Ben odadan çıkarken Tayfun amcam da peşimden geliyordu. Bana yetişmek için oldukça hızlı yürüyordu

"Ne yaptın sen orda!?" dedi beni durdurup öfkeyle bakarken

"Gerekeni" dedim kisaca omuz silkerekten ve yürümeye devam ettim

"Açelya bunu konuştuk senden nefret etmrlerini sağlarsan başın belaya girer" fazla sinirliydi

"Amca" dedim bıkkınca "Başım zaten yeterince belada değil mi!? Bırak biraz daha beladan bir şey olmaz!"

"Anlamıyosun!" dedi sinirle "Kendini düşünmüyosan kardeşini düşün Açelya" beni nerden vuracağını biliyordu "Kendi canını umursama ama onunkini-"

"Tamam!" dedim bıkkınlıkla "Halletmeye çalışıcam. Ama..."

"Yo yo yo! sakın bana öyle bakma ben bu bakışı biliyorum" dedi panikleyerek "Senin eline daha fazla kan bulaştıramam babana söz verdim"

"Ben de anneme söz verdim!" sesim fazla çıkmıştı şirkettekiler bize bakıyordu "Dönün önünüze be!"

Öfkeyle belki de üzüntüyle şirketten çıktım ve arabaya binip amcamın gelmesini bekledim. Kaç yıldır ağlamıyordum bilmiyordum ama bir türlü yapamıyordum ağlasam sanki tüm nefretim bir süreliğine duracaktı. Tayfun amcam arabayı çalıştırdı

"İyi misin?" dedi dikiz aynasından bana bakarak

"Hmm hmm" çıktı sadece ağzımdan

Dizlerimi kendime çektim ve düşüncelere daldım. Kaç yıldır arka koltuktaydım. Hep burda oturmayı sevmiştim belki de çocukluğumdan kalma bir özellikti. Ön koltuğa oturunca rahatsız hissederdim

"Çay kahve de getiriyim mi?" dedi amcam gülerekten

"Olur valla" dedim ben de ciddiyetimu bozmadan gülümsiyerek

Onu nasıl yaptım çözemedim ya hadi neyse

"Açelya bana kızma ama artık başına buyruk davranmasan çok güzel olucak" iç çekti "Babana benzediğini sanma baban normalde nazik bir adamdı" dediğinde ofladım

"Ben Eftalya değilim geçmişi dinlemeyi sevmiyorum amca" dedim bıkkınlıkla

"Sus da anlatayım be!" dedi sitemle bu haline biraz da olsa güldüm

"Anlat bakalım koca çocuk" dedim sırıtarak "zaten iyice yaşlandın ha! Hep geçmişten hikayeler anlatıyorsun"

"Ne yaşlanması 43 yaşındayım ben daha!" Sözlerime bozulmuştu

"Şaka yapıyorum anlat hadi" tatlı tatlı gülümsedim "hadi amca!"

"Çocuk gibi davranma düzgün dur" Sözlerine karşı Ufak bir kahkaha attım "Ben seni niye hep Lavin'le baş başa bıraktım ki"

"Bak yengeme laf ettirmem" dedim alayla karışık

"Babana benzemiyorsun sen kopyasısın" dedi sonunda anlatıcaktı "Baban annenle tanışmadan önce tam bir manyaktı sürekli kötü işler yapıyordu"

"Cinayet? İşkence? Örgütü delirtme?"

Güldü "Hepsi" iç çekti "Annen babanı düzeltti yani ciddi manada düzelti her şeyi degiştirdi. Gece değişeceğine o kadar inandı ki... aslında yaptı da çok değişti. Sonra..." devamını ikimiz de biliyorduk annemin ölümü

"Babam. Anneme bunu yapan şerefsizi öldürdü mü?" dedim intikam arzusuyla

Babam yapmadıysa ben yapıcaktım. Buna mecburdum. Anneme söz vermiştim o mezarlığa ilk ve son kez gittiğimde soz vermiştim. O şerefsizi öldürmeden o mezara bir daha gitmiycektim sırf bu yuzden babamın cenazesini uzaktan izlemiştim. Tayfun amcamın sessizliği içimdeki ateşi alevlendiriyordu

"Yaptı" dedi ciddiyetle ve evin önüne geldiğimuzde arabayı parketti

Benden bir şey saklıyordu ben bunu öğrenmesini bilirdim.

