"Benimle evlenir misin?" Adam tatlı bir heyecan ile yere çömeldi. Kadın gözlerine inanamıyordu. `Asker adamım ben asla diz çökmem `diyen adam şimdi önünde diz çökmüştü. Bu milladın ta kendisiydi. Ama kabül edemezdi.
"Hayır. Benim askerle işim olmaz."
Kinle ve nefretle bakmamak istedi. Ama kalbi gibi mantığı da devre dışıydı. Adam duyduğu söz ile yutkunamadı.
"Ne?" Dedi zorlukla.
"Nesini anlamadın? Benim senin gibi biri ile ne işim olur? Tek başına bir hayat kurmayı bilir misin sen? Komutanından izin aldın mı bari?"
Etrafta ki insanların şaşkınlık içinde ki sesleri geliyordu. Adamın umrunda değildi. Ama kadın çok utanıyordu.
Kadının sözleri delip geçmişti yüreğini. Başkasını nasıl umursardı ki? Sayısız kurşun yemişti ama hiç biri bu kadar canını yakmamıştı. Yavaşça çömeldiği yerden kalktı. Sevdiği kadının gözlerine baktı. Sözlerinin aksine orada hüzün vardı. Cenneti yaşadığı yerdi o koca gözler.
" Senin gibi biri evleneceğime sokakta hiç tanımadığım biri ile evlenirim daha güvenili. "
Gözlerinin aksine cehennemin ta kendisi olan ağzından bir yakıcı söz daha duydu. Mavi gözleri dolmuştu. Bu kadını sevdiği için kendinden utandı o an.
" Benim hatam. Ama sen ne iyi ettin. Zira benim kalbim senin çirkinliğini göremezdi. Güvenli hayattında mutluluklar." Dedi sakince ve elinde ki kutuyu rastgele fırlattı. Arkasına dönüp uzaklaştı.
Kadının dünyası karardı. Ayakları titriyordu. Bu nasıl bir acıydı? Bu nasıl bir imtihandı? Sevdiği adama yetişmek istedi. Yapamazdı. "Tabii ki evet sarı!" Diye çığlık çığlığa bağırmak istedi. Ama yapmazdı.
Bitmişti. Bitmeliydi. Mavi gözlüleri hiç kapanmasın diye bitmeliydi. Hani her bitiş bir başlangıçtı?
Yalandı.
