"
"Yani Gelin-Görümce İttifakı"

Nehir bir an duraksadı. Rüya'nın gözlerine bakıyordu. Şaşkındı, ittifakın adına kilitlendi. Gelin demişti, yüzünde ufak bir tebessüm oluştu. "Gelin.." diye fısıldadı.

Rüya'nın dudaklarından arasından koca bir kahkaha çıktı, kızın şaşkınlığını sevmişti. İşaret parmağını ona doğru doğrulttu. "Sen!" Ayağa kalktı, önüne dikildi. Nehir kafasını çok az kaldırdı, Rüya da eğdi, anında göz göze geldiler.

"Sen bu evin önce misafiri, sonra kızı oldun. Şimdi de ebediyete kadar gelini olacaksın."
“Ne?” diye fısıldadı şaşkınlıkla, duyduklarına inanmaya çalışıyordu. Umudunu kaybettiği anda, koca koca ışıklar mı yanıyordu. Bu kız, gökkuşağı gibi yine etrafa ışık ve renk mi saçıyordu. Gülümsedi, kollarını açıp boynuna sıkı sıkı sarıldı. İki yabancı iken, iki arkadaş. İki arkadaş iken, iki kardeş. İki kardeş iken de yenge ve görümce olmuşlardı.
"Şimdi.. aranızda neler geçtiğini bana en başından anlatmalısın ki neler yapabileceğimizi belirleyelim."

....

Mert arabasından indi, villanın kapısında adımlarını durdurdu. Tüm gün toplantıdan toplantıya koşturmuş, delicesine yorulmuştu. Gözlerini koca evin üzerinde gezdirdi, kapıdan girmeyi, içini görmeyi de hiç istemiyordu. Ev hep sessizdi, onun geldiği anlarda da özellikle sessizliğe bürünürdü.

Evin hizmetlileri özellikle dikkat eder, ses çıktığı anda öfkesine şahit olacaklarını bilirlerdi.

Kapıyı açtı, gözleri salona kaydı. Bakışları anında orta alana kaydı, o gece babasının cansız bedeni yerdeydi. Kanlar içerisindeydi. Derin nefes aldı, ceketini çıkarıp merdivenlere yöneldi.

Odası üst kattaydı, ağır adımlarla demirliğine tutunup yukarı çıktı. Attığı her adımda siyah gömleğinin düğmelerini de açıyordu, son basamakta durdu. Bakışı önündeki odaya kaydı, kapısı kapalıydı. Kız kardeşine aitti. Uzun zamandır görmediği, delicesine aradığı ve nerede olduğunu bilmediği tek kardeşine.

Elini kulpuna bırakıp yavaşça indirdi, kapıyı itti. Önüne koca bir oda çıktı, göz gezdirdi. En son doğum gününün olduğu günün sabahında burada görmüştü. Kardeşi ona partiye katılması için bir süre dil dökmüştü ama genç adam gitmek istememiş, işlerini bahane etmişti.

Bakışı duvarlara kaydı, resimler asılıydı. Genç kızın annesiyle, babasıyla hatta ağabeyiyle bile olan resimleri asılıydı. Kendinin olduğu resimlere baktı Mert, çok eskilere aitti. İkisi kardeş de oldukça küçüktü.

Kafasını eğdi. İki kardeş büyüdükçe aralarındaki uzaklıkta büyümüştü. Yakın zamanlara ait birlikte tek bir fotoğrafları bile yoktu. Gözlerini kırptı, derin bir nefesle arkasını dönüp kapıyı örttü. Birkaç oda ileride bulunan kendi odasına girdi. Çift kişilik yatağın örtüsünü kaldırmadan sırtüstü ve üstündeki giysilerle yatağa attı bedenini.

Tavanı izledi, zihni bir süre öncesine gitti.

"Abi.."

Genç kız kapının önünde duruyordu, gecenin bir yarısıydı. Bugün özellikle dışarı çıkmamış, ağabeyinin eve dönmesini beklemişti. Mert ise bugün her zamana göre daha erken dönmüştü. Odasına girmiş, küçük bir duş alıp pijamalarını giyinmişti. Uykusu hiç yoktu fakat odadan çıkmak da istemiyordu.

Kardeşinin sesiyle, yatağın ucuna oturdu. Kapı yavaşça aralandı, genç kız biraz çekinerek biraz da tebessümle gözlerine bakıyordu. "Girebilir miyim?"

Genç adam yüzüne bakmadan kafasını olumlu anlamda salladığında, Nehir sevinçle içeri girdi. Günler sonra ağabeyiyle aynı ortamdaydı. Birkaç adım atıp durdu, bakışı ağabeyinin gözlerindeydi. "Neden evdesin bugün?"