Kapıda bizi Lavin ablam karşıladı ona asla yenge diyemiyordum hiç yakişmıyordu ama ondan bahsederken hep yengem diye anlatıyordum. Bizi çok beklemişti bu belliydi.

"Eftalya nerde?" dedim hiç hal hatır sormadan

Eftalya iyleşmemişti annem gittikten sonra daha da kötü bir hal almıştı hastalığı Doktorlar son bir ameliyat diyorlardı ama kalbi dayanır mı bilmiyordum. Eftalya bu ameliyatı istemiyordu zamanı kısıtlıydı çok korkuyordum.

"Odasında" tam gidicektim ki Lavin ablam beni tuttu "korkma iyi şimdi uyuyir daha yeni kontrol ettim" dedi beni rahatlatmak istercesine

"İlaçla-" 

"Hepsini tam zamanında içti. Yemeğini de yedi, zorla da olsa"

"Teşekkürler ben yinede bir bakıyim hem belki biraz Atakan ile vakit geçiririz onla oynıycağıma söz vermiştim" dedim ve üst kata çıktım

Atakan, ancam ve yengemin oğluydu şuan 8 yaşındaydı biraz geç kaldıklarını söyleyip dalga bile geçmiştim ama çok tatlı vir çocuktu. Kardeşimi kontrol ettim. Kapıdan çıkarken bana seslendi

"Açelya?" yerinden kalktı "Nerdeydin?" dedi gözleri kıpkırmızıydı

"İşlerim vardı biraz" dedim yanına oturup

"Benden niye her şeyi saklıyosunuz ki? Dayanabilirim ben" dedi ve tekrar ağlamaya başladı. Ona sarıldım yutkunamayarak

"Söz veriyorum bir gün sana anlatıcam tamam mı?" dedim güven verir gibi onu sarmalayarak

"Artık silah sesi duymaktan sıkıldım! Dışari çıkmak istediğimde peşimde bir sürü kişinin olmasından bıktım! Anlamıyor musun!?" Hala ağlıyordu "Nasıl yapıyosun bunu? Nasıl hiç üzülmeden ayakta kalabiliyosun? Bazen bu yüzden senden nefret ediyorum!" dedi ve sonra benden ayrılıp elini yüzüyle kapattı ve ağlamaya devam etti bir yandan da göğsünü tutuyordu canı acıyordu

Hani bazen çaresiz kalırsınız ya ben de o haldeydim. Eftalya'yı bıraksam belki sakinleşirdi ama bırakırsam da bir şey olabilirdi. Ne yapsam bilmiyordum. Odadan çıktım ve derin bir nefes aldım.

"Lavin abla!" 

"Efendim Açelya" dedi merdivenlerdeyken

"Eftalya'ya bakar mısın? Ben sanırım berbat ettim yine" dedim ama yüzümde mimik oynamadı

"Tamam ben hallederim korkma" dedi ve hızla odaya girdi ben de Atakan'ın odasına girdim

Odaya girer girmez Atakan yatakta hızla üstünu örtu ve uyuyor numarası yaptı.

"Yaa uyuyomuş ben de oyun oynayalım diycektim off!" dedim yapmacık şekilde hemen yataktan çıktı

"Oynayalım!" 

"Bak sen şuna uyumamış bir cezayı hakettin sen sanki" dedim ve yatağa koşup onu gıdıkladım

"Ya abla!" Gülmeye başladı ama ben sadece sahte gülücükler attım

Tüm duygularım gibi her şey yapaydı...

