Elini kucağımdaki üst üste koyduğum ellerimin üzerinde hissettim.
"İyi misin?"
İçimden gülmek geldi, bu soru bu gün için bana sorulacak en saçma soruydu belki de lakin o sormakta o kadar haklıydı ki.
Sonuçta böyle bir durumda olan hangi kız öylece oturup etrafı izleyebilirdi ki?
Sonra düşündüm, iyi miydim sahiden? Yoksa öyle gözükmek için ekstra bir çaba mı sarf ediyordum?
Ben arkadaşımı cevapsız bırakırken o yeniden konuştu.
"Kimseyi umursama lütfen, ben biiliyorum senin onu ne kadar sevdiğini."
Gözlerimi kapatıp açtım ve ona cevap vermeden tekrar etrafımda gezindi gözlerim.
Ve o zaman fark ettim ki insanlar, bazı insanlar çaktırmak istemeseler de bana bakıyorlardı ve bazen beni işaret ederek konuşuyorlardı.
Başım ağrımaya başlarken işaret ve orta parmağım şakaklarımda gezindi ve ovalayarak acıyı dindirmeye çalıştı.
Diger elim bankın oturak tarafına tutunarak sıkarken o vakit anladım insanların dedikodusunu.
Ben babamın cenazesindeydim...
Ben üvey babamın cenazesindeydim...
Ben üvey babamın milyarlık servetinin bundan sonraki yöneticisi olan üvey kızıydım...