Genç kız tebessüm etti, yaklaşıp yanına oturdu. Kafasını adamın omzuna yasladı. Onu çok özlüyordu, aynı evin içerisinde birbirlerini çok az görüyorlardı. "Seni görmek için çıkmadım"

Mert omzunda hissettiği ağırlıkla bakışını çevirdi. Saçlarının kokusu burnuna ulaşıyordu. Kardeşi heyecanlıydı, ona bir şeyler anlatmaya, sohbet etmeye çalışıyordu. Mert ise tepkisizce dinliyor, sessizce bekliyordu.

Bir ses duyuldu, telefon çalıyordu. Kardeşinin pozisyonunu bozmadan telefona uzandı, ekranda yardımcısı Serdar'ın ismi vardı. Hızla geriye çekildi, Nehir bir an dengesini kaybetse de boşluğa düşen kafasını tutabildi. Yüzü asıldı, bakışı ağabeyine kaydı. Genç adam telefonu cevaplandırıp kulağına yaklaştırdı, kapıyı açıp kardeşine baktı. Bu, 'odadan çık, işlerim var' demekti.

Anlayarak ayağa kalktı genç kız, ağabeyinin açık tuttuğu kapıya bakıp dışarı çıktı. Koridora attığı ilk adımda durup arkasını döndü. Ağabeyi kapıyı çoktan arkasından kapatmıştı bile.

Gözünden usulca tek damla yaş süzüldü, hızla sağ elinin tersiyle sildi. Derin derin nefes alıp odasına hızla ilerledi. Bir robot edasında giyinip evden çıktı, sabaha kadar içti, gün aydınlanırken de önünü göremeyecek kadar körkütük sarhoştu.

Mert erkenden gözlerini açmıştı, şirkete gitmek için hazırlanmış merdivenleri iniyordu. Salonun orta yerinde ise yardımcısı çıkmak için onu bekliyordu. Dosyalarının olduğu siyah dikdörtgen büyük çantasını da adama uzattı. Kapıya yürüdüğü an, ondan önce açıldı. Karşısında kız kardeşi vardı, adımları zar zor atıyor, oldukça sarhoş bir şekilde içeri girmeye çalışıyordu. "Ne bu halin?" diye sordu.

Genç kız kafasını çok az kaldırdı, gözlerini çok zor açık tutuyordu. Ağabeyinin yüzüne baktı, yüzünde ufak tebessüm belirdi. "Çok mu merak ediyorsun kardeşini?"

Genç adam düşmek üzere olan kardeşinin kolundan tuttu. Bakışı Serdar'a kaydı, derin bir nefes verip kafasını geriye çevirdi. "Gülnaz! Nehir'i odasına götür!" diye haykırdı, evin hizmetlisi koştura koştura yaklaştı. Genç kızı kolundan tuttu, ağır adımlarla yönünü odaya çevirdiğinde, Nehir, "Benden.. nefret ediyorsun" diye fısıldadı.

Yanağından usulca tek damla yaş aktı. Bunu hak edecek hiçbir şey yapmamıştı, tek isteği onunla biraz da olsa gerçek abi kardeş olmaktı. Kolunu hizmetlinin ellerinden çekti, sallana sallana da olsa ağabeyini tam kapının önünde yakaladı. Tam düşecekken kolundan kavrayıp tutundu. "Ne yaptım ben sana?"

Bakışları buluştu, Mert kolunu sıkıca tutan ele baktı. Elini yaklaştırıp parmaklarını tek tek kolundan ayırdı. "Saçmalama Nehir! Haline bak. Git kendine çeki düzen ver!" Bakışı Gülnaz'a döndü, hizmetli hızla yaklaşıp Nehir'i yeniden tuttu. Mert arkasını döndü, arkasına bile bakmadan koşar adımlarla evden çıktı.

Derin bir nefes aldı Mert, hızla doğruldu. Ayaklarını yere bırakıp yatağın ucuna oturdu, kafasını eğdi. Ensesini yavaşça ovdu, ayağa kalkıp duşa yöneldi. Tüm bedeni nedensizce titriyor, oldukça üşüyordu. Üstünde, düğmeleri yarıya kadar açık olan siyah bir gömlek ve siyah kumaş bir pantolon vardı. Gömleğin etekleri siyah kemerinin üzerinden sarkmıştı.

