4. Bölüm

Baran, gözlerini dışarıya sabitlemişken ben de ona bakıyor, fakat içimde başka bir şeyler çalkalanıyordu. Onun derin dünyasına adım atmak, gerçekten hazır olup olmadığımı sorguluyordum. Kalbim hızla çarpıyor, her geçen saniye biraz daha fazla içimdeki merakla kıvranıyordum. Baran, konuşmaya başlamak üzereydi. Ama o anda telefonum çaldı.

Ekranda eski erkek arkadaşım Emre’nin adı belirdi. Bir an için telefona bakmakta tereddüt ettim. Baran’ın bakışlarını fark ettim, ama o, hemen arkamdaki duvarda kaybolmuştu. Telefon çalmaya devam etti ve içimde bir sıkışıklık hissettim. Baran’a gerçekten değer veriyordum, ama geçmişimi de bir şekilde geride bırakmalıydım.

Telefonu aldım ve ekrana baktım. Emre. Geçmişimin bir parçasıydı, ama her şeyin son bulduğu bir parçaydı. Onunla olan ilişkim, her geçen gün daha fazla yıpranmış ve sonunda kopmuştu. Ama işte, o an o eski ilişki bir şekilde yeniden hayatıma dokunuyordu.

“Emre?” diye aradım, telefonun diğer ucundan gelen sesi dikkatle dinleyerek.

“Nara, uzun zamandır haber almadım senden. Nasılsın?” Emre’nin sesi, eski zamanlardan farklı bir tonla geliyordu.

Bir süre sessizlik oldu. Baran’ın yanımda olduğunu unutmuş gibi, derin bir nefes alıp, eski anıları bir kenara bırakmaya çalıştım. “İyiyim,” dedim, sesim biraz titredi. “Ne oldu, neden aradın?”

Emre, biraz çekingen bir şekilde konuştu. “Birkaç şey var, Nara. Konuşmamız gerektiğini düşünüyorum. İyi misin, gerçekten?”

Telefonu elimde sıkıca tutarken, Baran’ı göz ucuyla izledim. O hala dışarıya bakıyordu, ama belli ki bir şeylerin farkında olmuştu. Sanki şu an her şeyin birdenbire farklı olduğunu hissediyordum. İçimde bir gerilim vardı; geçmişimle, Baran’la olan bu yeni bağ arasında bir seçim yapmalıydım.

“Emre, şu an uygun değilim. Biraz sonra konuşalım,” dedim ve telefonu kapattım.

Baran’a bakmak için başımı kaldırdım. Gözleri hala pencereye sabitlenmişti ama sessizliğini bozarak hafifçe döndü. Bir an için bana nasıl tepki vereceğini bilemedim.

“Her şey yolunda mı?” dedi Baran, ama gözlerindeki dikkatli bakışlardan, telefonun ardından nasıl bir gerilim oluştuğunu fark ettiğini anlamıştım.

Bir an sessizlik oldu. İçimdeki kararsızlıkla baş başa kaldım. Baran, o kadar derin ve gizemli bir insandı ki, onunla bu anı paylaşmak istemiştim. Ama aynı zamanda geçmişim de bir şekilde önümdeydi.

“Evet, her şey yolunda,” dedim, yüzümü hafifçe çevirerek. “Bazen geçmişle bir şeyler çözmek gerekiyor. Ama seninle buradayım, Baran. Bugün sadece seninle olmalıyım.”

Baran, bir şeyler demek için ağzını açtı ama o anda garson siparişlerimizi getirdi. Bu an, kısa bir süre için bir mola oldu. Baran’ın gözleri yine bana döndü. Bu sefer daha dikkatli bakıyordu, ama bir şey söylemedi. Bu sessizlik, her şeyin üstüne bir örtü gibi çökmüştü.

Kafede oturduğumuz anın içinde, zaman bir şekilde durakladı. Benim içimdeki karmaşa ise giderek arttı. Baran’la bir arada olmak, bir yandan huzur veriyordu ama geçmişimin gölgeleri de burada, hemen yanımda duruyordu. Emre’nin araması, eski bir dönemin kapılarını yeniden araladı, ancak Baran’a karşı hissettiklerim, beni o kapılardan uzaklaştırıyordu.

Bir süre daha sessizce oturduk. Sonra, o garip bir şekilde huzurlu ama gergin anın içinde, Baran nazikçe ağzını aradı. “Belki başka bir zaman daha rahatça konuşabiliriz,” dedi, hafifçe gülümsedi. “Ama sanırım senin başka bir şeyle meşgul olman gerekti.”

Bunu söylediğinde, içimde hissettiğim kararsızlık daha da büyüdü. Baran’ın sakinliği ve düşünceliliği beni derinden etkiliyordu, ama geçmişim de bir şekilde bu buluşmanın üzerine gölge düşürüyordu. Bir anlığına kafeden ayrılma düşüncesi aklımda belirdi. Baran’ın gözleri hala üzerimdeydi, ama ben bir şeyleri açıklamak için hazır değildim.

Kalkmaya karar verdim. “Baran, sanırım biraz yalnız kalmam gerekiyor. Konuştuğumuzda daha net olurum, söz veriyorum.”

Baran, hafifçe başını sallayarak bana gülümsedi. “Anladım, Nara. Senin zamanın, senin kararın.”

Kafeden dışarı adım attığımda, kafamda yüzlerce soru dönüyordu. Baran’la bu kadar yakınlaşmak, eski hayatımın kalıntılarına bir adım daha yaklaşmak demekti. Ama o anı hissetmek, ona dokunmak istiyordum. Sadece geçmişimle, Baran’la, her şeyin ne olacağına karar vermek için biraz zamana ihtiyacım vardı.