Biraz Atakan'la oyun oynadık ama içimdeki acı dinmedi Eftalya'nın dedikleri sanırım beni çok etkilemişti. Ama moralim düzgünmüş gibi oyun oynamaya devam ettim daha sonra Atakan uykuya daldı. Onu yatağına yatırıp çıktım ve duvara yaslandım

"Niye geçmiyor anne?" dedim kendi kendime "Ne zaman biticek?" Derin nefes aldım ve odama gittim

Üzerimdekileri çıkardım ve geceliklerimi giyip yatağa daldım duş almak istemiyordum belki uyursam geçerdi ama uyuyamıyacaktım da

Sanırım annemden aldığım tek özellik uyku sorunlarımdı. Bir de azcık deliydim ama bu babamdan da gelmiş olabilirdi. Zorla da olsa 2 saat uyudum

Sabah olduğunda duş alıp üzerime elime ilk gelen kiyafeti geçirdim. Çok derdim yokmuş gibi bir de kıyafet seçemezdim.

Kahvaltı masasına indiğimde Eftalya bana giç bakmadı. Yüzünde anlamlandıramadığım bir ifade vardı. Ya pişmanlık ya öfke ya da üzüntü hepsi birleşmiş gibiydi.

Atakan okul için servise koştuğunda ortam çok fazla sessizleşti. Ölüm sessizliği yaşıyoduk adeta. Gerçekten babamın yokluğu çok belliydi.

"Kim yapmış?" dedi Eftalya tabağındski zeytinle oynarken "O kadar eve geç geldin ya bulabildin mi bari" kafasını kaldırıp duygusuzca bana baktı

"Eftalya ben halledicem dedim ya" dedi amcam benim bir şey söyliyemiyceğimi anlamıştı

"Sana sormadım amca" dedi Eftalya ciddiyetle "Ben ona sordum" bana döndü öfkeyle

"Başka işlerim vardı" dedim gözlerimi kaçırıp

"Duydunuz mu başka işleri varmış!" dedi kahkaha atarak sonra kalbini tuttu "Senin her zaman başka bir işin var zaten!"

"Eftalya sakin olur musun?" dedi Lavin ablam

Sanki hiç bir şey olmamış gibi yemeğimi yedim Eftalya'nın bana olan nefreti bir şey ifade etmiyordu. Ellerim hafiften titremeye başlamıştı derin nefesler aldım.

"Duygusuz!" diye bağırdı son kez

"Yeter!" dedim büyük bir hışımla yerimden kalkarak pişman olmam sadece 3 saniye sürdü

Eftalya bana hayal kırıklığı ile baktı ve odasına gitti Lavin de peşinden gitti amcamla baş başa kaldık ağlamak istiyordum hiç istemediğim kadar ama yapamıyordum. Derin nefesler aldım

"Açelya sakinleş" dedi amcam bana suyu uzatarak.

Bir yudum 

İki yudum

Üçüncü yudum

Bardağı fırlattım

Derin nefesler alarak amcama benimle gelmesini işaret ettim ve arabanın arka koltuğuna oturdum.

"İstersen bugün şirkete gitme ben hallederim" dedi benim iyiliğimi düşünüyordu ama ben yine onu dinlemiycektim

"İyiyim ben!" dedim istemeden bağırarak

"Akşam dayın gelicekmiş. Yankı da gelir biraz Eftalya'nın kafası dağılır" sadece olacakları söylüyordu

Arka koltuğa yayıldım gine kendimi sakinleştirir gibi

"Neyi yanlış yapıyorum?" dedim sesim yine duygusuzdu

"Sen yanlış yapmıyorsun Açelya sadece düşünmeden hareket ediyorsun en büyük hatan da bu"

Cevap vermedim dedikleri doğruydu ama Eftalya'nın güvenini düşüncesizliğim mi sarsmıştı ben onun için en iyisini yapmaya çalışmıştım. Evet zordu ama alışmıştım

"Amca"

"Efendim"

"Şu Ergün var ya bana patronluk taslıyan"

"Evet?" dedi anlam vermeye çalışarak

"Onunla ilgili her bilgiyi istiyorum o adamdan pek hoşlanmadım" dediğimde bir yutkunma sesi duydum sanki. Tam da doğrukişiyi bulmuştum

Ergün'ün bu olaylarla bir alakası vardı ve ben bunu bulunacaktım. Babamı öldürenleri ben de yaşatmıycaktım

~Bölüm Sonu