Duşluğa girdi, kapıyı kapatmadı. Kafasını kaldırdı, duş başlığına baktı. Üstünü çıkarmayı ve suyun sıcaklığını bile ayarlamayı kendinde bulamayarak musluğu kaldırdı. Sağ kolunu fayansa dayadı, ayakta durabilecek gücü buldu. Soğuk su ilkin yüzüne vurdu, tüm vücudunu bir anda ürpertti, bedeni yavaş yavaş soğukluğa alıştı ve gevşemeye başladı, Alnını fayansa bıraktı. Suyun onu kendine getirmesini bekledi.

.....

Rüya bu sabah herkesten önce uyanmıştı, aklında ağabeyine karşı savaşın ilk adımı vardı. Genç kıza yaklaştı, hala uyuyordu. "Nehir uyan" dedi, önüne eğilip elini omzuna bıraktı. "Nehir"

Genç kız oldukça yorgundu, gece Rüya uyuduktan sonra tableti çıkarmış dosyalara bakınmıştı. Kemal'le yüz yüze olmasa da sürekli iletişimdeydi. Anlamadığı, kafasının karıştığı her şeyi ona çekinmeden soruyor, adam ona anlayabileceği en güzel şekilde anlatıyordu. Gece de aynı şekilde sabaha değin birlikte çalışmışlardı.

Rüya, "Uykucu güzel" dedi. Yüzünde tebessüm oluştu, bu kız son zamanlarda oldukça uykucu olmuştu. Hep en son uyanır veya bir köşede ikinci kez uyuyakalırdı. Omzuna dokunup sarstı, yine işe yaramadı. Derin nefes aldı, “Nehir..” diye sitem etti.
Gözlerini yavaşça ondan ayırdı, nasıl uyandıracağını düşündü. Aklına tek bir şey geldi, gülümsedi. Onu kesinlikle kendine getirecek bir şeydi. "Ne!!?” diye haykırdı, “Berna mı gelmiş? Abimle seraya mı gidecek?" diye ekledi.

Nehir hızla gözlerini araladı, uykuluydu. Kendine bile gelemeden ayağa kalktı, Berna’nın gitmesine müsaade edemezdi. "Ne? Nerede? Hayır gidemez.!” Diye haykırdı. Odanın içerisinde delice dolanıp kapıya yaklaştı, Rüya’nın kahkahası ile adımı durdu.

Gözlerini yavaşça ona çevirdi, bakışları buluştu. "Şaka mıydı?"

Rüya gülerek dudağının kenarını ısırıp kafasını olumlu anlamda salladı.
“Şakaydı.”

Nehir gözlerini kıstı, bu şakanın intikamını alacaktı. Yanına yaklaştı. Rüya arkasını dönüp koşmaya başladı, Nehir tutup yatağa attı. Hızla yaklaşıp iki eliyle gıdıklamaya başladığında, odanın içerisinde iki genç kızın gülüşü yankılandı. Sesleri mutfağa ulaştı. Zeynep Hanım çayı demliyordu, yüzünde şaşkın bir şekilde masada oturan oğluna kaydı. İkisi de anlam vermeye çalışan bakışlarla gülüşleri dinledi, sabah sabah neye gülüyorlardı böyle?

.....

Nehir bir boy aynasının önündeydi. Bugün stilisti Rüya’ydı. Savaşın ilk gününde iki kız da oldukça heyecanlıydı. Erkenden uyanıp özellikle belirli birkaç giysi seçmişlerdi.

Nehir’in üzerinde asker yeşili oldukça kısa bir kot şort, kiremit renginde salaş dökümlü bir gömlek vardı, göbeği çok az da olsa görünüyordu. Ayaklarında küçük topuklu koyu krem renk bir sandalet vardı. Saçları tepesinden at kuyruğu şeklinde bağlıydı, boynunun pürüzsüzlüğünü açıkça sergiliyordu.

Heyecanlı gözlerini yavaşça Rüya’ya çevirdi. Sırtını dikleştirdi, dik ve emin bir duruş sergiledi. Savaşı kazanmaktan başka yol yoktu. "Muhteşem oldun" dedi Rüya.

Nehir kafasıyla onayladı, oldukça beğenmişti. Tıpkı o geceden önceki gibi hissediyordu, özgüvenli ve güçlü.

Rüya, “Abimin aklını alacaksın.” dedi, yüzünde biraz endişe barındıran bir ifade belirdi. “Biraz tepki gösterebilir ama umursamamaya çalış."
“Tepki mi gösterir?”
"Abim bu tarz giysileri pek sevmiyor, giymememe çok izin vermez"

Nehir gözlerini kıstı, "Eğer bu savaşı kazanırsak, bu konuyu da ben halledeceğim" dedi, ne yapıp edip onu bu kıskançlığından da vazgeçirecekti.
"Hadi, oyalanma. Kahvaltıya oturalım" dedi Rüya, iki kız arka arkaya odadan çıktı.

