Bu sabah dargın uyandım ümitlere.

Gök yüzünün yere uzaklığı kadar uzaktım kendime.

Biçimsiz , dengesiz ve bir o kadar ukala buldum hayatın gerçeklerini.

Susmadı konuştu; yetmedi yangının yaktığı gibi

daldan dala geçerek gevezelerin içinde bıraktı beni.

Oysa ben bendeki gevezeyi durdurabilmek için maceralar arayıp durmuştum yıllarca.

Susturamazdım, o kadar cesur değildim ya da aptal.

Zira " bir cesaret üç aptallık aptallar ise her savaşta galip" miş.

Ben hiç öyle olamadım.

Kalbim konuştukça konuştu.

Geveze bir de aşık olmuştu bana sormadan.

Bu sabah dargın uyandım aşklara,

Izdırapların bittiği gün kadar belirsizdi bana.

Bu dünyadaki her şey gibi oda yalancı,

benim, senin ve diğerlerinin olduğu gibi.

Bu sabah gülerek uyandım;

dikenli tellere takılan uçurtmanın ipini ellerinden bırakmayanlara.

Özgürlüğün sınırları çizilmiş bu dünyada uçurtmaya yüklediği özgürlüğünü kaptırdığı için.

Mutlusundur belki ama o mutluluk da sınırlara takılıdır ki mutluluğun ipinin yettiği yere kadardır.

Tek başına devam edersen bu hayatta ne uçurtman büyür ne ümitlerin ;

ne özgürlüğün sınırları aşabilir ne de kendini...

Bu sabah sarhoş uyandım.

Arkasında durmamak için yaptıklarımın.

Ne yaptım ne ettim bilmiyorum ama geçmişim korkutuyor beni .

Pişmanlıklarım yakıyor canımı.

Kendimden kurtulmak,

benliğimi yıkmak hayalin ötesinde olup bir bülbülün sesinde,

bir ceylanın gözlerinde bir annenin şefkatli ellerinde yeniden doğmak istiyorum.

Büyümek bana göre değilmiş.

Bu sabah bir gün daha büyüdüm elimde olmadan...