YOLA ÇIKIYORUZ

Güneşli bir pazartesi sabahıydı, nihayet o vakit gelmişti.Öykü artık evinden ayrılmak üzere yola çıkmak için hazırlanmaya başlamıştı.Bir yandan eksik var mı diye etrafı kontrol ederken bir yandan odası,evi ve ailesiyle vedalaşmaya çalışıyordu içten içe.Bavullarını yavaş yavaş evden çıkarıp arabaya yerleştirmeye başlıyordu babasıyla birlikte tabii diğer yandan babasının "kimliğini ve cüzdanını aldın değil mi kızım,birşey kalmasın" sorularına kulak vermeye çalışıyordu.O gün öyküyü yolcu etmek için babaanne ve dedesi de gelmişti ve işler öykü için daha da zorlaşmıştı.

Neden mi? Çünkü öykü için vedalar her zaman zor olmuştur kalabalık ailede büyüdüğü için tek başına kalacağına inanarak içinde yağan yağmuru dindirmek onu daha çok zorluyordu.Öykü için artık yola koyulma vaktiydi babaannesi ve dedesinin ellerini öptü ve arabaya bindi.Babaannesi araba yol aldıktan sonra arkalarından su dökmüştü ki zaman su gibi akıp geçsin.Acaba gerçekten su gibi akıp geçecek miydi? Yurda varmadan önce İstanbul'da yaşayan akrabalarına uğrayıp oradan gideceklerdi yurda hem böylesi onun için de çok iyi olacaktı belki annesine de iyi gelecekti çünkü kızının annesinin yanında olmayışı ikisine de zor gelebilirdi netice de bu zamana kadar hep birlikteydiler.

Tam yolda giderken başlarına hiç tahmin etmedikleri bir şey geldi her şey güzel giderken bu da neyin nesiydi?

Hiç anlam veremedikleri şekilde kaza yapmışlardı.Yaşadıkları küçük çaplı şoktan sonra araçtan inerek diğer arabada ki insanlarda bir şey var mı diye bakmak içi arabadan indiler neyse ki her iki tarafında durumu iyiydi.Olay yerine gelen polis ekipleri ile birlikte gerekli formlar dolduruldu ve burunları bile kanamadan atlattıkları bu olay için şükrettiler.Üst üste gelen bu durumun ardından Öykü artık duygu yükü patlaması yaşamışıyordu.Gözleri kararmaya başladı,kulakları duymuyordu etrafta ki sesleri tek bildiği çok fazla titremeye başladığı ve yerde yığılı halde kaldığında başına toplanan insanların var ile yok arasında olmalarıydı.

.

.

.

.

.

.

.

Olay yerine gelen ambulans ile birlikte Öykü'ye ilk müdahale orada yapılmıştı hastaneye gitmeye gerek kalmadan kendine gelmeye başladığında annesinin şu cümlesi kulaklarındaydı. "Geçti kızım sadece sinirlerin yıprandı artık daha iyisin."

Kısa bir süre sonra herkes çok daha iyiydi Öykü ve ailesi artık kendini toparlayıp tekrardan yola koyuldular ve akrabalarının evine varıp bir gece orada konakladılar.Sabah olduğun da kahvaltılarını yapıp bu sefer yurda doğru yola çıkış yapılmıştı.Nihayet artık yurda varıldı.