Mutfağa önce Rüya girdi, annesine ve ağabeyine selam verip yerine oturdu. Kapıya dönüp kafasını gizlice salladı, Nehir onay alıp girdi.

Ali Demir’in elinde çay bardağı vardı, dudağına yaklaştırdığı sırada gözleri genç kıza kaydı. Şaşkınlıkla yudumladığı suyu yuttu, bardağı masaya sertçe bıraktı. Gözleri yüzü kızardı, tek kelime etmeden kahvaltıya devam etti.

..... 

Ali Demir hızla ayağa kalktı. Kahvaltısını bitirmişti, artık seraya gitme vaktiydi. Arkasını döndüğü anda Nehir de kalktı, seraya eşlik edecekti. Salona peşinden tek adım attığı anda genç adamın gözleri ona döndü. Mavi sert bakışlarıyla işaret parmağını gözlerine doğrulttu.
"Bugün seraya gelmiyorsun!"
"Ne?" Dedi Nehir şaşkınlıkla.

Genç adam derin bir soluk aldı, gözlerini kısıp, “İzinlisin, çalışmayacaksın!" Dedi. Arkasını dönüp hızla evden çıktı. Sert adımlarıyla kamyonete binip hızla çalıştırdı. İki kızın da gözleri delice büyüdü, savaşı daha ilk anda kaybetmişlerdi.

“Yenildik..” dedi Nehir.
Rüya şaşkınlıkla yanına yaklaştı. Planı tüm gün seraya gelecek olan erkek müşterilerle ilgilenmekti, Ali Demir ilk anda ikisini de alt etmişti. “Dur..” diye fısıldadı, ağabeyi tam bir baş belasıydı. “Savaş bitmedi.”
Nehir, “Seraya gitmeliyim.” Dedi, arkasını dönüp hızla kapıya koştu, kamyonetin gerekirse önünü kesmeli, onsuz gitmesine müsaade etmemeliydi.

Koşa koşa kapıya çıktı, kamyonetin son sürat sokaktan çıktığını gördü. Yüzü asılsa da pes etmeye niyeti yoktu. Yönüne caddeye çevirip otobüs durağına geçti. Derin bir nefes aldı, otobüse tahammülü yoktu. İçerisinde nefes almak da oldukça zorlanıyordu. Aklına gelen tek bir şey ile hızla telefonunu çıkardı, ezberindeki numarayı tuşladı, anında Kemal’in telefonunun ekranında, ‘En Değerlim Arıyor.” Yazısı belirdi.

“Nehir..” dedi anında. Yüzünde tebessüm vardı, bu kızın ismini gördüğü her anda aynı ifade yer alıyordu.

Nehir yüzünü astı, gözleri otobüslere yoğunlaştı. "Kalabalık kutuya binmek istemiyorum" dedi.
“Ne? Ne kutusu?”
"Seraya gitmem gerek ama otobüse binmek istemiyorum" diye ekledi.

Kemal gülümseyip ayağa kalktı, “Nerdesin, geliyorum"
"O evin çıkışındaki duraktayım."
"Tamam bekle, on dakikaya oradayım"

Genç kız rahatladı, durakta yavaşça oturdu. On dakika beklemenin mahsuru yoktur. Gözlerini gelip geçen araçlara çevirdi, biri son hızla önünde durdu. Bakışlarını o yöne çevirdi, gözleri bir çift mavi ile karşılaştı, kalbi delice haykırdı.

Ali Demir, “Acele et" dedi. Sesi net ve sertti.

Nehir gülümsedi, şaşkınlığına rağmen koşa koşa kapıyı açıp bindi. Kemerini sıkıca bağladı, gözleri genç adama kaydı, onun için mi geri dönmüştü? Hiçbir şey soramadı, tek kelime edemedi.

Ali Demir’in tüm dikkati yoldaydı, gözlerini bir an bile ayırmıyordu. Seraya son hızla yol aldığı vakit, genç kızın inadını hatırlayıp geri dönmek zorunda kalmıştı. Bu kıza istemediği bir şeyi yaptırmak mümkün değildi, itirazına rağmen bir şekilde yine seraya gelecekti ve bu giyimiyle hiç çekinmeyecekti. En iyisi geriye dönmek diye düşünüp döndüğü anda, onu tahmin ettiği gibi durakta beklerken görmüştü.

Bu kız bir baş belasıydı.

.....

