Karanlıklar içinden gözlerimi yeniden dünyaya açtığımda hikayemin bitmediğini anlamıştım.

O gün yani büyük kazanın yaşandığı gün en acı anıları ile birlikte sahne sahne gözümde canlanmaya başlamıştı.Babamın o sinirle aşırı hızda gittiği yolda diğer araçlara makas atarak freni ayarlayamaması ve yolun kenarındaki bariyerleri aşarak bir buçuk metrelik boşluğa yuvarlanmamız...Benim çığlıklarım,yandaki Hasan amcanın uzanarak direksiyonu çevirme çabaları.Duyduğum son sesler ve sonrası yalnızca sessizlik.

O günün sabahı ile ilgili hatırladıklarımsa kendimi halsiz hissetmeye başladığım için hastalanacağımı anlamam,öğleden sonra ise şişmeye başlayan boğazlarıma eşlik eden ateş sonrası Kartal'ın telaşlanarak ilaç almak için dışarıya çıkması.Kapının vurulması ile onun geldiğini sanmam,karşımda babam ve Hasan amcayı görmem ardından bir kaç dakika süren kendimi açıklama çabalarım...Her şey o kısa süre içinde gerçekleşmişti ki...

Babamın bir tek çantamı almama müsade etmesi sonrasında beni kolumdan çekerek arabaya bindirmesi kaçınılmazdı.Zaten o an için başka bir çarem de yoktu.Büyük ihtimalle Kartal bu durumu göŕseydi karşı çıkmaya çalışacak ve daha da kötü şeyler olacaktı.

Yoğun bakımda kaldığım günlerin ardından ise kendime geldiğimde hatırladığım tüm bu anları uzun süre unutmak için çabaldım ancak daha sonra yüzleşmem gerektiğini düşündüm.O yüzden de Deniz'in eve geldiğimde bana hediye olarak verdiği ajandama tekrar yazabilecek cesareti toparladım.

Canım benim...Akıllı kızım.Acısına rağmen güçlü durabilmeyi ve hikayemin boşluğunu doldurmayı sanırım ondan başkası düşünemezdi.Yıldız'ın olaylarda beni suçlu bulduğunu okuduğum satırlar için dahi yanımda durarak beni telkin etmeye çalıştı.Kartal ve annemin birbirlerine isinmalarını sağlayarak evin tüm dengesini üstlendi.Bu iki ay içinde çok zor anlarımın yanında umuda yeniden tutunduğum zamanlarda oldu.Eve geldiğim ilk günler,ilk uykular,herkesin katlandığı gergin hallerim gün geçtikçe yerini sakinleşmeye ve kabullenmeye bıraktı.

Elbette Kartal'ın da desteği olmasaydı bunları asla başaramazdım.

Fizik tedavinin yanında aldığım rehabilitasyon seansları da oldukça iyi geldi.Şu an eski halime dönmüş gayet sağlıklı biri olarak bu durum için bolca şükür ediyorum.

Zorluklar,umutsuzluk,vazgeçiş,gözyaşı ve acı...Benim hikayemin içinde ne kadar zorlayıcı duygu varsa yaşanmıştı ancak tüm bunların için de aşık olmuş,güzel sevilmiş,değer görmüş iki kalp duruyor.Bizim çabamız kadar hayatın getirdikleri de vardı elbette ki biz bunun her saniyesinin farkında olarak yine de mutlu olmaya çalışmak.

Şu an ajandamı elime almış bu satırları yazarken oldukça sakin bir cafenin en köşe masasından denizin kokusunu içime çekiyorum.İçim de kalan ve yazmak istediğim ne varsa yazdıktan sonra onu sahilin kenarındaki taşların üstüne bırakacağım.

Bunu neden mi yapıyorum?

Hayatın bazen insanı en dibe batırdığı,buradan asla çıkamam,bir daha asla eskisi gibi olamam dedirten fırtınaları vardır.Üstelik bu anlar yalnızca çevrenizde sizi anlayacak birileri varsa çabuk geçer ve biter.Aksi bir durumu yaşıyorsanız eğer kanınız çekilerek acının içinden geçip,nefes alırken aslında boğulduğunuz günlerden ayakta kalarak çıkmaya çabalarsınız.Tabii bunu başardığınızda ödediğiniz bedeller çok ağırdır.Siz artık eski siz değilsiniz ve dünya sizin sandığınız kadar masum bir yer değildir.

İşte tüm bu durumları yaşayan birileri benim hikayemi okuyarak bir nebze de olsa yarasına merhem bulmuş olabilir.

Ben bu merhemi Kartal'ın bana olan sevgisinde bulduğumda kendi değerimden habersiz,gücümün farkında olmayan ve gerçekten sevilmemiş bir kızdım.Oysa şimdi tüm bu zorluklardan sonra hayatın bize sunduğu bir saniyelik nefesi dahil ne kadar kıymetli olduğunu öğrendim.

Bir insanı severken ona bir zarar gelmemesini düşünmek,yüzünün hep gülmesini istemek,onun iyiliği için çabalamak sanıyorum sevginin en güzel hali.

Her şeyin zamanının gerisinde kaldığı bu iki ayda yaşadıklarımı artık bilerek unutmayacağım.

Şu an burada huzurla oturmuşken ısrarla dışarıya gönderildiğim gibi heyecanlı hallerinden bir sürpriz yapacaklarını anlamam hiçte zor olmadı.Hastaneden çıktığım o dakikadan bu zamana beni asla yalnız bırakmayan Kartal dahi biraz kendimle kalmam gerektiğini söyleyerek beni buraya bıraktı.

Yarından sonra artık raporum bittiği için işime yeniden geri dönüyorum,Kartal da fenomen bir radyoda yeni bir programa başlıyor.Geçici olarak kaldığım lojmanda ise şimdilik kızlar ve annemle birlikte oturuyorum.

Sanıyorum ki artık yazacağım başka önemli birşey kalmadı...

Şu an bu yazdıklarımı bulan kişinin okurken neler hissedeceğini ve nasıl birisi olduğunu düşünüyorum.Belki de sahilin taşları arasından denize atılarak mürekkepleri dağılmış bir şekilde de bulunabilir.En büyük arzum eline geçen kişiye küçükte olsa bir umut ışığı bırakabilmesi ya da günümüz ilişkilerinde ki gerçek sevgiye inanmayan biri ise kalbine yeniden güven vermesi.

Evet...

Bunlar benim son satırlarım.

Ajandamı bulup okuyacak o kişi...

Hikayeme tanık olduğun için sana çok teşekkür ederim.

Sare Gündoğdu.

(Değerli kitappad okurları...

son bir bölüm için geri sayım:)