Bir masal dinlemiştim dertli geceden,

Bahsediyordu seven ve sevilenlerden,

Başkahraman sevip de sevilmeyenlerden,

Bekleyip de aşkı katledip öldürenlerden.

Kanlı sevdaydı onunkisi ölüp gidenlerden,

Canı pahasına çok sevmişti onu her şeyden,

Çaresiz bir hastalık almıştı onu ellerinden,

O da boynu bükük kaldı bezmişti sevmekten.

Günlerce ağladı mezar taşına yaslanıp da,

Çok denedi intiharı başına silah dayayıp da,

Yapamadı çünkü söz vermişti sevdiği insana,

Sonra vazgeçti ölmekten hayata sarılıp da.

Hep mutluluk oyunu oynuyordu yaşamında,

Gülüyordu ama hiç ağlamıyordu canı yanınca,

Hiç görmemiş kimse onu kız gibi ağladığında,

Yaşıyor yaşamak buysa kanlı sevdasının acısıyla.