Mert tek toplantısından çıktı, oldukça yorgundu. Gece boyunca gözüne uyku girmemiş, sadece titremişti. Bedeni bugün onun için oldukça ağırdı, odasında koltuğunda oturmuştu. Ayağa kalktı, başı dönüyordu. Dinlenmeye ihtiyacı vardı, günlerdir öylesine çalışmıştı ki oldukça yorgundu. Ağır adımlarla önce odadan çıktı, asansöre döndü, Serdar yaklaştı.

"Efendim?"
"Otele gidiyorum, rahatsız etmeyin."

Şirketin tam yanında bir otel vardı, genç adam evinden çok orada geçirirdi zamanını. Oranın en lüks odası sadece ona aitti. Yardımcısını geride bırakıp kapısı açılan asansöre bindi. Kapı yavaşça kapanırken sırtını duvara yasladı.

.... 

Serdar kalan işleri halletmeye çalışıyordu, patronunun odasına girdi. Masanın üzerinde telefon gördü, Mert giderken unutmuştu. Şaşırdı genç adam, hızla eline aldı.

En kısa zamanda patronuna ulaştırmazsa çok büyük azar işitecekti. Odadan koşar adımlarla çıkıp asansöre bindi, otele yaklaştı. Mert'in olduğu odanın önüne geçti, kapıyı birkaç defa çaldı. Ses gelmeyince elini cebine bıraktı.

Beyaz ve otelin logosunun bulunduğu bir kart çıkardı, kapının önündeki cihaza okuttuğunda kilit açıldı. Her zaman patronunun her evinin ve kaldığı her yerin onda yedeği bulunurdu. Kapıyı eliyle itip içeri adım attı.

"Efendim?"

Gözleriyle etrafa bakınıyor, bir yandan da sesleniyordu. Orta salonda adımı durdu, genç adamı gördü. Giysileriyle ve sırtüstü pozisyonda yataktaydı. Çift kişilik koca ve siyah örtüsü olan bir yataktı.

Yavaşça yanına yaklaştı, rahatsız etmeden telefonu sessiz moduna alıp baş ucunda bulunan komodinin üzerine bıraktı. Arkasını döndü, tek adım attı, bir fısıltı duydu. “Rüya.."

Kafasını çevirdi, patronunun sesiydi. Kendinde değildi, sadece rüyasında kızı görüyor, sayıklıyordu.

Bu ismi çok iyi biliyordu Serdar, son zamanlarda patronu sürekli onu araştırıyordu. Yavaşça yanına yaklaşıp önüne eğildi. Mert ter içerisindeydi, yavaş yavaş soluk alıyordu.

"Efendim.." dedi Serdar. Elini yavaşça biraz da çekinerek omzuna yaklaştırdı. Patronu uyandırılmaktan nefret ediyordu.

"Mert Bey.."

Genç adam kendinde değildi, üstelik ateşler içerisindeydi. Yanakları ve burnu oldukça kızarık görünüyordu. Elinin tersini alına bırakıp hızla çekti, yanıyordu. Hızla geri geri gitti.

..... 

Rüya’nın erkenden geldiği okulunda, dört saatlik dersinin sadece iki saatinde ders işlenmiş diğerleri ise bazı nedenlerden dolayı ertelenmişti. Bahçeden çıktı, seraya gidip planın gidişatını öğrenmek istiyordu. Caddenin karşısına geçti, durağa yaklaştı.

Oldukça kalabalıktı, üstelik çok susamıştı. Biraz ileride, bir sokağın orta yerinde küçük bir büfe vardı, su almak istedi. Otobüsü kaçırmamak için en yakını burasıydı. Kalabalığın arasından çıkıp sokağa girdi.

Oldukça sessiz ve kuytu bir sokaktı, tek başınaydı. Tam arkasında ani bir frenle siyah bir araba durdu. Arkasını merakla döndüğünde, ne olduğunu anlamadan burnuna içerisine ilaç dökülmüş olan bir bez parçası bastırıldı.

Kafasını iki yana sallayıp engel olmaya ve çırpınmaya çalışsa da iki siyah takım elbiseli adam tarafından arabaya zorla bindirildi. Gözleri yavaşça ilacın etkisiyle kapandı, saniyeler içerisinde kendinden geçti. Kafası geriye, kolları da arabanın arka koltuğuna iki yana düştü, araba hızla ilerledi.

.... 

-Rüya’yı kim, neden kaçırdı?

-Ali Demir ortalığı yıkacak diyenler?
-GGİ'yi sevenler?

-Aşk savaşını GGİ mi Ali Demir mi kazanacak?

-Yönetim kurulu toplantısına da çok az kaldı. İki kardeş uzun zamanda ilk defa karşılaşacak ❤️