Alarmın sesi ile gözümü ne kadar berbat bir güne açtığımı anladım. Alarmın gürültülü sesi yüzünden dolayı kulaklarım çınlıyordu sanki. Yatağımdan doğruldum ve telefonuma uzanırken aklıma takılan bir şey vardı. Ben sadece önemli günlerde ya da erken kalkmam için bir sebep olan günlerde alarm kurardım. Alarmı kapatıp, duvardaki neredeyse milattan önceden kalmış anneannemin saatine baktım. Sonra da bütün notlarımı yazdığım uygulamayı açtım. Bugünün tarihi yazan sayfayı açtım. Bugüne doktor randevum vardı. Şu an saat tam 9'du. Randevum ise 10.30'u gösteriyordu.
Ayağa kalktım ve kahvaltı için mutfağa giderken evin ne kadar büyük olduğunu düşündüm. Yalnız yaşayan biri için fazla büyük olduğunu düşündüm. Mutfağa girdiğimde telefonumu masaya bıraktım ve buzdolabını açtım. O kadar gösterişli kahvaltı hazırlayacak halim yoktu. O yüzden masada duran mısır gevreğini elime aldım. Dolaptan sütü çıkardım ve iki malzemeyi de kâseye kattım. Yemeğe başlayacaktım ki kapı çaldı. Kapının deliğinden baktım. Gelen okuldan kankam Petek'ti.
"Petek?"
"Doğay, iyi görünmüyorsun."
"Sence neredeyse bütün apartmanı uyandıran bir alarm sesiyle birlikte uyandıktan sonra doktor randevum olduğunu öğrenince nasıl davranabilirim?"
"Sinirli sanırım..."
"Sanırım fazlalık oldu."
Petek'i içeri davet ettim. Salona mısır gevreğimi götürdüm. Ben içeri gidene kadar Petek koltuğa yerleşmişti bile. İçeri geldiğimde etrafa sorgularcasına baktı. Çaprazındaki koltuğa oturdum ve önüme bir sehpa koydum.
"Ne oldu?"
"Okuldan bugün için izin almışsın."
"Doktor randevum dedim ya az önce, o yüzden."
"Okula gelmiyorsun o zaman."
"Evet! hem canım gelmek istemiyor hem de doktor randevum var. Yani gelmemem için bahane oldu."
Mısır gevreğimi bitirdikten sonra telefonumdan saate baktım. Saat daha erkendi, bir saat vardı. Petek beni merak etmiş olmalıydı. Ben merak edilecek biri değildim. Bu aralar insanlar bana düşkün ve ilgili davranıyordu. Neyse, umurumda bile değildi. "Sen neden gitmedin?" dedim. "Canım istemiyor çünkü o okul adlı yerdeki maymunların yanına gitmek istemiyorum." Tek kelime ile haklı. Kimse okula gitmek istemez. Nedeni yok. Okul demek negatif enerji demekti. Okulda olan tipler çok sıkıcı ve aptaldı.
"Seninle hastaneye gelebilir miyim?"
"Olur, bana yoldaş olursun."
Odama gitmek için oturduğum yerden kalktım, giyinmem gerekiyordu. Yarım saat kalmıştı rande-vuma. Üstümü giyindikten sonra içeri geri geldim. "Hadi çıkalım." Ayağa kalktı ve kapıya doğru yöneldik ve arabama bindik. Yol boyunca hiç konuşmadık. Hastaneye varınca hiç sıra beklemedik. Çünkü benden önceki hasta hastaneye gelmemiş. Doktor benim adımı seslenerek içeri çağırdı. Aslında fiziksel bir rahatsızlığım yoktu. Sadece ruhsal olarak duygu değişimleri yaşıyordum. Mesala üzgün iken odama kapanıp iki gün yemek yemiyordum, dışarı çıkmıyordum. Sinirli iken evde kırıl-mamış eşya yoktu ve yanımda biri olsa sağ çıkmayabilirdi.
Doktor ile konuştuktan sonra öğleden sonraki sonucu almaya gittik. Doktorun odasına girdim ve adımı söyledim. " Adım Doğay," dedim. Ve doktorun ağzından çıkan sözler kulağımda çınladı.
" Bipolar bozukluk vakası..."