Kalbime bıçaklar saplanıyordu sanki bu fotoğraflar neydi Ateş bunu bana nasıl yapardı anlamıyordum fotoğrafta Ateş ile Buse öpüşüyordu aklım almıyordu söylerken bile nasıl olur bu diye düşündüm Ateş beni nasıl aldatırdı nasıl bu hayatta tek ona aittim onu da kaybettim şimdi ne yapacaktım Ayağa kalktım ve içimden “Güçlü olcaz Lavin” dedim hemen odadan bavul çıkarıp kıyafetlerimi koymaya başladım ve evi terk ettim nereye gidecektim bilmiyorum ama bir otele yerleşecektim kendi hayatımı kuracaktım başka çarem yoktu ağlamamak için kendimi zor tutuyordum beni seviyordu,değer veriyordu sanıyordum bir ömür boyu beni bırakmayacağını sanıyordum ama onun aklı Buse deydi hemen bir taksi çevirdim ve yakınlarda ki bir otele bırakmasını istedim yol boyunca Ateş yapmaz diye düşündüm ama belki de yapardı bu hayatta ben kime güveneceğim kime güvendiysem o beni bıraktı kime umut verdiysem beni arkamdan bıçakladı bu kişilere Ateş de katıldı onu asla affetmicektim o sadece artık benim için bir gerizekalıdan başka bir şey değildi taksi beni indirdi ve hemen otele girdim odamın anahtarını aldım ve asansörle çıktım bir süre burada kalacaktım daha sonra bir eve geçip çalışmaya başlıcaktım eşyalarımı dolaba yerleştirdim ve yatağın üstüne uzandım ve o fotoğrafa baktım tekrar tekrar ve tekrar gözümden gelen yaşlara engel olamıyordum fotoğraftaki Ateş miydi ondan bile emin olamamıştım o derece ondan bunu beklemiyordum illa bir açıklaması vardı diye düşünüyordum ama ne yaşıyordum ben ne derse desin geri dönmeyecektim elinde bir kanıtı olsa dahi kolay kolay dönmeyecektim o eve ve ona ona dönmem tekrar eskisi gibi olmamız imkansızdı bunu yapması oldukça zor olacaktı artık eski Lavin olmayacaktı karşısında acımasız gözü hiç kimseyi görmeyen bir Lavindim artık ben insanlar bu zamana kadar beni küçük gördüler “Asıl savaş bundan sonra başlıyordu benim içimde nasıl bir ateş oluştuysa onlarda aynı şekil olacaktı buna Ateş de dahildi”