"Seni Asla Affetmeyeceğim" ⚡

....

Bir kafede, yuvarlak bir masada oturuyordu genç kız, yanında üç kız arkadaşı daha bulunuyordu. Parıldamayı yıllar önce bırakan gökyüzü mavisi gözleri, orta boy kahverengi saçları ve pamuktan beyaz teni vardı.

Yüzü de tıpkı bedeni gibi oldukça zayıftı, 24 yaşındaydı, ömrünün en büyük hayal kırıklığıyla tek başına baş etmek zorunda kalan bir kadındı.

Kalbi öylesine kırgındı ki, gülümsemek işkence etmek gibiydi. Hep en çok sevdikleri tarafından zarar görmüş, en sevdikleri tarafından yarı yolda bırakılmıştı.

Önce ailesi, aynı kanı taşıdığı sevdikleri, bir adama aşık olduğu için onu yok saymış, sonra da uğruna ailesinin bıraktığı, canından çok sevdiği adam, bir gece ansızın gitmişti.

Uzun zamandan sonra karşısındaydı kara'm'ı. Kısık gözleri, yuvarlak yüzü, kara kaşları ve kara gözleriyle yüzüne bakıyordu. Oldukça uzun bir boya sahipti, bakabilmek için kafasını kaldırmak zorunda kalıyordu. Esmer teni solgun, tüm benliği pişmanlıkla kavruluyordu.

Onu bırakıp gittiği gece zihninde dün gibi yer alıyordu, nasıl yapmıştı hala anlamıyordu. Onsuzlukla kavrulan bunca zaman da buna nasıl dayanmıştı.

Bakışlarını yavaşça yere eğdi, ellerini gördü. Bir zamanlar ona ait olduğunu gösteren bir yüzük vardı parmağında, bir zamanlar bir an bile elinin içerisinden çıkarmadığı ellerdi.

Bir defa daha tutmak istedi, elini yavaşça uzattı, genç kız hızla geriye çekti. Buna izin vermeyecekti, bir daha bu adama yenilmeyecekti.

Sandalyede oturuyordu, önüne çömdü genç adam, kafasını eğip yüzünü dizine dayamak istedi. Yeniden buna ihtiyaç duyuyordu, kızın yeniden elini kafasına bırakıp saçlarını yavaşça okşamasını, tutamların içerisinde gezinen parmaklarını hissetmek istiyordu.

Gözlerinin dolduğunu hissetti Eva, dizlerinin uyuştuğunu fark etti. Uzun zaman sonra çok özlediği birine kavuşmuşçasına çırpınıyordu.

Kafasını yavaşça iki yana sallayıp sandalyesini geriye çekip ayağa kalktı. Ona yenilmeyecekti, kalbini parça parça yapan bu adamı asla affetmeyecekti.

Daha 21'indeydi bu adam onu bırakıp gittiğinde, kalbi ilk terk edilişle karşı karşıya kaldığında. 3 yıl boyunca onsuzluğa alıştırmıştı kendini, yapayalnız bir hayatın içerisinde yepyeni bir hayat kurmuştu.

Bir işe girmiş, açıktan da olsa yarım bıraktığı okuluna devam etmişti. Geceleri yorgun argın geldiği anlarda da uyumamış, sabahlara değin ders çalışmıştı.

Arkasını döndü, bunca acıdan sonra pişmanlıkla gözlerine bakan bu adamı affetmeyecekti. Adımları öylesine hızlıydı ki evinin tersine yürüyordu.

Hisediyordu, o arkasındaydı. Ona yetişmeye çalışıyordu. Koşar adımlarla kokundan tuttu, genç kızın bakışları ona döndü. Öfkeli bakışlarını yüzüne dikti.

"Seni asla affetmeyeceğim!" Dedi genç kız yüzündeki acı bir haykırışla. Adamın kömür karası gözlerine, 'kara'm' dediği yüzüne öfkeyle bakıyordu.

Bu adam onun bir zamanlar aşkı, sevdiği ve uğruna ailesini terk ettiği adam değildi. Bu adam bir gece yarısı onu yüzüstü bırakarak terk edip giden kişiydi.

Gözleri dolu dolu oldu, çok şey değişmişti o gideli, adamın sevdiği uzun saçları kısalmış, yakıştırdığı mavi rengi giymeyi bırakmış ve sebep olduğu içten gülümseyişleri unutmuştu.

......

Savaş ve Eva'nın hikayesine ortak olmak istiyorsak kitaplığa ekleyip bekleyelim :-)

Lütfen oy ve yorumları da eksik etmeyelim:-)